Ντίεγκο Μαραντόνα: Eterna gracias, eterno Diego! (pics, vids)

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ένας από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, για ορισμένους ο μεγαλύτερος, πέθανε την Τετάρτη (25/11) σε ηλικία 60 ετών, ύστερα από ανακοπή.

Στις αρχές Νοεμβρίου ο θρύλος του ποδοσφαίρου της Αργεντινής είχε κάνει επέμβαση στον εγκέφαλο ενώ οκτώ μέρες μετά την εγχείριση, είχε πάρει εξιτήριο από την κλινική στην οποία νοσηλευόταν για να συνέχιζε σπίτι την ανάρρωσή του.

POPULAR POST

Αποκάλυψη Thrylos24.gr: Συνάντηση Κοβάσεβιτς, Καρεμπέ με Ιταλό μάνατζερ! – Για ποιον παίκτη συζήτησαν;

Γεννημένος στις 30 Οκτωβρίου 1960 στο Μπουένος Άιρες, όχι μόνο άφησε το στίγμα του στην ιστορία του ποδοσφαίρου αλλά συναγωνίστηκε με τον Πελέ για τον τίτλο του κορυφαίου όλων των εποχών στον βασιλιά των σπορ και είχε αμέτρητους θαυμαστές σε κάθε γωνιά του πλανήτη,, προκαλώντας απέραντη θλίψη με τον αδόκητο χαμό του.

Την είδηση της απώλειας του “Ντιεγκίτο” ή αλλιώς του αγαπημένου όλων “Πίμπε Ντ’Όρο” (Χρυσού Παιδιού) την έδωσε πρώτη η εφημερίδα της πατρίδας του “Clarin” το απόγευμα της Τετάρτης (25/11) και την αναδημοσίευσαν όλα σχεδόν τα αθλητικά μέσα του πλανήτη.

Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά “ο Μαραντόνα, ενώ ήταν στο σπίτι του στο προάστιο Σαν Αντρές του Μπουένος Άιρες”, είχε πρόβλημα αναπνευστικό.

Έξι ασθενοφόρα έσπευσαν στην κατοικία του για να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Με τον Μαραντόνα ήταν μαζί η κόρη του Ντάλμα”.

Όπως σημειώνει η εφημερίδα, μετά από την εγχείριση στον εγκέφαλό του, υπήρχε ιατρικό προσωπικό που παρέμεινε στο σπίτι του Μαραντόνα για να επιβλέπει την κατάσταση της υγείας του, χωρίς ωστόσο να καταφέρουν να τον κρατήσουν στη ζωή όταν υπέστη καρδιακή ανακοπή.

Οι πρώην του ομάδες, η Μπόκα, η Μπαρτσελόνα και η Νάπολι. Οι μεγάλοι του αντίπαλοι Πελέ, Ρεάλ και Ρίβερ όλοι λένε το ύστατο χαίρε στον Ντιέγκο.

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ξεκίνησε την καριέρα του στις ακαδημίες της Αρχεντίνος Τζούνιορς (1975-1976), εκεί βρέθηκε μόλις μία χρονιά αφού την περίοδο 1976-1977 βρέθηκε στην πρώτη ομάδα της Αρχεντίνος Τζούνιορς σημειώνοντας 166 συμμετοχές με 116 γκολ.

Μετέπειτα μεταπήδησε στην Μπόκα Τζούνιορς το 1981 έως το 1982, σημειώνοντας 40 συμμετοχές με 28 τέρματα.

Το 1982 πήρε μεταγραφή για 1η φορά στην καριέρα του σε Ευρωπαϊκή ομάδα και πιο συγκεκριμένα στην Μπαρτσελόνα έως το 1984 με 36 συμμετοχές και 22 γκολ. Να τονίσουμε εδώ ότι το συμβόλαιο του ήταν ρεκόρ στην ποδοσφαιρική ιστορία.

Στις 26 Ιουνίου 1983 γνώρισε την αποθέωση από τους οπαδούς της Ρεάλ Μαδρίτης για το γκολ του που άνοιξε το σκορ στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου σε αγώνα του Κυπέλλου χειροκροτούμενος για ένα λεπτό από το κοινό (ο αγώνας έληξε ισόπαλος).

Τη δεύτερη χρονιά ο σύλλογος άλλαξε προπονητή με τη πρόσληψη του Σέζαρ Λουίς Μενότι, που είχε υπό τις οδηγίες του το Μαραντόνα στην ομάδα που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων του 1979. Παρά τη δημόσια καλή εικόνα της σχέσης μεταξύ τους, αναπτύχθηκαν προβλήματα που σχετίζοταν με το πρόγραμμα προπονήσεων. Τελικά η αντιπαράθεση οδήγησε τον παγκόσμιο πρωταθλητή τεχνικό να ζητήσει την εκδίωξη του παίκτη θεωρώντας ότι έτσι μόνο θα κατάφερνε η ομάδα να κατακτήσει το πολυπόθητο πρωτάθλημα που τελευταία φορά είχε πανηγυρίσει το 1974, εποχή του ολλανδικού διδύμου Ρίνους Μίχελς – Γιόχαν Κρόιφ.

Συνολικά έτσι οι εντυπώσεις του Μαραντόνα από την Ισπανία ήταν αρνητικές (παρά τη δημοφιλία του) η ομάδα κατέκτησε μόνο ένα Κύπελλο Ισπανίας και ένα Σούπερ Κύπελλο την πρώτη χρονιά, ενώ ο ίδιος θεωρήθηκε ως κύριος υπεύθυνος των εκτεταμένων επεισοδίων μεταξύ ποδοσφαιριστών στον αγωνιστικό χώρο του Σαντιάγκο Μπερναμπέου στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας στις 5 Μαΐου του 1984 απέναντι στην Αθλέτικ Μπιλμπάο.

Κατέληξε (1984-1991) στην Ιταλία και την Νάπολι, την ομάδα της οποίας με τη συνεισφορά του συνέβαλε να μετατραπεί από μια μικρή ομάδα (που την τελευταία χρονιά προτού τον ερχομό του είχε γλιτώσει τον υποβιβασμό για ένα βαθμό) σε μια από τις πιο αγαπητές τότε στον κόσμο έχοντας αποκτήσει με τη πάροδο του χρόνου πολλούς οπαδούς.

Μία από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας είχε μόλις υπογράψει τον πιο ακριβό παίκτη στον κόσμο. Όπως το έθεσε μια τοπική εφημερίδα εκείνη την εποχή, «η πόλη δεν είχε δήμαρχο, σπίτια, σχολεία, δουλειά, λεωφορεία, και αποχέτευση, αλλά κανένα από αυτά δεν έχει σημασία επειδή έχουμε το Μαραντόνα». 75.000 Ναπολιτάνοι, κάτοικοι μιας πόλης που πάντα αγαπούσε πολύ το ποδόσφαιρο αλλά ουδέποτε είχε δει μεγάλες χαρές από αυτό και που από τη φύση τους είχαν την προσμονή ενός μεσσία τον υποδέχθηκαν πανηγυρικά στο Σαν Πάολο, το γήπεδο της ομάδας στις 5 Ιουλίου 1984.

«Θέλω να γίνω το είδωλο των φτωχών παιδιών της Νάπολης, επειδή αυτοί είναι όπως ήμουν εγώ στο Μπουένος Άιρες», δήλωσε στην επίσημη παρουσίασή του. Η μεταγραφή ήταν ουσιαστικά έκπληξη λόγω των οικονομικών δυνατοτήτων του συλλόγου και δημιούργησε μακροχρόνιες υποψίες για ανάμειξη της Μαφίας στη διαδικασία, κάτι που διέψευσε ο τότε πρόεδρος της ομάδας χρόνια αργότερα, παραδεχόμενος ότι η Καμόρα επανειλημμένα αποπειράθηκε να εμπλακεί στη Νάπολι αλλά κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη. Οι διανοούμενοι της πόλης ήταν λιγότερο εντυπωσιασμένοι, με πάνω από 100 να υπογράφουν μια αίτηση διαμαρτυρίας για την ανηθικότητα τέτοιων δαπανών σε μια πόλη που δεν είχε ουσιαστικές δομές.

Στη Νάπολι, έφτασε στο απόγειο της επαγγελματικής καριέρας του: κληρονόμησε το περιβραχιόνιο του αρχηγού και γρήγορα έγινε το πιο υπέρλαμπρο αστέρι μεταξύ των οπαδών του συλλόγου και όχι μόνο. Στην εποχή του η ομάδα είχε την πιο επιτυχημένη πορεία της ιστορίας της, ακόμα και αν συμπεριληφθούν τρεις τουλάχιστον μεταγενέστερες δεκαετίες. Το γήπεδο της ομάδας ήταν ασφυκτικά γεμάτο με 70.000 οπαδούς σε κάθε εντός έδρας αγώνα με αριθμούς σε μεταγενέστερες εποχές στο μισό.

Ο Αργεντινός έπαιξε στη Νάπολι σε μια περίοδο κατά την οποία οι εντάσεις Βορρά-Νότου στην Ιταλία έφθασαν στην αιχμή τους εξαιτίας ποικίλων ζητημάτων, ιδίως των οικονομικών διαφορών μεταξύ των δύο. Ο Μαραντόνα ενσωμάτωνε τέλεια αυτό το πνεύμα, δεδομένης της ταπεινής καταγωγής του και της αρχικής χαμηλής κοινωνικής του κατάστασης: τα πολλαπλά κέρδη από το άθλημα δεν τον έκαναν να χάσει τους τρόπους έκφρασης και το λεξιλόγιο των λιγότερο πλούσιων τμημάτων του πληθυσμού, ακόμα και του περιθωρίου.

Το ντεμπούτο στο πρωτάθλημα έγινε στις 16 Σεπτεμβρίου 1984 εναντίον της Ελλάς Βερόνα, με ήττα 3-1. Η ομάδα δεν μπόρεσε να βρει τον δρόμο της και στον πρώτο γύρο πήρε μόνο 9 βαθμούς. Ωστόσο, στο δεύτερο γύρο ανέκαμψε και πήρε 24 ακόμη και αναρριχήθηκε στην 8η θέση στο πρωτάθλημα. Οι συμπαίκτες του Αργεντινού ήταν Ιταλοί, ορισμένοι διεθνείς χωρίς κανένας να αποτελεί αστέρι πρώτου μεγέθους στη χώρα του. Ο Μαραντόνα κατέλαβε την τρίτη θέση στον πίνακα των σκόρερ με 14 γκολ.

Την αγωνιστική περίοδο 1985-1986 η ομάδα ανέβηκε ακόμα περισσότερο στην τρίτη θέση, Από την πρώτη αγωνιστική περίοδο ο Μαραντόνα παρουσίασε όλες τις πτυχές του ταλέντου του με κορυφαία έκφραση στον αγώνα εναντίον της Λάτσιο το Φεβρουάριο του 1985 στο Σαν Πάολο, όπου σημείωσε και τα τρία γκολ της Νάπολι στο τελικό 3-0, ένα από τα οποία θεωρείται από τα καλύτερα της σταδιοδρομίας του.

Στις 3 Νοεμβρίου 1985 η Νάπολι νίκησε τη Γιουβέντους με 1-0 για πρώτη φορά με γκολ του Μαραντόνα, ένας τηλεσχολιαστής ανακοίνωσε την κατάρρευση πέντε ατόμων και καρδιακών προσβολών δύο εκ των οποίων στο γήπεδο. «Αυτός ο στόχος ήταν για τους ανθρώπους της Νάπολης», συνέχισε. Με επικεφαλής τον Αργεντινό, η Νάπολι κέρδισε το πρώτο ιταλικό πρωτάθλημα της Σέριε Α το 1986-87, 61 χρόνια μετά την ίδρυσή της, ενώ μέχρι τότε είχε μόνο δύο τίτλους Κυπέλλου στην τροπαιοθήκη της.

Από την αρχή της χρονιάς φάνηκε η ισχύς της ομάδας: ξεκίνησε με νίκη επί της Μπρέσια με γκολ του Μαραντόνα και από την έβδομη αγωνιστική που πέρασε στην κορυφή μετά από ακόμη ένα γκολ του Μαραντόνα (1-0 την Ρόμα στην πρωτεύουσα), δεν έπεσε από εκεί. Παρέμεινε αήττητη στους 12 πρώτους αγώνες και νικώντας τις πρωταθλήτριες των δύο προηγούμενων ετών Γιουβέντους και Ρόμα (την πρώτη και στους δύο αγώνες).

Η Νάπολι ξεκίνησε το πρωτάθλημα με νίκη στη Μπρέσια με γκολ του Μαραντόνα και από την έβδομη αγωνιστική που πέρασε στην κορυφή μετά από ακόμη ένα γκολ του Αργεντινού (1-0 την Ρόμα στο Ολίμπικο), δεν έπεσε από εκεί. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία ακολουθήθηκε από την κατάκτηση του Κυπέλλου με νίκη επί της Αταλάντα με 4-0 με δύο τέρματα του Αργεντινού, που ήταν τότε ο μόνος ξένος παίκτης της ομάδας. Η Νάπολι έγραψε την σημαντικότερη στιγμή στην ιστορία της κατακτώντας το νταμπλ, κάτι που μόνο τρεις άλλοι σύλλογοι είχαν καταφέρει μέχρι τότε (Γιουβέντους, Τορίνο, Ίντερ), και οι τρεις της βόρειας χώρας.

Ο Μαραντόνα σημείωσε 10 γκολ στο πρωτάθλημα και 7 στο Κύπελλο, όπου η ομάδα κατέκτησε το τρόπαιο νικώντας σε όλους τους αγώνες (13), ρεκόρ που παραμένει μέχρι σήμερα. Ο Γκόλντμπλατ έγραψε: «Οι εορτασμοί ήταν θορυβώδεις, μια σειρά τρομακτικών εκδηλώσεων και εορτασμών που ξέσπασαν από το δρόμο, ξέσπασαν μεταναστευτικά σε όλη την πόλη σε ένα καρναβάλι όλο το εικοσιτετράωρο, το οποίο έτρεχε πάνω από μία εβδομάδα.

Οι κηδείες για τη Γιουβέντους και το Μιλάνο (Ίντερ, Μίλαν), η καύση των φερέτρων τους, οι εκφράσεις θανάτου τους αναγγέλλονταν το Μάιο του 1987, η άλλη Ιταλία έχει νικήσει και γεννιέται μια νέα αυτοκρατορία». «Η σπουδαιότερη σειρά πανηγυρισμών που έγινε ποτέ για πρωτάθλημα στην ιστορία», αναφέρει ο Τζον Φουτ στο βιβλίο του Calcio: A History of Italian Football. Σύντομα, η φωτογραφία του Μαραντόνα κρεμάστηκε δίπλα στον Ιησού στα μισά σπίτια της Νάπολης. Τοιχογραφίες του Ντιέγκο ζωγραφίστηκαν παντού ακόμα και στα αρχαία κτίρια της πόλης και τα νεογέννητα παιδιά ονομάζονταν προς τιμήν του. Ήρθε σε σύγκρουση και με τον Πάπα, για την οποία είχε δηλώσει μετά την επίσκεψή του στο Βατικανό (9 Νοεμβρίου 1985): «Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα επειδή ήμουν στο Βατικανό και είδα χρυσές στέγες και μετά άκουσα τον Ποντίφικα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχεί για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα τις στέγες φίλε, κάνε κάτι!»

Την επόμενη αγωνιστική περίοδο (1987-88), το παραγωγικό επιθετικό τρίο της ομάδας, που σχηματίστηκε από τους Μαραντόνα, Τζιορντάνο και τον νεοαποκτηθέντα Καρέκα, αργότερα μετονομάστηκε σε Ma-Gi-Ca (μαγική) πρώτη γραμμή. Η πρώτη συμμετοχή στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ήταν αποτυχημένη με την ομάδα να αποκλείεται από τη Ρεάλ Μαδρίτης στη φάση των “16”. Στο πρωτάθλημα η Νάπολι στην 25η αγωνιστική (από τις 30) ήταν μπροστά με 4 βαθμούς διαφορά από τη Μίλαν, τα στοιχήματα υπέρ της κατάκτησης και δεύτερου συνεχόμενου τίτλου ήταν στα ύψη, αλλά η ήττα από τη Γιουβέντους και η ισοπαλία με τη Βερόνα με 1-1 (το γκολ ο Μαραντόνα) έφεραν στην τελευταία αγωνιστική αντιμέτωπους τους δύο διεκδικητές.

Το Κύπελλο UEFA της αγωνιστικής περιόδου 1988-89 ήταν ο πρώτος και τελευταίος διεθνής τίτλος του συλλόγου και του αρχηγού της στην Ευρώπη. Στον πρώτο γύρο απέκλεισε τον ΠΑΟΚ (1-0 και 1-1) και στη συνέχεια Λοκομοτιβ Λειψίας και Μπορντό. Ο δρόμος στη συνέχεια ήταν δύσκολος έχοντας να αντιμετωπίσει στον προημιτελικά τη Γιουβέντους από την οποία είχαν χάσει με 2-0 στην πρώτη αναμέτρηση. Μπροστά σε ένα φανατισμένο πλήθος στο στάδιο Σαν Πάολο (γεγονός που ήταν συνυφασμένο με την παρουσία του) ο Μαραντόνα – σε μια πολύ καλή ατομική εμφάνιση – σκόραρε στο 10ο λεπτό και στη συνέχεια πάσαρε ένα ακόμα γκολ του συμπαίκτη του Αντρέα Καρνεβάλε.

Έτσι παρέμεινε το σκορ στην κανονική διάρκεια, και η πρόκριση κρίθηκε στο 119ο λεπτό με ένα τέρμα της Νάπολι. Στα ημιτελικά ούτε η Μπάγερν Μονάχου κατάφερε να σταματήσει τους ναπολιτάνους που κέρδισαν στην έδρα τους με 2-0 και πήραν την επιθυμητή ισοπαλία στο Μόναχο με 2-2 με δύο γκολ του Καρέκα από ασίστ του Αργεντινού.

Στον τελικό αντιμετώπισε τη Στουτγκάρδι την οποία νίκησε στην Νάπολη με 2-1 (με ασίστ του Μαραντόνα στο νικητήριο τέρμα) και ήρθε ισόπαλη με 3-3 στη Γερμανία. Στον αγώνα του Σούπερ Κυπέλλου Ιταλίας το 1990 (1 Σεπτεμβρίου) η Νάπολι συνέτριψε τη Γιουβέντους με 5-1 σε μία συνάντηση που έγινε στη Νάπολη και πρόσφερε στο Μαραντόνα τον τελευταίο τίτλο του στην Ευρώπη.

Μετά από 15 μήνες αποκλεισμού, ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν ξανά ελεύθερος να κλοτσήσει τη στρογγυλή θεά για κάποια επίσημη διοργάνωση και το έκανε με τη φανέλα της Σεβίλλης, της ομάδας που του έδωσε την ευκαιρία να αφήσει πίσω του όσα συνέβησαν στη Νάπολι.

Η 4η Οκτωβρίου 1992 είναι μία ιδιαίτερη ημερομηνία για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Πρόκειται για τη μέρα που ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου επέστρεψε στη δράση. Όχι μετά από κάποιον τραυματισμό ή μετά από κάποια απόσυρση, αλλά μετά από μία ντροπιαστική τιμωρία για χρήση κοκαΐνης.

Μετά από 15 μήνες αποκλεισμού, ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν ξανά ελεύθερος να κλοτσήσει τη στρογγυλή θεά για κάποια επίσημη διοργάνωση και το έκανε με τη φανέλα της Σεβίλλης, της ομάδας που του έδωσε την ευκαιρία να αφήσει πίσω του όσα συνέβησαν στη Νάπολη.

Η αρχή του τέλους στην καριέρα του Αργεντινού καταγράφεται στις 17 Μαρτίου 1991. Την ημέρα εκείνη περνάει από έλεγχο ντόπινγκ, μετά από τον αγώνα πρωταθλήματος της Νάπολι κόντρα στην Μπάρι. Στον οργανισμό του εντοπίστηκαν ίχνη κοκαΐνης και στις 7 Απριλίου ανακοινώνεται η ποινή του για χρήση απαγορευμένων ουσιών: 15 μήνες τιμωρία.

Το ιστορικό του Μαραντόνα ήταν βεβαρημένο. Μπλεγμένος με την Καμόρα, με διακίνηση ναρκωτικών, με τζόγο, ύποπτος ακόμα και για την απώλεια ενός σίγουρου πρωταθλήματος του συλλόγου, δεν ήταν σε θέση να αντιδράσει. Γύρισε στην πατρίδα του, ωστόσο στο Μπουένος Άιρες δεν είχε την προστασία που απολάμβανε στον ιταλικό νότο και συνελήφθη για ναρκωτικά.

Του επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης 14 μηνών και πρόστιμο, ενώ στο ίδιο διάστημα της απουσίας του από τα γήπεδα, έχασε και το δικαστήριο για την αναγνώριση του «καρπού» του παράνομου έρωτά του με την Κριστίνα Σινάγκρα.

Ήταν μόλις 31 ετών, ένα χρόνο νωρίτερα έχασε για πολύ λίγο το δεύτερο σερί Παγκόσμιο Κύπελλο κι όμως η καριέρα του έμοιαζε να είχε τελειώσει.

Δεν το έβαλε κάτω και όσο κυλούσαν οι μέρες, προσπαθούσε να διατηρηθεί σε μία στοιχειώδη φόρμα, αφού δεν μπορούσε να κρατηθεί εκτός γηπέδων. «Έχω απίστευτη όρεξη να επιστρέψω στα γήπεδα. Άλλωστε, η μικρή κόρη μου, Χιανίνα, δεν με έχει δει να παίζω κι έχει ακούσει τόσα καλά για μένα», δήλωνε.

Όταν πλησίασε η λήξη της τιμωρίας, η Σεβίλλη εμφάνισε ξαφνικό ενδιαφέρον για το αριστερό πόδι του «μάγου». Η κινητικότητα των Ανδαλουσιάνων δεν ήταν τόσο περίεργη. Μόλις είχαν πουλήσει τον Ιβάν Σαμοράνο στη Ρεάλ και χρειάζονταν επιθετική ενίσχυση. Έχοντας στον πάγκο τους από εκείνο το καλοκαίρι τον Κάρλος Μπιλάρδο, το παζλ έμοιαζε να συμπληρώνεται.

Ο Αργεντινός τεχνικός ήταν ο άνθρωπος που έστησε την εθνική Αργεντινής το 1986 ώστε ο Μαραντόνα να την οδηγήσει στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και τέσσερα χρόνια μετά θα έφτανε μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, όπου το πέναλτι του Αντρέας Μπρέμε του στέρησε το τρόπαιο. Με τον Μαραντόνα ξανά υπό τις οδηγίες του στην ηλιόλουστη Σεβίλλη πίστευε ότι θα μπορούσε να σπάσει ακόμα και την κατάρα του Αγίου Νεκταρίου!

Οι Ισπανοί απευθύνθηκαν στη Νάπολι, η οποία κατείχε ακόμα τα οικονομικά δικαιώματα του παίκτη, αφού το τελευταίο συμβόλαιο που είχε υπογράψει, ολοκληρωνόταν τον Ιούνιο του 1993. Οι διαπραγματεύσεις διήρκεσαν 88 ημέρες και κατέληξαν για μεσολάβηση στην έδρα της FIFA στη Ζυρίχη.

Στην ελβετική πόλη βρισκόταν και ο Μαραντόνα, με την οικογένειά του να έχει ταξιδέψει από το Μπουένος Άιρες για να τον στηρίξει ψυχολογικά σε μία πολύ κρίσιμη μέρα, τη Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 1992. «Θα είναι η πιο χαρούμενη μέρα της ζωής μου, αν με αφήσουν να γυρίσω στο ποδόσφαιρο. Η ελευθερία είναι κοντά. Είμαι χαρούμενος επειδή ήρθαν οι κόρες μου και δεν θα μιλήσω για να τα χαλάσω όλα», δήλωνε από το λόμπι του ξενοδοχείου, όπου περίμενε την Κλαούντια Βιγιαφάνιε και τις δύο κόρες τους, Τζάλμα και Χιανίνα.

Αυτό που περίμενε ο Αργεντινός ήταν μία συνάντηση. Ένα δεύτερο ραντεβού, μετά από το πρώτο στο οποίο παρευρέθηκαν ο γενικός γραμματέας της FIFA, Ζεπ Μπλάτερ, ο πρόεδρος της ισπανικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, Άνχελ Μαρία Βιγιάρ, ο πρόεδρος της Σεβίλλης, Λουίς Κουέρβας και ο αντιπρόεδρος της Νάπολι, Μικέλε Πιέρο.

Στο πρώτο ραντεβού, οι εμπλεκόμενες πλευρές είχαν συμφωνήσει ότι η μεταγραφή μπορούσε να γίνει, αφού η τιμωρία του Μαραντόνα είχε λήξει και κατέστη σαφής η εικόνα του Αργεντινού ως προς τις δεσμεύσεις που υπήρχαν από το συμβόλαιό του με τη Νάπολι. Στο δεύτερο ραντεβού, οι δύο σύλλογοι έπρεπε να τα βρουν στο οικονομικό, για να ολοκληρωθεί η μεταγραφή.

Ήδη στη Ζυρίχη είχε πετάξει και ο πρόεδρος της Νάπολι, Κοράντο Φερλάινο, με τον συνεργάτη του, Ρομπέρτο Μοντεμούρο, για να κλείσει η υπόθεση που πλέον είχε τραβήξει αρκετά. «Εάν δεν συμφωνήσετε αυτή τη στιγμή, θα κλείσει η FIFA», φέρεται να είχε δηλώσει ο Μπλάτερ στη συνάντηση.

Οι πρώτες πληροφορίες ήταν ανησυχητικές, αφού κυκλοφόρησαν φήμες πως η Νάπολι και η ιταλική ομοσπονδία ζητούν μία ημέρα παράταση. «Υπάρχουν 22 εκδοχές που έχουν ακουστεί από το πρωί», σημείωνε ο δικηγόρος του Μαραντόνα, Ντάνιελ Μπολοτνίκοφ, ενώ ο ατζέντης του, Μάρκος Φράντσι, αποκάλυψε μια τηλεφωνική συνομιλία που είχε στις 16:00 το απόγευμα με τον Κουέρβας: «Μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι η FIFA θα στείλει ένα αμάξι».

Στο περιθώριο των επιπλοκών, προέκυψε και φημολογούμενο ενδιαφέρον από Μπέτις και Ράγιο Βαγεκάνο (πριν εμφανιστεί η Σεβίλλη ενδιαφέρθηκαν και οι Ρεάλ, Μαρσέιγ), ωστόσο ο εκ των εκπροσώπων του Μαραντόνα, Χοσέ Μαρία Ρουίς Ματέος, ήταν κάθετος: «Ο Ντιέγκο έχει δεσμευτεί με τη Σεβίλλη κι αν επιστρέψει στα γήπεδα, θα παίξει σε αυτήν».

Στο τέλος της ημέρας, τα πάντα ήταν θέμα χρημάτων. Ο Φερλάινο ζητούσε 500.000.000 πεσέτες ως αποζημίωση για τα διαφυγόντα κέρδη από την τιμωρία του Μαραντόνα και 900.000.000 πεσέτες για τη μεταγραφή στη Σεβίλλη. Οι Ανδαλουσιάνοι έκριναν ότι το ποσό ήταν πολύ μεγάλο και μετά από διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε μία συνολική πληρωμή ύψους 750.000.000 πεσετών, περίπου 5.900.000 ευρώ.

Οι δύο πλευρές έδωσαν τα χέρια και την επόμενη μέρα η FIFA ανακοίνωσε ότι χορηγεί στον Μαραντόνα προσωρινή μπλε κάρτα για να πραγματοποιήσει τη διεθνή μεταγραφή. Ο αστερίσκος αυτός είχε γραφειοκρατική υπόσταση. Σε περίπτωση που δεν εμφανίζονταν άνθρωποι της Νάπολι στη συνάντηση στη Ζυρίχη, τότε η μπλε κάρτα θα ήταν μόνιμη, αφού οι Ιταλοί θα είχαν παραιτηθεί από κάθε οικονομική απαίτηση. Από τη στιγμή που εμφανίστηκαν, η FIFA έπρεπε να δώσει «πράσινο φως» με προσωρινό στάτους, μέχρι να συμφωνηθεί η οικονομική αποζημίωση, να συνταχθούν τα συμβόλαια και να τηρηθεί η όποια συμφωνία μεταξύ των δύο συλλόγων.

Λίγες ημέρες αργότερα, τα πάντα είχαν διευθετηθεί. Ο Μπιλάρδο αποκάλεσε την άφιξή του «δώρο», ενώ ο Μαραντόνα υποστήριξε ότι «ολοκληρώθηκε η ευτυχία» όταν προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Σαν Πάμπλο με ένα κόκκινο κοστούμι, το χρώμα της νέας ομάδας του, για το οποίο αστειεύτηκε: «Είμαι σαν λιχουδιά, ε;».

Ο Μαραντόνα ήταν παίκτης της Σεβίλλης κι επισήμως και παρότι στην παρουσίασή του δεν υπήρχε τόσος πολύς κόσμος, ο σύλλογος θα έδινε τη δυνατότητα στο κοινό να τον θαυμάσει σε ένα εντός έδρας φιλικό. Ο Αργεντινός χρειαζόταν αγωνιστικά λεπτά στα πόδια του και γι’ αυτό κανονίστηκε ένα παιχνίδι με αντίπαλο την Μπάγερν Μονάχου, την ομάδα του μεγάλου αντιπάλου του Μαραντόνα σε Ιταλία (Ίντερ) και Παγκόσμιο Κύπελλο (Δυτική Γερμανία) τα προηγούμενα χρόνια, Λόταρ Ματέους.

Ήταν Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου και μπορεί το «Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν» να μην είχε γεμίσει, ωστόσο τα ΜΜΕ είχαν κατακλύσει τον αγωνιστικό χώρο και σχεδόν δεν επέτρεψαν το στρίψιμο του νομίσματος πριν από τη σέντρα. Ο Μαραντόνα είχε πάρει τη φανέλα με το νούμερο 10 και μαζί το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον αγώνα, με τα μικρόφωνα και τις κάμερες να τον ακολουθούν κατά πόδας.

Μετά από 1,5 χρόνο απουσίας, γύρισε στα γήπεδα, παίζοντας στο χώρο του κέντρου μαζί με τον 22χρονο Ντιέγκο Σιμεόνε που είχε αποκτηθεί από την Πίζα και τον Ράφα Παθ που για χρόνια δέσποζε στην ενδεκάδα του συλλόγου. Μαζί τους, πίσω στην άμυνα, μία γνώριμη φιγούρα (και) των ελληνικών γηπέδων, ο επί χρόνια αριστερός μπακ του συλλόγου και μετέπειτα προπονητής τόσο της Σεβίλλης όσο και της ΑΕΚ, Μανόλο Χιμένεθ.

Ο Αργεντινός ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου, δίνοντας μία ασίστ στον Ντάβορ Σούκερ και παίζοντας ρόλο στο ένα από τα δύο γκολ του Μόντσου, ενώ εκτέλεσε φάουλ στο δοκάρι. Παρότι στην κερκίδα υπήρχε ένα πανό που τον κορόιδευε, μία καρικατούρα με τον Μαραντόνα και μια κοιλιά που δεν χωρούσε στη φανέλα του, ο Αργεντινός ήταν αρκετά χαρούμενος μετά από το τέλος του αγώνα. «Πρόκειται για τόσο μεγάλη χαρά που μοιάζει ακόμα και με τη γέννηση των κοριτσιών μου», δήλωνε με δάκρυα στα μάτια.

Η Primera Division είχε αρχίσει τρεις εβδομάδες νωρίτερα, ωστόσο η πραγματική εκκίνηση της σεζόν για τον σύλλογο έγινε μετά από την άφιξη του Μαραντόνα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα εισιτήρια διαρκείας από τα 26.000 έφτασαν τα 40.000 μετά από την απόκτηση του 31χρονου.

Το πρώτο παιχνίδι για κάποια διοργάνωση που θα είχε συμμετοχή ήταν η εκτός έδρας αναμέτρηση με την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Ο αντίπαλος γνώριμος από τη διετία του στην Μπαρτσελόνα (1982-1984), όπου τα παιχνίδια των δύο ομάδων στιγματίστηκαν από σοβαρά επεισόδια με πρωταγωνιστή τον Μαραντόνα. Απέναντι στους Βάσκους, δε, είχε τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό της καριέρας του και πιθανόν να μην το είχε ξεχάσει, όταν έδενε τα κορδόνια του στα αποδυτήρια του «Σαν Μαμές», εκείνη την 4η Οκτωβρίου.

Ο καιρός ήταν άσχημος, με τη βροχή να πέφτει με δύναμη στον αγωνιστικό χώρο, την ώρα που από τις κερκίδες ακουγόταν το όνομα «Γκόικο» από τους φιλάθλους, φροντίζοντας ο Μαραντόνα να μην λησμονήσει ποτέ το εγκληματικό μαρκάρισμα του Άντονι Γκοϊκοετσέα σε αυτό το γήπεδο.

Στον αγωνιστικό χώρο εμφανίστηκε ένας υπέρβαρος ποδοσφαιριστής, χωρίς φυσική κατάσταση για ένα τέτοιο επίπεδο, που όμως μπορούσε να στηριχθεί στην ικανότητα του αριστερού ποδιού του και στην τηλεπάθεια που ανέπτυσσε με τον Σούκερ.

Μάλιστα, όταν βρήκε την ευκαιρία να εκτελέσει φάουλ από καλή θέση, ανάγκασε τον Χουάνχο Βαλένθια να κάνει μία κακή επέμβαση, με τον Μάρκος να παίρνει το ριμπάουντ και να βάζει μπροστά στο σκορ τους φιλοξενουμένους. «Εκτέλεσα πάνω από το τείχος και ο τερματοφύλακας δεν μπορούσε να συγκρατήσει την μπάλα. Την έστειλε στον Μάρκος και σημείωσε γκολ. Το έβαλε στο πρώτο παιχνίδι μου», θυμόταν στην αυτοβιογραφία του.

Ο αγώνας δεν εκτυλίχθηκε όσο καλά θα ήθελε, όμως. Στο 71ο λεπτό, ένα τάκλιν ενός άλλου Άντονι, του Λακαμπέγκ, τον τραυμάτισε, με συνέπεια να αντικατασταθεί. «Αισθάνθηκα πόνο στον δεξιό αστράγαλο. Τρομερό. Άκουγα τη σιωπή στο στάδιο και ξαφνικά φωνές: Γκόικο, Γκόικο, Γκόικο! Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Σηκώθηκα σαν να ήθελα να τους πω ‘εδώ είμαι, στέκομαι, είμαι ζωντανός, δεν με σκοτώσατε. Προσπαθήστε ξανά, αλλά δεν μπορείτε’. Αργότερα, είδα τη φάση στην τηλεόραση και αντιλήφθηκα πόσο κοντά έφτασε ο Λακαμπέγκ να γίνει είδωλο της Αθλέτικ. Μπήκα στη φάση στα ίσια, όπως σε εκείνη με τον Γκόικο μία δεκαετία νωρίτερα, όμως αυτήν τη φορά σώθηκα, ίσως επειδή τον είδα να έρχεται».

Όταν ο Μπιλάρδο έβγαλε τον Μαραντόνα από το γήπεδο, η Σεβίλλη δέχθηκε πίεση που δεν κατάφερε να αποκρούσει. Στο 79′ ο Λούκε ισοφάρισε σε 1-1 και στις καθυστερήσεις του αγώνα, ο Κούκο Θιγάντα έκανε την ανατροπή κι έδωσε τους τρεις βαθμούς της νίκης στους Βάσκους.

Ο Αργεντινός, πάντως, δεν πτοήθηκε. Τρεις ημέρες αργότερα θα έκανε το ντεμπούτο του για κάποια διοργάνωση στο «Σάντσεθ Πιθχουάν», αφού η Σεβίλλη υποδεχόταν τη Σαραγόσα. Δεύτερο παιχνίδι του Μαραντόνα εντός έδρας και κατά ειρωνικό τρόπο, έβρισκε απέναντί του ξανά μία… μισητή μορφή, τον Μπρέμε που μόλις είχε πάρει μεταγραφή από την Ίντερ!

Αυτήν τη φορά η νίκη ήταν με το μέρος του Αργεντινού, ο οποίος σημείωσε το μοναδικό τέρμα της αναμέτρησης, με εκτέλεση πέναλτι. Μάλιστα, είχε και δύο ευκαιρίες με φάουλ για να αυξήσει τον δείκτη του σκορ, ωστόσο στην πρώτη ο απέκρουσε ο τερματοφύλακας και η δεύτερη έφυγε λίγο πάνω από τα δοκάρια.

Ο Μαραντόνα είχε επιστρέψει στην ποδοσφαιρική δράση και πραγματοποίησε καλή εκκίνηση στη σεζόν 1992-1993. Τα πράγματα δεν εκτυλίχθηκαν όπως τα περίμενε στη συνέχεια, ωστόσο είχε ξανά τη δυνατότητα να δίνει απαντήσεις εκεί που μιλούσε καλύτερα, από τον αγωνιστικό χώρο.

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έβαλε τέλος σε μία πλούσια καριέρα που τα είχε κατακτήσει όλα επιστρέφοντας στο αγαπημένο του Μπουένος Άιρες την χρονιά 1995 με 1997, πετυχαίνοντας 7 γκολ σε 30 συμμετοχές.

Το 1986 κατέκτησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μεξικό με την ομάδα της Αργεντινής. Ήταν αρχηγός της εθνικής ομάδας στη διοργάνωση, επιβεβαίωσε την κυριαρχία του σε βαθμό που δεν είχε παρουσιαστεί μέχρι τότε. Τα γκολ του εναντίον της Αγγλίας και του Βελγίου, η ασίστ στον Μπουρουσάγα στον τελικό, αλλά και το γκολ με «Το χέρι του Θεού», εκτίναξαν τη δημοτικότητά του. Έπαιξε κάθε λεπτό κάθε παιχνιδιού της Αργεντινής, σημείωντας πέντε γκολ και δίνοντας πέντε ασίστ, τρεις από αυτές στον εναρκτήριο αγώνα με τη Νότια Κορέα στην πόλη του Μεξικού. Οι ατομικές επιδεξιότητές του (ίσως οι καλύτερες όλων των εποχών) κυριάρχησαν στους σημαντικότερους αγώνες της διοργάνωσης. Το πρώτο τέρμα στη διοργάνωση ήρθε απέναντι στην Ιταλία στο δεύτερο παιχνίδι της ομάδας που έληξε ισόπαλο 1-1. Ήταν η μόνη ισοπαλία της ομάδας που νίκησε Νότια Κορέα (3-1) και Βουλγαρία (2-0).

Η Αργεντινή κατετάγη πρώτη στον όμιλό της και απέκλεισε την Ουρουγουάη στον πρώτο γύρο νοκ-άουτ στην Πουέμπλα. Εκτός του αρχηγού της η εθνική διέθεται και άλλους καταξιωμένους διεθνώς ποδοσφαιριστές, ξεκινώντας από τον αρχηγό της ομάδας που κέρδισε το προηγούμενο Παγκόσμιο Κύπελλο Ντανιέλ Πασαρέλα (έστω και αν δεν αγωνίστηκε) το Χόρχε Βαλντάνο, βασικό στέλεχος της Ρεάλ Μαδρίτης, και το Χόρχε Μπουρουτσάγα που δημιουργούσαν ένα δυνατό σύνολο ικανό να πρωταγωνιστήσει, χωρίς όμως να θεωρείται και από τα φαβορί της διοργάνωσης. Η ομάδα όμως δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένη, εφάρμοσε ένα σύστημα (3-5-2) ασυνήθιστο μέχρι τότε στην ιστορία της που έδινε τη δυνατότητα στο Μαραντόνα να πρωταγωνιστήσει αλλά ο Μπιλάρδο είχε δεχτεί έντονη κριτική για τις επιλογές του. Ο Μαραντόνα χρίστηκε αρχηγός στη θέση του Πασαρέλα, απόφαση που λειτούργησε θετικά στο φρόνημα της ομάδας.

Στα προημιτελικά στις 22 Ιουνίου 1986, η Αργεντινή αντιμετώπισε την Αγγλία στο Στάδιο Αζτέκα της πόλης του Μεξικού μπροστά σε 115.000 θεατές σε μία σύγκρουση με έμελλε να μείνει στην ιστορία. Είχαν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από τον πόλεμο των Φώκλαντς κάτι που κατά κοινή διαπίστωση είχε δημιουργήσει ένταση μεταξύ των δύο εθνών που μεταφέρθηκε και σε αυτή τη σύγκρουση. Ήδη πριν τον αγώνα οι οπαδοί είχαν αψιμαχίες στους δρόμους της Πόλης του Μεξικού αλλά και στο γήπεδο. Ως αποτέλεσμα, αρκετοί Άγγλοι οπαδοί νοσηλεύτηκαν, ενώ μερικές από τις σημαίες τους είχαν κλαπεί από τους αντιπάλους τους.

Αυτές οι σημαίες θα εκτίθονταν τότε από τους υποστηρικτές της Μπόκα Τζούνιορς κατά τη διάρκεια ορισμένων αγώνων της Αργεντινής. Το πρώτο τέρμα του Μαραντόνα στο 51ο λεπτό σημειώθηκε εμφανώς με το χέρι, μιας και ο Αργεντινός ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να νικήσει στον αέρα τον τερματοφύλακα Πίτερ Σίλτον. Έτσι χρησιμοποίησε το χέρι του και δήλωσε μετά τον αγώνα : «Το γκολ αυτό μπήκε λίγο από το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο από το χέρι του Θεού». Έτσι καθιερώθηκε ως το «χέρι του Θεού» (La mano de Dios). Ο Τυνήσιος διαιτητής κατακύρωσε το τέρμα αιτιόμενος αργότερα ότι μη έχοντας την καλύτερη δυνατή οπτική γωνία περίμενε την αντίδραση του αρμόδιου επόπτη που ποτέ δεν υπήρξε και έτσι έκανε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στην ιστορία του αθλήματος.

Ο Σίλτον σε συνέντευξή του στις αρχές του 2020 δήλωσε πως θεωρεί το Μαραντόνα ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών αλλά δεν τον σέβεται εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν ζήτησε συγγνώμη ποτέ διευκρινίζοντας ότι η εθνική του αποσυντονίστηκε μετά αυτό το γεγονός. Το δεύτερο γκολ σημειώθηκε τέσσερα λεπτά αργότερα και προήλθε σε μια επέλαση περίπου 60 μέτρων μακριά από το αντίπαλο τέρμα, πέρασε πέντε παίκτες της Αγγλίας μαζί με τον τερματοφύλακα. Έτσι προέκυψε η αντίθεση ανάμεσα στα δύο γκολ του εναντίον της Αγγλίας: «παράνομο» το πρώτο, «εξιλέωση και αποκατάσταση» της απάτης του με το υπέροχο δεύτερο.

Η γαλλική εφημερίδα L’Équipe περιέγραψε το Μαραντόνα σε εκείνο το παιχνίδι ως «μισός διάολος, μισός άγγελος». Ο προπονητής της εθνικής Αγγλίας Μπόμπι Ρόμπσον είπε ότι το δεύτερο «ήταν ένα γκολ βγαλμένα από την σφαίρα της φαντασίας». Ο ίδιος ο Μαραντόνα είπε για το πρώτο του τέρμα: «Αν μπορούσα να επιστρέψω στο παρελθόν και να αλλάξω την ιστορία, θα το έκανα. Τώρα μπορώ να ζητήσω συγνώμη μόνο για την πράξη μου. Αυτό που συνέβη, έγινε, η Αργεντινή έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια και έγινα ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον πλανήτη».

Η μείωση του σκορ στο 81ο λεπτό από τον πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης Γκάρι Λίνεκερ δεν άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Ο αγώνας ώθησε το Μαραντόνα προς την αναγνώριση ως τον σούπερ σταρ του αθλήματος, καθιστώντας τον ως τον πιο συναρπαστικό αντι-ήρωα του παιχνιδιού. Το 2015 ο Αργεντινός επισκέφθηκε τον Τυνήσιο διαιτητή της συνάντησης και του πρόσφερε μία φανέλα του της εθνικής ομάδας υπογεγραμένη. Ως φόρο τιμής στην απόδοση του Μαραντόνα, οι αρχές στο Στάδιο Αζτέκα τοποθέτησαν άγαλμά του, αφιερωμένο στο «Γκολ του Αιώνα» στην είσοδο του σταδίου.

Η εμφάνισή του στον ημιτελικό απέναντι στην Εθνική Βελγίου (25 Ιουνίου, 2-0 με δύο δικά του τέρματα στο δεύτερο ημίχρονο), ήταν μνημειώδης και έχει χαρακτηριστεί και βαθμολογηθεί από ειδικούς του αθλήματος ως η καλύτερη ενός ποδοσφαιριστή σε αγώνα τελικής φάσης Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στον τελικό της 29ης Ιουνίου, η Δυτική Γερμανία προσπάθησε να τον συγκρατήσει με διπλή φρούρηση κάτι που έγινε επιτυχώς, το κύριο καθήκον ανήκε στο Λόταρ Ματέους αλλά ωστόσο βρήκε τους χώρους και έδωσε την ασίστ της νίκης με 3-2.

Η Αργεντινή προηγήθηκε στο πρώτο ημίχρονο με 2-0 αλλά ισοφαρίστηκε από τους Γερμανούς μέχρι να έρθει η λύτρωση για τους λατινοαμερικάνους. Η απόδοση του Μαραντόνα στον τελικό ήταν λιγότερο εντυπωσιακή αλλά όχι λιγότερο χρήσιμη σε σχέση με τις προηγηθείσες συναντήσεις, γεγονός που επιβεβαίωσε την άποψη ότι η Αργεντινή ήταν δίκαια παγκόσμια πρωταθλήτρια και δεν είχε μόνο έναν σούπερ αστέρι, ισχυρισμοί που είχαν υποστηρικτές μετά κυρίως τους δύο προηγούμενους αγώνες της ομάδας.

Κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, ο Μαραντόνα προσπάθησε ή δημιούργησε πάνω από το ήμισυ των τερμάτων της Αργεντινής, πραγματοποίησε 90 ντρίμπλες, περίπου τρεις φορές περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο παίκτη και ανακόπηκε 53 φορές (αριθμός ρεκόρ στην ιστορία του θεσμού) κερδίζοντας για την ομάδα του δύο φορές περισσότερα φάουλ από οποιονδήποτε άλλο. Συμμετείχε σε 10 από τα 14 γκολ της Αργεντινής, ενώ ήταν και τρίτος σκόρερ της διοργάνωσης. Ψηφίστηκε καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης και στην καλύτερη ενδεκάδα. Εκείνη τη χρονιά ψηφίστηκε καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς στη χώρα του για τέταρτη φορά και καλύτερος αθλητής για δεύτερη φορά.

Οι διακρίσεις του «Ντιεγκίτο» δεν είναι και λίγες…

Μπόκα Τζούνιορς

• Πρωτάθλημα Αργεντινής: 1981

Μπαρτσελόνα

• Κύπελλο Ισπανίας : 1983
• Σούπερ Κύπελλο Ισπανίας : 1983
• Copa de la Liga : 1983

Νάπολι

• Πρωτάθλημα Ιταλίας (2) : 1987 , 1990
• Κύπελλο Ιταλίας : 1987
• Κύπελλο UEFA : 1990
• Σούπερ Κύπελλο Ιταλίας : 1990

Αργεντινή

• Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων : 1979
• Παγκόσμιο Κύπελλο : 1986
• Κύπελλο Αρτέμιο Φράνκι : 1993

Ατομικές διακρίσεις

• Πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος Αργεντινής (5): 1978 , 1979 , 1980 , 1981 , 1982
• Πρώτος σκόρερ των πρωταθλήματων του κόσμου: 1982
• Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων: 1979 Χρυσή Μπάλα
• Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων: 1979 Αργυρό παπούτσι
• Ποδοσφαιριστής της χρονιάς στην Αργεντινή (4): 1979 , 1980 , 1981 , 1986
• Καλύτερος αθλητής της χρονιάς στην Αργεντινή (2 : 1979 , 1986
• Νότιας Αμερικής ποδοσφαιριστής της χρονιάς – εφημερίδα El Mundo (Καράκας) (6): 1979 , 1980 , 1986 , 1989 , 1990 , 1992
• Guerin d’Oro (ποδοσφαιριστής της χρονιάς): 1985
• UNICEF Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής της σεζόν: 1989-90
• Παγκόσμιο Κύπελλο Χρυσή Μπάλα: 1986
• Παγκόσμιο Κύπελλο Χάλκινο Παπούτσι: 1986
• Παγκόσμιο Κύπελλο καλύτερη ομάδα (2): 1986 , 1990
• Onze d’Or (καλύτερος ποδοσφαιριστής της χρονιάς) (2): 1986 , 1987
• L’Équipe Πρωταθλητής Πρωταθλητών: 1986
• United Press Διεθνής Βραβείο Αθλητή της Χρονιάς: 1986
• World Soccer περιοδικό Ποδοσφαιριστής της χρονιάς: 1986
• Πρώτος σκόρερ του Ιταλικού πρωταθλήματος: 1987-88
• Πρώτος σκόρερ Ιταλικού Κυπέλλου: 1987-88
• Παγκόσμιο Κύπελλο μπρούτζινη μπάλα : 1990
• Παγκόσμιων Κύπελλων καλύτερη ομάδα : 1994
• Ομάδα της χρονιάς της Νότιας Αμερικής: 1995
• Χρυσή Μπάλα για τις υπηρεσίες στο ποδόσφαιρο (France Football): 1996
• France Football περιοδικό Κορυφαίοι ποδοσφαιριστές του αιώνα : 2η θέση
• France Football περιοδικό : Καλύτεροι ποδοσφαιριστές Παγκοσμίου Κυπέλλου 1930-1990 : 2η θέση
• Παγκόσμια ομάδα του 20ού αιώνα : 1998
• World Soccer περιοδικό : Μεγαλύτεροι παίκτες του 20ού αιώνα : 2η θέση 1999
• Αθλητής του Αιώνα στην Αργεντινή : 1999
• Marca Leyenda : 1999
• FIFA ποδοσφαιριστής του αιώνα : 2000
• Το καλύτερο γκολ της FIFA του αιώνα (για το δεύτερο γκολ κατά την Αγγλία το 1986) : 2002
• Ομάδα Ολυμπιακών Αγώνων της FIFA : 2002
• Golden Foot : 2003, ως θρύλος του ποδοσφαίρου
• FIFA 100
• Μεγαλύτεροι ποδοσφαιριστές στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου : Νο. 1, από τους The Times , 2010
• Magnificent Seven της εθνικής αθλητικής ιστορίας : Guerin Sportivo εφημερίδα
• Diario Clarin : Καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα
• Corriere Dello Sport – Stadio : Καλύτερος αθλητής όλων των εποχών, 2012
• Βραβείο Σταδιοδρομίας Globe Soccer Player : 2012
• Οι καλύτεροι ΧΙ όλων των εποχών του περιοδικού’ World Soccer : 2013
• Ομάδα AFA όλων των εποχών : 2015
• Οι κορυφαίοι 50 ποδοσφαιριστές της Νότιας Αμερικής στην ιστορία L’Équipe : 2η θέση
• IFFHS Καλύτεροι ποδοσφαιριστές του αιώνα : 5η θέση
• IFFHS : Θρύλοι
• Κορυφαίος σκόρερ της Νάπολι (1991-2017)
• Ο αριθμός 10 αποσύρθηκε από την ομάδα ποδοσφαίρου της Νάπολι ως αναγνώριση της συνεισφοράς του στη λέσχη: 2000
• Konex Diamond Award : 1990
• Ειδικός Πρέσβης της UNICEF : 1985
• Αργεντινής Γερουσία Domingo Faustino Sarmiento αναγνώριση για τα επιτεύγματα της ζωής : 2005

Δείτε το τελευταίο τέρμα που πέτυχε ο Θεός…. Ντιέγκο Μαραντόνα, πριν αποσυρθεί:

Δείτε τον Μαραντόνα ξανά και ξανά:

Ακούστε και το τραγούδι για τον Μαραντόνα:

*Θα σε θυμόμαστε για πάντα Ντιέγκο, θα σε θυμόμαστε για όλα όσα μας πρόσφερες, για τις στιγμές μαγείας, όσα μας χάρισες και ζήσαμε η ακούσαμε και μάθαμε. Για τις γενιές που έχεις γαλουχήσει να πάρουν τα σκήπτρα από σένα, για όλα αυτά που μόνο εσύ μπόρεσες να αφήσεις. 

….Ciao Diego mago de la pelota