Παυλίδης: «Πώς όμως μπορείς να αποχωριστείς το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής σου;»

Η δήλωση του Χάρη Παυλίδη στο olympiacossfp.gr: 

«Μετά από 14.5 χρόνια έφτασε η ώρα να πω αντίο  στην καλύτερη περίοδο της προπονητικής μου καριέρας. Πως όμως μπορείς να αποχωριστείς το πιο όμορφο κομμάτι της ζωής σου;

POPULAR POST

Βόλεϊ Ανδρών: Στο Μετς με τον Παναθηναϊκό!

Γιατί αυτό ακριβώς είναι τα 14.5 χρόνια που πέρασα σαν προπονητής του Ολυμπιακού. Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψω τα συναισθήματα μου για αυτά που αφήνω πίσω μου. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ευχαριστήσω:

Καταρχήν να ευχαριστήσω τον απλό φίλαθλο του Ολυμπιακού, που από το υστέρημα του με τις Κάρτες Φιλάθλων, τα Μέλη ή απλά με την παρουσία τους στο γήπεδο αποτέλεσαν και αποτελούν τον έξτρα παίκτη που μας έσπρωχνε στη νίκη.

Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που δουλεύουν για αυτόν τον σύλλογο και είναι οικογένεια πια.

Να ευχαριστήσω τους συνεργάτες μου όλα αυτά τα χρόνια που έκαναν την δύσκολη δουλειά και σχεδόν πάντα ήταν στην αφάνεια και δεν έπαιρναν την αναγνώριση που τους άξιζε. Βασίλη, Γιάννη, Ακή, Γιώργο, Κώστα, Νίκο, Άρη, Μιχάλη, Γιώργο, Παναγιώτη …σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

Ιδιαίτερα θα ήθελα να ευχαριστήσω την άμεση συνεργάτιδα μου, την Αλέκα, που ξεκινήσαμε μαζί αυτό το ταξίδι και της ανήκει ένα τεράστιο κομμάτι της επιτυχίας αυτής της ομάδας. Αλέκα ένα ευχαριστώ είναι λίγο, το ξέρεις ότι έχεις ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Φυσικά να ευχαριστήσω τον «Στρατηγό» του συλλόγου τον πρόεδρο μας Μιχάλη Κουντούρη που με την εμπιστοσύνη που μου έδειξε από τη πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας μπόρεσα να δουλέψω ανεπηρέαστος και να καταφέρουμε μαζί να φτάσουμε την ομάδα όπως του είχα υποσχεθεί, στο ψηλότερο σημείο. Πραγματικά πιστεύω πως ήμουν πολύ τυχερός που συνεργάστηκα με ένα τέτοιο άνθρωπο. Πρόεδρε το ξέρεις ότι θα είμαι πάντα εδώ για ότι χρειαστεί η ομάδα έστω σαν απλός οπαδός της.

Όλα αυτά δεν θα μπορούσαμε να τα πετύχουμε χωρίς την παρουσία του ηγέτη της οικογένειας του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Μαρινάκη, η οποία αποτελεί εγγύηση για όλο τον σύλλογο. Τον ευχαριστώ γιατί γνωρίζω πολύ καλά, μέσα από συζητήσεις με τη διοίκηση ότι χάρη σε εκείνον καταφέραμε όχι μόνο να κατακτήσουμε την κορυφή αλλά  και να ξεπεράσουμε τις πολλές δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε σε αυτή την πορεία.  Ζήσαμε όσα ονειρευτήκαμε και παραμείναμε στο υψηλότερο επίπεδο.

Τελευταίες άφησα τις αθλήτριες μου.

Όλες όσες προπόνησα έστω και μια φορά, όλες κάτι μου έδωσαν. Με έσπρωξαν στα όρια μου, να γίνω καλύτερος προπονητής, αντάξιος να προπονήσω τέτοιες αθλήτριες. Να είμαι έτοιμος να απαντήσω κάθε ερώτηση και κάθε απορία τους, να μη φανώ ανεπαρκής. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου, μήπως δεν είμαι αντάξιος της ομάδας που ο ίδιος έφτιαξα. Τόσο ψηλά φτάσαμε κορίτσια!!! Σας αγαπώ και πάντα θα έχετε ξεχωριστή θέση στη ζωή μου. Ελπίζω αυτό να μην είναι το τελευταίο αντίο αλλά μια παύση.

Εις το επανιδείν λοιπόν!».