Πώς η Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου μεταμορφώθηκε από τη Βιομηχανική Επανάσταση

Μέχρι τη δεκαετία του 1850, ωστόσο, οι βιομηχανοποιημένες κάρτες είχαν αντικαταστήσει εκείνες που προηγουμένως έφτιαχναν στο σπίτι.

Μέχρι τη δεκαετία του 1860, μόνο στο Λονδίνο κυκλοφορούσαν περισσότερες από 1 εκατομμύριο κάρτες.

Ο Βρετανός δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Άντριου Χάλιντεϊ εντυπωσιάστηκε από αυτές τις κάρτες. Ιδίως από μια δημοφιλή κάρτα που απεικόνιζε μια κυρία και έναν κύριο να περπατούν χέρι-χέρι προς μια εκκλησία.

Ο Χάλιντεϊ θυμάται ότι παρακολουθούσε γοητευμένος τις βιτρίνες των μικρών βιβλιοπωλείων και να γεμίζουν με πολύχρωμες καρτούλες του Αγίου Βαλεντίνου. Και αναλογιζόταν «πώς και από πού προέρχονταν». «Ποιος ζωγραφίζει τις εικόνες;» αναρωτήθηκε. «Ποιος γράφει τα ποιηματάκια;»

Το 1864 αποφάσισε να το ανακαλύψει.

Κατασκευασμένη οικειότητα

Ο Χάλιντεϊ καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1860 ήταν τακτικός συνεργάτης του δημοφιλούς περιοδικού «All the Year Round» του Κάρολου Ντίκενς. Στο οποίο ψυχαγωγούσε τους αναγνώστες με δοκίμια που αφορούσαν διάφορες πτυχές της συνηθισμένης βρετανικής καθημερινότητας. Όπως οι οικογενειακές σχέσεις, τα ταξίδια, οι δημόσιες υπηρεσίες και οι δημοφιλείς διασκεδάσεις.

Σε ένα δοκίμιο για το εν λόγω περιοδικό – « Το εργοστάσιο του Έρωτα», ο Χάλιντεϊ οδήγησε τους αναγνώστες του σε μια ξενάγηση σε έναν από τους σημαντικότερους κατασκευαστές καρτών του Λονδίνου.

Μέσα στις εγκαταστάσεις της «Cupid and Co.», ακολούθησαν μια «κάρτα του Αγίου Βαλεντίνου βήμα προς βήμα». Από ένα «απλό φύλλο χαρτιού» σε «αυτό το λευκό κουτί στο οποίο συσκευάζεται για να σταλεί στο εμπόριο».

Περιήγηση στη «βιοτεχνία του Έρωτα»

Η «Cupid and Co.» ήταν πιθανότατα η εταιρεία του Τζόζεφ Μανσελ. Μια εταιρεία δαντελωτού χαρτιού και γραφικής ύλης που κατασκεύαζε μεγάλο αριθμό καρτών μεταξύ των δεκαετιών 1840 και 1860.

Οι διαδικασίες που περιέγραψε ο Χάλιντεϊ, ωστόσο, ήταν κοινές για πολλούς Βρετανούς κατασκευαστές καρτών τη δεκαετία του 1860. Και αποτελούσαν παράδειγμα πολλών βιομηχανικών πρακτικών που εισήχθησαν για πρώτη φορά στα τέλη του 18ου αιώνα. Συμπεριλαμβανομένης της υποδιαίρεσης των εργασιών και της απασχόλησης γυναικών και παιδιών εργατών.

Ο Χάλιντεϊ κινήθηκε μέσα στα δωμάτια της «Βιοτεχνίας του Έρωτα». Περιγράφοντας την ποικιλία των διαδικασιών με τις οποίες κατασκευάζονταν διάφορα στυλ καρτών για μια σειρά διαφορετικών ανθρώπων και τιμών.

Σημείωσε πώς η κάρτα με την κυρία και τον κύριο στο μονοπάτι προς την εκκλησία ξεκίνησε ως μια απλή σφραγισμένη κάρτα, ασπρόμαυρη – πανομοιότυπη με μία που διατηρείται σήμερα στις συλλογές του Μουσείου του Λονδίνου- με τιμή μία δεκάρα.

Από την κατασκευή των καρτών στην κατασκευή των συναισθημάτων

Ένα μέρος αυτών των καρτών, ωστόσο, στη συνέχεια πήγαινε σε ένα δωμάτιο όπου μια ομάδα νεαρών γυναικών κατά μήκος ενός πάγκο, η καθεμία με ένα διαφορετικό χρώμα υγρής νερομπογιάς Χρησιμοποιώντας στένσιλ ζωγράφιζαν η κάθε μια σε μία γραμμή παραγωγής τις κάρτες που περνούσαν από μπροστά τους .

Αυτές οι χρωματιστές κάρτες, σημείωσε ο συγγραφέας, θα πωλούνταν για «έξι πένες έως μισή κορώνα».

Ένα μέρος αυτών, ωστόσο, στη συνέχεια στέλνονταν σε ένα άλλο δωμάτιο, όπου μια άλλη ομάδα νεαρών γυναικών κολλούσε φτερά, δαντελένιο χαρτί, κομμάτια μεταξιού ή βελούδου ή ακόμη και φύλλα χρυσού, δημιουργώντας ακόμη πιο περίτεχνες κάρτες που μερικές φορές πωλούνταν για 5 σελίνια και πάνω.

Συνολικά, είδε «περίπου εξήντα χέρια» – κυρίως νεαρές γυναίκες, αλλά και αγόρια, που δούλευαν 10 ώρες την ημέρα σε κάθε εποχή του χρόνου, φτιάχνοντας κάρτες για την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.

Ωστόσο, ήταν στον τελευταίο όροφο της επιχείρησης που ο Χάλιντεϊ συνάντησε τους ανθρώπους που αναμφισβήτητα τον γοήτευσαν περισσότερο: τους έξι καλλιτέχνες που σχεδίαζαν όλες τις κάρτες και τους ποιητές που παρείχαν τα κείμενά.

Εκεί ήταν οι άνθρωποι που ήταν υπεύθυνοι για την κατασκευή των συναισθημάτων που μετέφεραν οι κάρτες.