Υπάρχει κάτι πολύ μεγαλύτερο…

Η ζωή είναι ωραία, αλλά παράλληλα και πόρνη. Όπως σε ανεβάζει έτσι σε κατεβάζει. Συγνώμη για την έκφραση αλλά ειλικρινά είμαι τόσο φορτωμένος που δεν μπορώ να βρω απαντήσεις σε πολλά. Η κακοδαιμονία δεν έχει όριο. Από το 2017 ακούω μόνο για θανάτους. Ειλικρινά δεν αντέχω άλλο, όμως η ζωή έτσι είναι. Εκεί που σε ανεβάζει, εκεί σε προσγειώνει όμως απότομα. Εκεί είναι που λες ένα τεράστιο «Γιατί;».

Τρία χρόνια χάνω δικούς μου ανθρώπους, τον έναν πίσω από τον άλλον. Ερωτήματα πολλά και απαντήσεις καμία. Πέρυσι στερήθηκα δύο απανωτές απουσίες πολύ δικών μου ανθρώπων. Τώρα ήρθε η επόμενη σφαλιάρα. Αυτό όμως έρχεται σε μία σειρά η μία πίσω από την άλλη αφού το ένα διαδέχεται το άλλο.

Όταν φεύγει ένας μεγάλος σε ηλικία λες «έζησε την ζωή του…», όταν όμως φεύγουν νέα παιδιά δεν μπορείς να το δεχτείς. Γιατί; Γιατί ορισμένοι θα πιάσετε τιμόνι και δεν θα προσέξετε; Γιατί θα ανέβετε σε ένα μηχανάκι η μηχανή μεθυσμένοι; Δεν θα σταθώ ότι όλοι μας έχουμε οικογένεια η οποία σαφώς θα βυθιστεί στο πένθος αν πάθουμε κάτι, αλλά γιατί να κλείσουμε και 2ο σπίτι; Η προσοχή δυστυχώς σε αυτή την χώρα δεν είναι προνοητικό μας χάρισμα και για αυτό σε τροχαία ατυχήματα είμαστε κοντά στην κορυφή παγκοσμίως.

Εσύ Έλληνα όταν πιάσεις τιμόνι να σκέφτεσαι ότι έχει ευθύνη! Ξεκινάς από τα βασικά! Ζώνη η κράνος. Μετά το υπόλοιπο κομμάτι είναι στο μυαλό σου. Μια παροιμία λέει «πάω αργά γιατί βιάζομαι…», μου την έλεγε ο πατέρας μου απ’ όταν ήμουν 5 χρονών και τον ρώταγα γιατί δεν τρέχεις πιο πολύ η όταν βιαζόμασταν για κάτι του έλεγα «μα γιατί δεν το πατάς;». Η απάντηση γνωστή. Η απάντηση πάντα ίδια και χρόνο με τον χρόνο καταλάβαινα όλο και πιο πολλά. Πλέον όταν προσωπικά θα πιάσω τιμόνι τουλάχιστον θα προσπαθώ να σκέφτομαι όχι μόνο να βγω από το όχημα άρτιος χωρίς γρατζουνιά, αλλά παράλληλα να μην δημιουργήσω και τροχαία. Τα μάτια μας δεκατέσσερα μας έλεγαν από παιδιά.

Ξέρω ότι πολλοί θα πείτε την γνωστή ατάκα που λέει ο Έλληνας «ε, σε μένα δεν θα συμβεί προσέχω…». Σοβαρά; Έχετε υπογράψει καμία αίτηση με τον Θεό; Όταν βγαίνετε στα Κλαμπ και λέει η τροχαία 1-2 ποτά κι πολοί πίνετε μπουκάλια, σφηνάκια και δεν ξέρω τι άλλο και οδηγάτε; Τότε τι από αυτά ξέρετε; Τότε τι δεν προκαλείτε; Όταν λέτε ας προσπεράσω σε διπλή λωρίδα ενώ υπάρχει κάποιος λόγος πυ η λωρίδα είναι διπλή και όχι διακεκομμένη τότε τι από αυτά ξέρετε; Όταν σου λέει όριο ταχύτητας 80 χλμ., αλλά επειδή εσύ θες να κάνεις μόστρα στη γκόμενα ότι τρέχεις και πας με 150 χλμ. τότε τι από αυτά ξέρεις; Όταν ανάβει πορτοκαλί και με μανία λες προλαβαίνω το κόκκινο, αλλά καταβάθος ξέρεις ότι δεν το προλαβαίνεις και ρισκάρεις, τότε τι απ΄όλα αυτά ξέρεις;

Τίποτα απολύτως δεν ξέρετε πολλοί. Νομίζεται ότι τα ξέρετε. Παίρνετε στις πλάτες σας άλλες ζωές. Που δεν σας φταίνε σε τίποτα. Αυτό το κείμενο λοιπόν είναι για την Ξαδέρφη μου η οποία έχασε την ζωή της εχθές (23/07), μια κοπέλα 29 ετών από μία απερισκεψία κάποιου να προσπεράσει ενώ δεν ήταν και τόσο σίγουρος, για μία κοπέλα 29 ετών η οποία δυστυχώς δεν θα γίνει 30. Μια ζωή μπροστά της είχε και πλέον είναι στο απόλυτα τίποτα, ενώ παράλληλα το κείμενο γράφετε και για την θεία μου η οποία μάνα και κόρη έφυγαν μαζί. Μοίρα; Απερισκεψία κάποιου οδηγού; Πείτε το όπως θέλετε. Παράλληλα ο θείος μου είναι σε κρίσιμη κατάσταση και μία οικογένεια από το πουθενά έμεινε στον άσο.

Θα μπορούσα να γράφω μέχρι αύριο για την χώρα στην οποία ζούμε αλλά μυαλό δεν θα βάλει ποτέ κανείς. Απλά είπα να πω 2-3 πράγματα μήπως έστω κάποιοι ακόμα και λίγοι ευαισθητοποιηθούν.

Δεν έχω να πω πολλά ακόμα. Καλό ταξίδι ξαδερφούλα, καλό ταξίδι θεία…