Τα «10άρια» που λατρέψαμε στον Ολυμπιακό…

Οι φίλοι του Ολυμπιακού είχαν την ευτυχία να γνωρίσουν ποδοσφαιριστές μεγάλης κλάσης  που φόρεσαν την ερυθρόλευκη φανέλα και έγραψαν  ιστορία με την παρουσία τους όλα αυτά τα χρόνια.

Δεν είναι ούτε ένας, ούτε δυο, ούτε τρεις αυτοί που πρόσφεραν ανεπανάληπτες στιγμές, αλλά κυρίως αγαπήθηκαν ξεχωριστά από τον κόσμο με το όνομα τους να αποτελούν  σύνθημα στην εξέδρα.

Και όσα χρόνια και αν περάσουν το όνομα τους θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη του κόσμου, γιατί αυτοί που επιλέξαμε ήταν αυτό που λέμε  το κάτι «σπέσιαλ» ξεκινώντας από την δεκαετία του 1980 με πρώτο και καλύτερο τον μεγάλο Λάγιος Ντέταρι, μέχρι και τον Τσόρι Ντομίνγκες.

Μιλάμε για το «10 το καλό» που φορούσαν στο πίσω μέρος της φανέλας τους και οδήγησαν τον Ολυμπιακό σε επιτυχίες, αλλά κυρίως πρόσφεραν μοναδικές ποδοσφαιρικές  στιγμές ομορφιάς  στο γήπεδο.

Σπουδαία ονόματα, γεμάτη λίστα…

Μετά τον σπουδαίο «Μαγυάρο», που ήταν το μεγαλύτερο όνομα εκείνης της εποχής, η συνέχεια ήταν ανάλογη με τα «σκήπτρα» να αναλαμβάνει ο Βασίλης Καραπιάλης που ήρθε από την Λάρισα και μετά τα πρώτα  δύσκολα χρόνια εξελίχτηκε σε ηγέτη του Ολυμπιακού και κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα μέχρι το κλείσιμο της καριέρας του.

Ο ερχομός του Ζιοβάνι στο Λιμάνι το 1999, ήταν το αποκορύφωμα, γιατί ο Βραζιλιάνος «μάγος» ήρθε από την Μπαρτσελόνα  σε μια ιδανική ηλικία και έκανε πράγματα που και να θέλεις να τα ξεχάσεις δεν μπορείς.

 Από τις πρώτες μεταγραφές της διοίκησης Βαγγέλη Μαρινάκη ο Αριέλ Ιμπαγάσα που ήρθε από το ισπανικό πρωτάθλημα και μια μεγάλη καριέρα και δίδαξε ποδόσφαιρο, ενώ τη  λίστα  κλείνει ο ανεπανάληπτος Τσόρι Ντομίνγκες. Δυο Αργεντινοί , ένας Ούγγρος, ένας  Βραζιλιάνος και ένας Έλληνας, ο καλύτερος όλων των εποχών, είναι οι εκλεκτοί.

Μη μου πεις να διαλέξω, γιατί αυτό θα ήταν αδύνατο  και άδικο, αλλά αυτοί  οι πέντε που έχω στο μυαλό μου, ήταν αυτό το κάτι διαφορετικό και  η λέξη το δέκα το καλό ταιριάζει απόλυτα και μας  θυμίζει παλιές καλές και αξέχαστες  εποχές.

Λάγιος Ντέταρι

Το μεγαλύτερο όνομα της εποχής του

Ότι και να πεις για αυτό τον ποδοσφαιριστή  είναι λίγο και εκείνη την εποχή θυμάμαι ότι όταν ακούγαμε ότι έρχεται στον Ολυμπιακό δεν το πιστεύαμε αν και ξέραμε ότι ο Κοσκωτάς ήταν ικανός για όλα.

Ήταν το καλύτερο δεκάρι της εποχής του και ένας παίκτης που  με τον τρόπο που κινείτο στο γήπεδο δεν άφηνε τα περιθώρια στον αντίπαλο να βρει τρόπο να τον αντιμετωπίσει, γιατί ήταν και απρόβλεπτος, αλλά και είχε τέτοια τεχνική κατάρτιση που  ξεχώριζε.

Είχε και τα δυο πόδια, φοβερά στημένα και απίθανες εκτελέσεις φάουλ. Το κακό με τον Ντέταρι ήταν ότι ήρθε στον Ολυμπιακό σε μια δύσκολη εποχή με τα γνωστά διοικητικά  προβλήματα και δεν κατάφερε να αποδώσει τα αναμενόμενα, αν και οι στιγμές που μας χάρισε ήταν πολλές με την μαγεία που τον διέκρινε και το πως έβρισκε τον τρόπο να σκοράρει, αλλά και να δίνει ασίστ στους συμπαίκτες του.

Αν μπορούσα να φανταστώ τον Ντέταρι στον Ολυμπιακό του σήμερα θα ήταν ο ιδανικός παίκτης που θα ταίριαζε με την ομάδα, αλλά  οι εποχές δεν είναι ίδιες και το μόνο που μας μένει είναι οι ωραίες αναμνήσεις που μας άφησε τα δυο χρόνια που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό και δικαιολογημένα ο κόσμος τον λάτρεψε και οι παλαιότεροι τον θυμούνται ακόμα και τώρα  θα έλεγα δεν θα τον  ξεχάσουν ποτέ. Γιατί τέτοιοι παίκτες σπανίζουν.

 Βασίλης Καραπιάλης

«Μπές στο αυτοκίνητο για Πειραιά  φίλε»

Τη λέξη ζογκλέρ θα την έβαζα χωρίς κανένα δισταγμό σαν τίτλο δίπλα σε αυτό το όνομα γιατί κατά τη γνώμη ήταν και παραμένει  ο καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής. Ο Βασίλης εκτός από μεγάλος παίκτης ήταν και άρρωστος Ολυμπιακός από μικρό παιδί.

Θυμάμαι ότι ο Βασίλης  είχε κάποιες αμφιβολίες με την κατάσταση που επικρατούσε τότε στον σύλλογο και κάποια στιγμή έδειχνε  να μην είναι σίγουρος. Τότε του είπε. Φίλε μπες στον αυτοκίνητο να φύγουμε για τον Πειραιά και δεν θα το μετανιώσεις.

Τα πράματα θα αλλάξουν και θα ζήσεις μοναδικές στιγμές σε αυτή  την ομάδα. Με την μπάλα στα πόδια ήταν απίθανος, φαντασία στο παιχνίδι του, είχε το εύκολο γκολ και με διαφορετικούς τρόπους  και το κυριότερο τρομερός χαρακτήρας.

Απλός και άρρωστος με το ποδόσφαιρο. Τα πρώτα του χρόνια στον Ολυμπιακό ήταν δύσκολα, αλλά και πάλι και τότε πίστευε ότι θα πάρει το πρωτάθλημα, γιατί είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Άργησε λίγο να γίνει αυτό, αλλά μετά το απόλαυσε και ήρθαν τα καλύτερα.

Για να καταλάβει κανείς τον χαρακτήρα του, όταν τελείωσε το  τελευταίο του συμβόλαιο ο Κόκκαλης του πρότεινε ένα ακόμα για δυο χρόνια, αλλά τα προβλήματα που είχε με τα πόδια του δεν τον άφηναν να είναι αυτός που θα ήθελε και προτίμησε να σταματήσει και να μην κοροϊδεύει. Ήθελε να φύγει με  το κεφάλι ψηλά και αυτό έκανε.

Ζιοβάνι

Κανείς δεν το πίστευε

Ποιος θα το πίστευε ότι θα έρθει ο Ζιοβάνι από την Μπαρτσελόνα και την εθνική ομάδα της Βραζιλίας στον Ολυμπιακό. Και όχι απλά ήρθε, αλλά έμεινε επτά χρόνια και έζησε μεγάλες στιγμές που θα μας μείνουν αξέχαστες σε όλους μας.

Γιατί αυτά που έκανε ο Ζιοβάνι ήταν πέρα από κάθε λογική. Ενέργειες που ξεσήκωναν τον κόσμο και προσέφερε μοναδικό θέαμα. Και ήταν από αυτούς που δεν ήρθε  για  ένα καλό συμβόλαιο μόνο, αλλά γιατί πραγματικά ήξερε ότι στον Ολυμπιακό θα αναγεννηθεί.

Τυχερός που ήρθε στην ομάδα, αλλά και τυχεροί στον Ολυμπιακό που θα λένε πάντα ότι ο μεγάλος Ζιοβάνι τα καλύτερα του χρόνια τα έπαιξε στον Ολυμπιακό. Θα έλεγα ακόμα ότι ήταν τυχεροί  αυτοί που ήταν συμπαίκτες του, αλλά και οι προπονητές που συνεργάστηκε.

Γνώρισε τον σεβασμό από όλους, ακόμα και από αντιπάλους γιατί η κλάση του ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορούσες να μην υποκλιθείς στην αξία και το ταλέντο του. Πιστεύω ότι μαζί με  τον Ντέταρι είναι οι δυο καλύτεροι ξένοι παίκτες που έχουν φορέσει την φανέλα με το νούμερο 10.

Είχε αυτό κάτι διαφορετικό, τη  φαντασία και κάποια γκολ που θα μας μείνουν αξέχαστα. Δέθηκε με τον Ολυμπιακό και αυτό  το είδαμε όταν ήρθε η στιγμή να αποχωρήσει, που δεν ήθελε γιατί  αυτά τα επτά χρόνια ήταν πολλά για να καταλάβει σε ποια ομάδα αγωνίστηκε και το πόσο αγαπήθηκε από τον κόσμο.

Τον Ζιοβάνι δεν τον ξεχνάς όσα χρόνια  και αν περάσουν….

Τσόρι Ντομίνγκες

Ο τέλειος ηγέτης

Βάζω τον Τσόρι στην πρώτη πεντάδα των εκλεκτών  γιατί ήταν ένας παίκτης που ήξερε καλά τη θέση, έκανε σπουδαία καριέρα με διάρκεια, κάτι που είναι σημαντικό και διέθετε αυτά τα ηγετικά προσόντα που δεν τα βρίσκεις εύκολα.

Εκτός από  το ότι με την μπάλα στα πόδια ήταν εξαιρετικός, είχε  άριστη τεχνική και ποιότητα στο παιχνίδι του, είχε πάθος και ήταν και αυτός από τους ξένους που δέθηκαν με τον Ολυμπιακό. Νομίζω ότι  ο Ντομίνγκες ήταν ο τέλειος ηγέτης που ήξερε πως θα καθοδηγήσει την ομάδα και θα βγει μπροστά και στα εύκολα, αλλά και στα δύσκολα.

Υπήρχαν παιχνίδια που τα καθάρισε μόνος του με προσωπικά γκολ και οδηγούσε τον Ολυμπιακό σε τίτλους και επιτυχίες ακόμα και σε κάποια ευρωπαϊκά παιχνίδια που ο βαθμός δυσκολίας ήταν μεγαλύτερος και με καλύτερους αντιπάλους.

Τα χρόνια που αγωνίστηκε τα συνδύασε ιδανικά με επιτυχίες του Ολυμπιακού και δικαιολογημένα ο κόσμος τον αγάπησε. Θεωρώ ότι ήταν ένας ποδοσφαιριστής  που ξεχώρισε με την παρουσία του και λόγο της ποιότητας του, αλλά και  της προσωπικότητας που διέθετε  και επηρέαζε πολύ τα αποδυτήρια, γιατί τέτοιοι παίκτες έχουν πάντα ξεχωριστό ρόλο σε μια ομάδα εντός και εκτός γηπέδου.

Αριέλ Ιμπαγάσα

Μαγικές ενέργειες και μυαλό ξυράφι

Στα 34 του χρόνια άφησε το ισπανικό πρωτάθλημα και ήρθε στην Ελλάδα ένα μεγάλο όνομα που παρέδωσε μαθήματα ποδοσφαίρου στα χρόνια που έμεινε στην Ελλάδα.

Ο Αριέλ  μπορεί να μην αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό με το νούμερο 10 και να φυσούσε στη φανέλα του το 7, αλλά ήταν ένα κλασικό δεκάρι  στο ρόλο που είχε και με τον τρόπο που αγωνιζόταν και έδινε μια απίστευτη ομορφιά στο παιχνίδι της ομάδας με την δεξιοτεχνία και τη φαντασία που τον διέκρινε.

Ταίριαξε με τον Ολυμπιακό και ήταν από τους πρώτους παίκτες που ήρθαν στο ξεκίνημα της εποχής Μαρινάκη. Μια από τις καλύτερες επιλογές που είχαν γίνει γιατί ήταν ο παίκτης που έλειπε από την ομάδα και για μια τετραετία ήταν από τους κορυφαίους.

Για ποιότητα δεν κάνουμε συζήτηση, αλλά και για το πάθος που έβγαζε στο γήπεδο και το οποίο μετέδιδε στους συμπαίκτες του. Μυαλό ξυράφι θα έλεγα με τις πάσες του, αλλά και γενικά τον τρόπο που κινείτο στο γήπεδο, έστω και αν ήρθε σε μεγάλη ηλικία.

Επιβεβαίωσε αυτό που λέμε ότι δεν έχουν σημασία τα χρόνια, αλλά η διάθεση και η νοοτροπία που έχει ένας ξένος που έρχεται στην Ελλάδα, όχι για να κλείσει την καριέρα του, αλλά για να αποδείξει ότι δεν τελείωσε και ότι έχει να δώσει πολλά, Και στον Ολυμπιακό αυτά τα χρόνια έδωσε όχι απλά πολλά, αλλά δίδαξε ποδόσφαιρο