Το “καρέ” των προβλημάτων… 

Ο Ολυμπιακός πλήρωσε το κάκιστο finish του στην σεζόν και εν τέλει μέσω τριπλής ισοβαθμίας (στο 15-15) έμεινε εκτός play offs… Χωρίς ίχνος μηδενισμού, χωρίς “προλόγους” και με όσο καθαρό μυαλό μας έμεινε, ας δούμε τι έφταιξε… Τέσσερα ήταν τα βασικά φετινά προβλήματα…

Τα κενά στη ρακέτα και στο… “3”

Ξεκινάμε από τα καθαρά αγωνιστικά προβλήματα… Όσο κι αν κάποιοι έκραζαν τους Γκος-Μάντζαρη όλη τη σεζόν, ακόμα και αν ο Μπλατ εκεί έκρινε πως χρειαζόταν προσθήκη,  το πρόβλημα του φετινού Ολυμπιακού δεν ήταν στον “άσσο”…
Ο Ολυμπιακός καταρχήν είχε εμφανές “θέμα” στην ρακέτα του,  καθώς επιχείρησε να βγάλει όλη την σεζόν με μόλις τρεις παίχτες στις θέσεις 4-5 (Πρίντεζης,  Μιλουτίνοφ,  Λεντέι).
Παράλληλα όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, παρά το (άνευ λόγου και αιτίας) φορτωμένο ρόστερ σε Small Forward και η θέση “3” ήταν ουσιαστικά άδεια. Ο άχρωμος Παπανικολάου,  ο ασταθής Τουπάν και ο ανύπαρκτος Τίμα συνέθεσαν ένα άκρως απογοητευτικό σύνολο,  από το οποίο ξεκίνησαν όλες οι παθογένειες και οι “αρρυθμίες” του ρόστερ…  Δεν έτρεξαν,  δεν ανέβασαν το αθλητικό επίπεδο του ρόστερ, δεν σκόραραν,  δεν είδαμε αποδοτικά ψηλά σχήματα, ούτε καν small ball! Ένα μεγάλο ανεξήγητο μηδενικό η θέση “3” λοιπόν…

Οι τραυματισμοί

Τετριμμένο ναι,  αλλά για ακόμα μια σεζόν,  πραγματικότητα. Σε κομβικά σημεία της σεζόν ο Θρύλος έχασε βασικούς παίχτες από τραυματισμούς… Δεν είναι τυχαία κάποια πράγματα.
Σε ολόκληρο τον δεύτερο γύρο (το ρεκόρ του Ολυμπιακού ήταν 6-9),  όπου σημειώθηκε η πρωτοφανής καθίζηση,  ο Ολυμπιακός έχασε τον Στρέλνιεκς στο κρίσιμο “τελικό” δίμηνο,  έχασε τον Σπανούλη στα τελευταία ματς όπου παίχτηκε (και χάθηκε) όλη η σεζόν,  ο ΜVP του Νίκολα Μιλουτίνοφ μετά από ένα πρόβλημα άργησε εμφανώς να βρει ρυθμό και πατήματα,  ενώ ο βασικός του SF, Παπανικολάου, μετά από το αντίστοιχο δικό του πρόβλημα τραυματισμού,  δεν γύρισε ποτέ ο “ίδιος” στο παρκέ… Την ίδια ώρα ο διεθνής και σημαντικός στον προγραμματισμό,  Αγραβάνης,  “λεγόταν” πως θα γυρίσει Νοέμβρη και έπαιξε πρώτη φορά,  “προχθές” την 30η αγωνιστική… με ένεση…
Στον δε πρώτο γύρο (9-6 ρεκόρ),  που ο Ολυμπιακός έπαιξε “κομπλέ”,  τα αποτελέσματα και η εικόνα, ήταν σαφώς καλύτερα…

Η απογοητευτική παρουσία των Ελλήνων

Πολλοί έκραξαν τους ξένους… Η αλήθεια είναι πως έτσι όπως είναι/ήταν δοδημένο το ρόστερ, οι ξένοι άπαντες (πλην Γκος και βέβαια του “Έλληνα” Μίλου) δεν υπολογίζονταν με ρόλους πρωταγωνιστών αλλά “εργατών” (συνέβη αυτό για ακόμα μία σεζόν)… Η μεγάλη απογοήτευση δεν ήρθε λοιπόν από αυτούς, αλλά από τους Έλληνες,  οι οποίοι δεν ήταν στα στάνταρ προηγούμενων ετών. Ασταθής και βαρύς ο Πρίντεζης, αγνώριστος και μαλθακός ο Παπανικολάου,  ιστορικά αρνητικός ο Μάντζαρης, δεν πήρε ΚΑΝ ευκαιρίες ο Βεζένκοφ (σε καμία περίπτωση δεν κάλυψε τη φυγή Ιωάννη), ενώ ο μόνος που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, μαντέψτε…  Ήταν ο Σπανούλης…
Ίσως να υπήρξαν προβλήματα στα αποδυτήρια (ο Πρι βέβαια τα διέψευσε κατηγορηματικά-προσωπικά τον πιστεύω),  ίσως να μην τους έδωσε το σωστο ρόλο και την καθοδήγηση ο Μπλατ,  ίσως χίλια δυο. Το βέβαιο είναι πως πλην Σπανούλη,  άπαντες απογοήτευσαν.

Ο Μπλατ

Δεν θα διαβάσετε από εμένα μια (ακόμα)  σκληρή κριτική προς τον Μπλατ. Προφανώς και ο Ισραηλινός coach αξίζει μεγάλου σεβασμού,  από όλους μας! Παρ’ όλα αυτά,  στην φετινή του πρώτη (;) σεζόν στο λιμάνι,  με βεβαιότητα απέτυχε. Έδειχνε μπερδεμένος όλη τη σεζόν,  νευρικός.
Δεν είχε plan b,  δεν είχε πίστη στο ρόστερ-το οποίο ο ίδιος επέλεξε,  ενώ το βασικότερο “αρνητικό” του,  ήταν το ανεξήγητα  μικρό rotation του, το οποίο νομίζω ήταν η πηγή πολλών κακών. Παίχτες χωρίς ρόλο από τη μία,  παίχτες κουρασμένοι και “υπερφορτωμένοι” από την άλλη,  βάθος πάγκου μηδαμινό κτλ κτλ…

*Πάνω στα συγκεκριμένα λάθη και προβλήματα,  νομίζω πως πρέπει να ξεκινήσει ο προγραμματισμός για την νέα σεζόν… Ένας προγραμματισμός που όπως μαθαίνω,  βρίσκεται ήδη σε λειτουργία…