Ένα κείμενο διαφορετικό από τα υπόλοιπα, του Μιχάλη Μαχαίρα. Να αγαπάτε τον εαυτό σας, να σκέφτεστε και να ζείτε την κάθε στιγμή έχοντας στο μπροστινό μέρος του μυαλού σας, εκείνους που σας περιμένουν και σας αγαπούν. Το γλυκόπικρο 2019 θα δώσει τη θέση του στο 2020, ένα έτος που δίνει ελπίδα σε όλους.

Ένα έτος «φεύγει» σίγουρα με μια γλυκόπικρη γεύση για όλους. Όμως, ένα νέο έτος έρχεται. Ένα ελπιδοφόρο έτος. Λίγες ώρες έμειναν για να «κλείσει» με ξεχωριστό τρόπο το τρέχον έτος και σε λίγες ώρες θα ανοίξει ένα «νέο βιβλίο» που μας δίνεται η δυνατότητα να γράψουμε την πρώτη παράγραφο με τον καλύτερο τρόπο.

Το 2019 «φεύγει», ίσως ονειρεμένο για κάποιους, ίσως αδιάφορο για κάποιους άλλους, μα σίγουρα γλυκόπικρο για πολλούς. Σίγουρα, θα υπάρχουν για όλους μας και χαρούμενες στιγμές που μας γέμισαν, όμως θα υπήρχαν και δύσκολες στιγμές. Ελπίζω μέσα από την καρδιά μου, τα χαρμόσυνα γεγονότα να σας έρχονται πολλαπλάσια, από τα υπόλοιπα.

Δε θα μιλήσουμε για αθλητικά, Ολυμπιακό, μπαλίτσα, σπυριάρα και τον επιτυχημένο Ερασιτέχνη στο εν λόγω κείμενο. Ξέρω, πολλοί ζούμε και αναπνέουμε για τον Θρύλο μας, ανυπομονούμε τελειώνοντας η μια αναμέτρηση, να ξεκινήσει η επόμενη για να ζήσουμε τη μαγεία του να φοράμε την «ερυθρόλευκη» με τον Έφηβο στην καρδιά. Σχετικά με το αθλητικό κομμάτι θα γράψω μονάχα, συλλυπητήρια στην οικογένεια του τεράστιου Ηλία Ρωσίδη. Σίγουρα δεν πρόλαβα να τον ζήσω, αλλά από διηγήσεις ξέρω πως πρόκειται για έναν εμβληματικό παίκτη, άνθρωπο, μιας άλλης εποχής, ρομαντικής. Κοιμόταν με τη φανέλα του Ολυμπιακού πριν από τα παιχνίδια της ομάδας μας. Τι να πεις άλλο; Περισσεύουν τα λόγια και σε πιάνει δέος.

Όμως, υπάρχει ζωή και πέραν του αθλητισμού. Όπως υπάρχουν και προβλήματα, όπως και απώλειες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η τελευταία βδομάδα…

Είχα την ατυχία να ακούσω, να μάθω τρία δυσάρεστα γεγονότα. Αλλά θα αναφερθώ στα δύο από τα τρία.

Δεν έχουν περάσει πολλές ώρες από ένα δυστύχημα που συνέβη στη Γλυφάδα, τα ξημερώματα της Κυριακής, στην παραλιακή, σύνορα Γλυφάδας και Βούλας, στο ύψος ΠΙΚΠΑ. Τραγικός απολογισμός, μία νεαρή κοπέλα να βρίσκει ακαριαίο θάνατο και ακόμη μια να βρίσκεται στο κρεβάτι του πόνου, ούσα σε κώμα. Οι τελευταίες πληροφορίες δεν είναι και οι πιο ενθαρρυντικές. Ο Θεός είναι μεγάλος, πιστεύω προσωπικά πολύ στο Θεό. Η κοπέλα που βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση είναι μητέρα ενός παιδιού.

Τι να πεις στην οικογένεια της εκλιπούσας; Μόλις 19 χρονών κορίτσι, με όλο το μέλλον μπροστά της, να αρπάξει τη ζωή και την κάθε ευκαιρία και να τη στύψει. Να δημιουργήσει, να φτιάξει το δικό της δρόμο και μέλλον. Όμως, μια στιγμή τα γ@μησε όλα. Τα χάλασε, βύθισε στο πένθος μια οικογένεια και μια ολόκληρη κοινωνία. Την κοινωνία της Κερατέας. Τα λόγια περισσεύουν. Μακάρι να μην βυθίσει και την κοινωνία της Αναβύσσου και να σωθεί η άλλη κοπέλα, η οδηγός του μοιραίου αυτού αυτοκινήτου.

Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να προσφέρω στεναχώρια, σε μέρες γιορτινές. Όμως, έχω μάθει να είμαι ρεαλιστής. Δεν είναι η ζωή ρόδινη, ούτε μονάχα άσπρο, αλλά και μαύρο. Και ειδικά αυτές τις -λεγόμενα- γιορτινές μέρες, συχνά πυκνά μαθαίνουμε κατάμαυρες ειδήσεις.

Το άλλο γεγονός έχει να κάνει με μια αυτοκτονία νεαρής κοπέλας, που τύγχανε να γνωρίζω. Μόλις 24 ετών εκείνη. Μάλιστα, δύο μέρες πριν γιορτάσει τα γενέθλιά της, έβαλε τέλος στη ζωή της. Φρικιαστικό και μόνο στη σκέψη. Επίσης, ένα άτομο που είχε όλο το μέλλον μπροστά του. Με επιτυχίες, με σπουδές, με όλα όσα κάνουν έναν νέο άνθρωπο, ευτυχισμένο. Κι όμως, υπάρχουν πολλά προβλήματα που ταλαιπωρούν τους νέους. Και έχουν φτάσει να κοιτάζουν ως λύση, μια αυτοκτονία. Μπείτε για ένα μόλις λεπτό στο μυαλό και τη ψυχή ενός ανθρώπου που βρίσκει λύση το να βάλει τέλος στη ζωή του. Να κόψει μόνος του το νήμα της ζωής. Τραγικό…

Στο άκουσμα αυτών των δύο γεγονότων, πάγωσα. Δεν έχει σημασία πόσο και αν γνωρίζεις τα άτομα, αλλά έχω το χαρακτηριστικό του να μπαίνω στη θέση του άλλου. Πάγωσα περισσότερο…

Άλλοι, ίσως έχετε κι άλλα τραγικά γεγονότα, απώλειες, προβλήματα. Μακάρι να ήταν τα πράγματα διαφορετικά, να ήταν η ζωή αλλιώς. Να ερχόμασταν στον κόσμο αυτόν και να είχαμε μοναδικό προβληματισμό, το πώς θα κάνουμε τον κόσμο καλύτερο. Όμως, δεν είναι έτσι…

Λίγες ώρες έμειναν, δώστε στο 2019 το φινάλε που θέλετε εσείς να έχει. Και βάλτε όλοι στο μυαλό σας καλά, όχι μόνο για την ημέρα της Πρωτοχρονιάς που γράφουμε την πρώτη σελίδα του 2020, αλλά για κάθε μέρα. Να ζούμε την κάθε στιγμή στο φουλ, όμως να προσέχουμε. Να προσέχουμε, να προβλέπουμε και να θυμόμαστε ποιους αφήνουμε πίσω μας σε κάθε βόλτα μας.

Μπορεί να θεωρήσατε το εν λόγω κείμενο, περιττό, «καταθλιπτικό» ή όπως αλλιώς. Όμως, είναι βγαλμένο από τη ζωή. Μια ζωή που έχει και τα «φαλτσοσφυρίγματά» της.

Υ.Γ: Το τρίτο γεγονός αφορά ένα ξαφνικό πρόβλημα που έμαθα για έναν άνθρωπο στο χώρο της δημοσιογραφίας. Γίνε γρήγορα καλά… σε περιμένω στα δημοσιογραφικά!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ