Ο Μηνάς Χατζίδηςμιλάει στην κάμερα του thrylos24.gr. Μιλάει για την ζωή του, τον Ολυμπιακό και όχι μόνο. Μία συνέντευξη που δεν χάνετε.

Ο Μηνάς Χατζίδης πέρασε από τον Ολυμπιακό για μία 8ετία. Είναι από τουε παίκτες πουα  αναρωτιέσαι “πως είναι δυνατόν να μην κατέκτησαν κάποιον τίτλο”, η αν θέλετε καλύτερα με τέτοιους παικταράδες (βλ.Ντέταρι), να μην πανυγηρισει με τα «ερυθρόλευκα».

Ο Μηνάς Χατζίδης λοιπόν αποκαλύπτεται στο thrylos24.gr, και μιλάει για όσα πέρασε, έζησε και όσα νοιώθει ακόμα για αυτά που έγιναν αυτά τα 8 χρόνια που πέρασε από τον Ολυμπιακό, αλλά και για άλλα που σίγουρα αξίζουν να τα δούμε.

Ας τον αποαύσουμε…

Αναλυτικά όσα είπε ο Μηνάς Χατζίδης:

Για το γεγονός πως μια τέτοια φουρνιά παικτών δεν συνέδεσε το όνομα της με τίτλους: «Πολλές συγκυρίες έφταιξαν. Είχαμε και καλές ομάδες εκείνα τα χρόνια. Δεν ήταν άσχημος ο Ολυμπιακός. Όμως δεν είχαμε το παρουσιαστικό να φέρουμε τα συνεχή αποτελέσματα με τις μικρομεσαίες ομάδες. Διοικητικά θες; και λόγω διαιτησιών; δεν καταφέραμε να διακριθούμε. Υπάρχει μια συγκεκριμένη φάση με τον Τάσο Μητρόπουλο που τον έβγαλε ο Ντέταρι τετ α τετ και ο linesman τον έκοψε. Ενώ ήταν ξεκάθαρα καλυπτόμενος. Τώρα γελάμε που τα λέμε, αλλά τότε ήταν… πίκρα.»

Για την ποιότητα των ξένων παικτών: «Είχαμε και Έλληνες παιχταράδες. Όχι μόνο ξένους. Ήρθα τον Οκτώβρη του 87′ και το 94′ έπαιξα Εθνική και 11 συμπαίκτες μου έπαιξαν Μουντιάλ. Υπήρχαν και άλλοι παιχταράδες εκτός Μουντιάλ όμως. Γενικά οι Έλληνες ήταν πολύ ποιοτικοί!  Ο Καραπιάλης δεν είχε πάει να φανταστείτε. Το Μουντιάλ βέβαια ήταν η αναγνώριση κάθε ποδοσφαιριστή, το Μουντιάλ και το Πανευρωπαϊκό. Παρ’ όλο που το Μουντιάλ είναι πιο μεγάλη διοργάνωση.

Τότε, στο Μουντιάλ ήταν μια μεγάλη στιγμή για μένα, όπως και να το κάνουμε ήμουν ένας εκ των κορυφαίων 500 ποδοσφαιριστών.»

Σημάδεψαν την καριέρα του και μία άφιξη

Για τις στιγμές που σημάδεψαν την καριέρα του: «Το 85-86’ ήταν η πρώτη μου χρονιά στη Λεβερκούζεν στους επαγγελματίες. Παντού όμως γίνεται το κλικ σε μια καριέρα. όσο και να γυρνάς πίσω στο παρελθόν είναι όμορφες οι στιγμές.

Μας κάλεσαν για το Λεβερκούζεν – Ρόμα, καθώς είμαι κάτοχος Κυπέλλου Ουέφα, το 88’. Αν περνούσε η Λεβερκούζεν ήμασταν καλεσμένοι και στη Βουδαπέστη. Είχα να τους δω 30 χρόνια τους συμπαίκτες μου. Πανέμορφες στιγμές.»

Για την έλευση του στην Ελλάδα: «Εκείνη την εποχή δεν ήταν η πρώτη ομάδα ο Ολυμπιακός που με ζήτησε. Ήρθαν σπίτι και μιλήσαμε. Ήρθε και ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ πρώτα. Εγώ τους έστελνα στην ΠΑΕ. Τους έλεγα “βρείτε τα με την ομάδα και εδώ είμαι να μιλήσουμε μετά.” Δεν τους ξαναείδα μετά…

Βγήκαν γνωστοί ο πατέρας μου με εκείνους που με ζήτησαν, από τον ΠΑΟΚ. Γνωρίζονταν από την λαχαναγορά. Εγώ βγήκα με την κοπέλα μου και ειπα απλώς “δεν ασχολούμαι, βρείτε τα εσεις.” Και δεν τους ξαναείδαμε, όντως.

Μετά ήρθε ο Ολυμπιακός και με ζήτησε επίσημα, όσο έπαιζα στη Μπόχουμ. Ευτυχώς έπαιζα στην Μπόχουμ, γιατί ο Ολυμπιακός γλύτωσε λεφτά. Η Μπόχουμ ζήτησε λιγότερα λεφτά και ήρθα.

Δεν ήξερα από ελληνικό ποδόσφαιρο. Στο Λεβερκούζεν ήμουν από τους ξένους. Καθώς δεν είχα αλλάξει υπηκοότητα. Μου ειχε ζητηθεί για να παίξω στις μικρές Εθνικές, όμως δεν το έκανα. Και μάλιστα ως ξένος είχα δυσκολίες, καθώς υπήρχε ένας Κορεάτης και ένας Βραζιλιάνος στην ομάδα. Οπότε έπρεπε ένας να βγει για να μπω εγώ. Έτσι πήγα στην Μπόχουμ αλλά και εκει ήμουν ξένος και υπήρξε ζήτημα. Αυτό ήταν το καλύτερο για να έρθω στην Ελλάδα και να παίξω ανενόχλητος ποδόσφαιρο. Αυτό ήθελα άλλωστε περισσότερο από όλα.

«Η έλευσή του και πως αφίχθη»

Μόλις έφυγε ο Κοσκωτας είχα πρόβλημα με τον Σαλιαρέλη. Μου παρουσίασε ένα λογαριασμό που δεν εμφανίστηκε το ιδιωτικό συμφωνητικό, που ήταν ουσιαστικά ο όρος του συμβολαίου, ώστε να παίρνω κάποια χρήματα κάθε χρόνο και βρέθηκα στα δικαστήρια με τον Ολυμπιακό εκείνο το καλοκαίρι. Και για 17 αγωνιστικές δεν έπαιζα, έκανα προπονήσεις. Πρέπει να ήταν με προπονητή τον Γιάννη Γούναρη. Μόλις λύθηκε το θέμα όμως κάναμε συμφωνητικό και έπαιξα.

Δεν έχω μάθει το ελληνικό στυλ, να παίρνεις τηλέφωνα και να σε αγνοούνε. Βρέθηκα κάποια στιγμή με τον Καρασαββίδη και μου παρουσίασε μια λίστα, όλοι αυτοί οι παίκτες της Εθνικής νέων τους έχουμε συμβόλαιο. Πήγα στο Λεβερκούζεν, να δει την λίστα και να δει αν ενδιαφέρεται για κάποιον παίκτη. Μου είπε πως δεν λειτουργούν έτσι. Λέει πως έχουν σκάουτερς και αν τους ενδιαφέρει κάποιος θα απευθυνθούν με τον μάνατζερ του κι θα τον πάρουν.

Και πάμε και παίρνουμε τον Σταφυλλίδη, που ήταν το νούμερο 1 στη λίστα. Ζήτησα τον λόγο από τον προπονητή, όταν ξανασυναντηθήκαμε, καθώς ήταν μια πορτούλα που άνοιγε για κάποιες δουλειές στην Ελλάδα. Με δέχθηκε κανονικά! Έτσι πρέπει να γίνονται οι δουλειές. Είναι άλλη νοοτροπία…»

Ο Ντέταρι, ο τελικός και η… Γερμανία

Για τους συμπαίκτες του που είχαν μεγάλη κλάση: «Με τον Φούνες ήμουν στο ίδιο δωμάτιο. Είχαμε σχέσεις με όλα τα παιδιά. Μετά την προπόνηση ανοίγαμε ένα μπουκάλι σαμπάνια. Τα λέγαμε, καθόμασταν μαζί και δεν μας χώριζε τίποτα. Ούτε με τους Έλληνες, ουτε με τους ξένους.

Ακόμη έχω καλές σχέσεις με παίκτες. Καθώς θέλω να έρθω και μόνιμα στην Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα έχω ακόμη επαφή με Μαυρομάτη, τον Παχατουρίδη, μας συνδέουν πολλά.»

Για τον τελικότου 88’ με τον Παναθηναϊκό: «Ήταν πίκρα, καθώς ήμουν ο πιο σίγουρος. Βαρούσα τα πέναλτι όπως ο Σαραβάκος στην προπόνηση και ο Καλικριάδης δεν είχε πιάσει ούτε ένα θυμάμαι. Και πάω να εκτελέσω και το χάνω. Αν έχεις την εμπειρία είναι το πιο εύκολο πράγμα που υπάρχει.

Εκτελείς σε μια πλευρά με δύναμη και τελείωσε. Ας πούμε πως άρχισα και σκεφτόμουν πριν εκτελέσω, ήμουν και λίγο άπειρος και το έχασα.»

Για τον Ντέταρι: «Για μένα ήταν πολύ καλό παιδί. Δεν έδειξε κάποια αδυναμία. Δεν ήταν σνομπ. Δούλευε. Έκανε ατομική δουλειά. Με στοιχεία που λίγοι έχουν. Ένας από τους καλύτερους συμπαίκτες που είχα στην καριέρα μου.

Μαζί με τον Κορεάτη τον Βούκουτσα. Που ακόμη και στα 63 του προπονείται. Ως αθλητής δεν συγκρίνομαι με εκείνον φυσικά. Όμως προπονούμουν.»

Για την προπονητική: «Μιας που έρχομαι εδώ,  έκανα αίτηση στην ΕΠΟ για δίπλωμα προπονητή Α,Β και αυτό είναι το επομενο μου βήμα.»

Η… βαριά φανέλα του Ολυμπιακού

Για την περίοδο του 95’ μετά τον Ολυμπιακό: «Μετά τον Ολυμπιακό, για μισό χρόνο έκανα προπονήσεις με Λεβερκούζεν. Μετά γύρισα λογω της πρώην μου, ενώ είχα συμφωνήσει με ομάδα της Γ Εθνικής στη Γερμανία.

Στην Καστοριά ήμουν απλήρωτος μισό χρόνο, στον Ηρακλή φαγώθηκαν κάποια χρήματα. Πράγματα αδιανόητα. Είχα συμφωνία στην Καστοριά να μου πάρουν κάποια έπιπλα, και αργούσαν πολύ. Μια μέρα, επειδή δεν ήθελα να ξεφτυλιστώ πήγα και τα πλήρωσα από την τσέπη μου. Δεν θα γίνω εγώ ρεζίλι για κάθε καραγκιόζη που βρίσκεται σε μια διοίκηση ομάδος.

Πιστεύω πως έπαιρνα τις σωστές αποφάσεις, την σωστή στιγμή. Δεν μετανιώνω για τίποτα. Σίγουρα κάποια πράγματα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα, όμως δεν έχω παράπονο.»

Για τον κόσμο της ομάδας και την βαριά φανέλα του Ολυμπιακού: «Ο κόσμος με αγάπησε και εγώ αγάπησα τον κόσμο. Δεν είναι μόνο βαριά η φανέλα. Είναι να δει ο κόσμος πως προσπαθείς. Μετά σε αγαπάει. Αν σε αγαπάει ο κόσμος μετά παίζεις με άλλο αέρα.

Αυτός είναι και ο λόγος που το 92′ δεν έφυγα. Ενώ μπορούσα να πάω σε άλλη ομάδα. Ήταν το σπίτι μου ο Ολυμπιακός. Γνώρισα τους ήρωες της ομάδος. Ο Μουράτης, ο Μπέμπης, ο Παπάζογλου.

Όλους, όλους! Είναι τόσο όμορφο το συναίσθημα να κάθεσαι μαζί τους. Παρόλο που οι περισσότεροι από αυτούς έχουν φύγει. Μας ενώνουν πολλά πράγματα, παρά τα «πέτρινα χρόνια» και από αυτά κερδίζει κανείς.»

Ο Μπλάχιν και η θέση του

Για την θέση του: «Εγώ ξεκίνησα ως σέντερ φορ στην Λεβερκούζεν, όμως μετά με πέρασαν στα Χαφ. Ο τότε προπονητής μου με είχε για 12ο 13ο παίκτη, μπήκα σε 2 παιχνίδια και γυρίσαμε το ματς και μετά καθιερώθηκα. Στην Ελλάδα ξεκίνησα ως Χαφ και ο Μπλαχίν με γύρισε δεξιό μπακ.»

Για τον Μπλαχίν: «Τον έχω παίξει και αντίπαλο στις Κανάριες νήσους με την Εθνική Ρωσίας. Ως παίκτη τον είχα σε μεγάλη εκτίμηση, ως προπονητή όχι τόσο.

Για μένα ο καλύτερος προπονητής ήταν ο Παράσχος στον Ηρακλή και μετά ο Παπαποστόλου. Ο οποίος όταν πηγαν να του επιβάλλουν πράγματα έφυγε ως κύριος με το καπελάκι του, δεν ζήτησε τίποτα.

Λιγοι σκέφτονται έσι. Όλοι θέλουν να αρπάξουν και να σώσουν την θέση τους. Κάποιοι έπαιρναν χαρτάκι με συνθέσεις και μπορεί την άλλη μέρα να έφευγαν αν είχαν στραβό αποτέλεσμα.

Εγώ δεν θα δεχόμουν ποτέ χαρτάκι. Αν πιστεύω κάτι δεν μπορεί κανείς να μου το επιβάλλει. Έχω ζήσει στιγμές με τον Πρόεδρο της Μπάγιερ και τον σταμάτησε ο προπονητής και τον εβγαλε έξω. “Εσυ”, του λέει, “θα μπαίνεις εδώ μόνο για να μας ανακοινώνεις πριμ.”

Έτσι πρέπει. Θα κριθώ για την δουλειά μου. Δεν μπορείς όμως να μπαίνεις στον ρόλο μου.

Εγώ, ως προπονητής, θα πάρω τις αποφάσεις.

Στην ζωή μου δεν κάνω δημόσιες σχέσεις για να γλείφω. Δεν λειτουργώ έτσι.. Δεν το’χω.»

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ