Μία δύσκολη περίοδο διανύουμε όλοι μας. Όχι αγωνιστικά όμως, ούτε έχει να κάνε με αθλητισμό. Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, με τις οποίες όλοι μας πρέπει να έχουμε το σθένος να βγούμε πιο δυνατοί. Έχουμε να ζήσουμε πολλές Θρυλικές στιγμές ακόμα, πολλές βραδιές να ζήσουμε το ΣΕΦ, το «Γ. Καραϊσκάκης», το Παπαστράτειο και το Ρέντη να γίνονται... τρελοκομείο. Γράφει ο Πάρης Τσιλιώτης...

Η Ελλάδα και όλος ο πλανήτης ζει σε εποχές… Κορονοϊού. Ένας αόρατος εχθρός κάνει επίθεση στην ανθρωπότητα, για να θρηνούμε θύματα σε όλο το πλανήτη. Αόρατος για εμάς. Για εκείνο που τον έβγαλε, φυσικά δεν είναι και τόσο αόρατος. Κάποτε οι Παππούδες και οι Γιαγιάδες μας ήταν στον πόλεμο, αλλά ήξεραν με ποιο και τι είχαν να κάνουν. Τώρα δεν έχουμε ιδέα. Από το πουθενά, έρχεται σε χτυπάει… και αυτό ήταν. Η υγεία δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα σε αυτό το κόσμο, για αυτό όσο μπορούμε να προσέχουμε. Οφείλουμε να προσέχουμε, για την οικογένειά μας, για τους γύρω μας, για τον εαυτό μας και φυσικά για να ξανά ζήσουμε μοναδικές στιγμές.

Ο Ολυμπιακός έχει γίνει κάτι σαν «σύνδρομο στέρησης» και δεν αντέχετε. Δεν μπορούμε λεπτό να μην βλέπουμε Ολυμπιακό, να μην βλέπουμε το κόσμο να δημιουργεί ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ατμόσφαιρες μέσα στα γήπεδα που αγωνίζεται η ομάδα μας. Όταν μέσα σε αυτές τις μέρες που είμαστε όλοι μας εδώ, εν μέσω Καραντίνας στα σπίτια μας, όσοι ακούνε βέβαια τους ειδικούς, γιατί υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν έξυπνο, να παρακάμψουν, την ασφάλεια των άλλων, αλλά και τους νέος νόμους που έθεσε η κυβέρνηση για να είμαστε όλοι μας υγιείς, μέχρι να περάσει όλο αυτό που ζούμε.

Βλέποντας λοιπόν αναμνήσεις από το παρελθόν, ήρθαν στην επιφάνεια ΜΑΓΙΚΕΣ στιγμές και πιστέψτε με, δεν ήταν μία και δύο ήταν πολλές. Η καλύτερη όλων ξέρετε ποια ήταν; Το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό που πήραμε την πρόκριση για το Final -4 της Ρώμης. Όχι γιατί πήραμε σε εκείνων τον αγώνα κάποιο τρόπαιο, αλλά επειδή το ΣΕΦ κόχλαζε, από 15.000 και βάλε κόσμο της ομάδας δημιουργώντας ένα πανδαιμόνιο που όμοιό του, δεν έχει ξανά γίνει.

Δεν θα σας βάλω στιγμιότυπα να δείτε αλλά να απολαύσετε όλο το παιχνίδι. Να δείτε κόσμος και ομάδας να γίνονται ένα, να δημιουργούν κάτι μοναδικό για να συνεχιστεί ένα ονειρικό ταξίδι προς την κατάκτηση του 1ου μας Ευρωπαϊκού στο Μπάσκετ. Όταν το παιχνίδι έφτανε στο τέλος, και ήθελε δευτερόλεπτα να ολοκληρωθεί ο κόσμος με παλμό, με το άκουσμα από την τρομπέτα φώναζε «Θρυλε ολε, ολε ολε ολε, Θρυλε ολε ολε ολε ολε ολε», για να έρθει το σφύριγμα και να γίνουν παίκτες και κόσμος, μία γροθιά για την συνέχεια, όπου έδωσαν το επόμενο ραντεβού τους στη Ρώμη. Εκεί όπου αυτός ο Θρύλος, ο Θρύλος του Ντούσαν Ίβκοβιτς, δεν πιανόταν. Δεν μπορούσε καμία ομάδα να τον συναγωνιστεί.

Επόμενη ανάμνηση που μου έρχεται είναι από το Ποδόσφαιρο και το ΟΑΚΑ. Ο μόνος λαός που κατάφερε να κάνει έδρα το ΟΑΚΑ ήμασταν εμείς. Κανείς άλλος. Καμία ομάδα δεν τα κατάφερε, παρά μόνο εμείς. Με 80.000 κόσμο να ζουν την δική τους… παράνοια, μέσα στο Ολυμπιακό Στάδιο, όπου η ομάδα μας αγωνιζόταν κόντρα στην πανίσχυρη Γιουβέντους για ένα εισιτήριο στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λίγκ. Σε εκείνο το παιχνίδι, λίγο ο αέρας, λίγο ίσως το μόνο λάθος σε ολόκληρη τη χρονιά από τον ασταμάτητο και αξεπέραστο Ελευθερόπουλο μας στέρησε μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ πρόκριση. Μία πρόκριση που οι φίλοι στις εξέδρες περίμεναν πως και πως, μία πρόκρισης που για την οποία είχε στηθεί ένα ξέφρενε πάρτι.

Δεν θα βάλω όλες τις ιστορικές στιγμές του Ολυμπιακού μας, αλλά τις πιο ξέφρενες. Μέσα σε όλα δεν θα μπορούσε στο Top -3 για μένα να λείψει η ΤΕΡΑΣΤΙΑ πρόκριση επί της Σιένα στο ΣΕΦ. Όχι δεν είναι μεγαθήριο, ΠΟΤΕ δεν ήταν. Ήταν μία ομάδα όμως που χριζόταν με το τίτλο του φαβορί απέναντι στα πιτσιρίκια ου Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ναι γιατί τότε, ήταν αμούστακα παιδάκια ο Σλούκας, ο Μάντζαρης, ο Παπανικολάου, ο Κατσίβελης και κατάφεραν έναν άθλο.

Ο κόσμος λοιπόν για να συνοψίζοντας περιμένει ανάλογες στιγμές. Όχι μόνο αγωνιστικές, αλλά στιγμές πανζουρλισμού, να παραμιλάει όλη η Ευρώπη, γιατί ρε μάγκες μου, ο Ολυμπιακός μας είμαστε εμείς. Ο κόσμος του που ποτέ δεν σταματάει λεπτό να τραγουδάει. Μία ομάδα, ένας ΛΑΟΣ λένε και όχι άδικα.  Εμείς είμαστε κομμάτι με την ομάδα μας, και εμείς της δίνουμε φτερά για να καταφέρει αυτά και άλλα πολλά.

Δεν έχω βάλει μέσα ακόμα περισσότερες ιστορικούς θριάμβους η νίκες, όμως είναι τόσες πολλές που πιστέψτε με, θα είχα ανεβάσει εγκύκλιο. Να θυμηθώ το 15′ την πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ; Να θυμηθούμε τον φετινό (2020) άθλο επί της Άρσεναλ; Να βάλουμε το πρωτάθλημα επί του Παναθηναϊκού το 12′; Να βάλουμε την υποδοχή ηρώων για το πρωτάθλημα στο Μπάσκετ του 2016; Να βάλουμε τις στιγμές από το νέο «Γ. Καραϊσκάκης», που μόλις είχαμε πρωτομπεί; Να βάλουμε το πρωτάθλημα που το πήραμε μέσα στη Θεσσαλονίκη και τα ξημερώματα ήταν γεμάτος ο ΝΑΟΣ από κόσμο για να το πανηγυρίσουμε; Να βάλουμε το 7ο συνεχόμενο στο Πασαλιμάνι που είχε χιλιάδες κόσμο εν μέσω αποθέωσης; Να θυμηθώ στιγμές Βόλεϊ; Στο πρώτο Ευρωπαϊκό που έγινε χαμός; Είναι τόσα πολλά που ακόμα θα συνεχίζω να γράφω. Περιόρισα τις πιο ΤΡΕΛΕΣ στιγμές για εμένα.

Δείτε Φωτογραφίες:

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ