Μπουρούσης: «Μου αρέσει το σύνθημα με τις 10 ημέρες»!

Ο 40άχρονος βετεράνος από την πόλη της Καρδίτσας, που κατέκτησε το τρόπαιο του Πρωταθλητή Ευρώπης με την Ρεάλ και έλαβε μέρος σε πέντε Final 4 (με τρεις διαφορετικές ομάδες), Γιάννης Μπουρούσης, αποκαλύπτει ανέκδοτες ιστορίες από τη διπλή του εμπειρία στο Βερολίνο (2009 και 2016) και εκφράζει την επιθυμία να δούμε επιτέλους έναν ελληνικό τελικό Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού.

Η γερμανική πρωτεύουσα είναι έτοιμη να φιλοξενήσει το 3ο Final 4 στην ιστορία της Ευρωλίγκας, το οποίο θα διεξαχθεί στο γήπεδο-στολίδι που φιλοξενεί την Άλμπα εδώ και σχεδόν μία δεκαετία.

Στην παλιά “O2 Arena”, όπου το 2009 το “τριφύλλι” κατέκτησε το 5ο αστέρι του κερδίζοντας στον τελικό την «ρωσική αρκούδα» και στην επακόλουθη “Mercedes-Benz Arena”, όπου το 2016, ο Δημήτρης Ιτούδης έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατέκτησε το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης στον πάγκο μιας ξένης ομάδας (ΤΣΣΚΑ Μόσχας).

Κοινός παρονομαστής των δύο παραπάνω διοργανώσεων, ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες ψηλούς που έγραψε τη δική του ιστορία στη σημερινή “Uber Arena”, αν και απογοητεύτηκε δύο φορές σε γερμανικό έδαφος.

Ο λόγος για τον Γιάννη Μπουρούση, που έκανε το ντεμπούτο του σε Final 4 στην πρωτεύουσα της Γερμανίας και στο ίδιο ακριβώς παρκέ, επτά χρόνια αργότερα, παραβρέθηκε για 5η και τελευταία φορά στην επική του καριέρα, στο ετήσιο κορυφαίο ραντεβού του αθλήματος σε διασυλλογικό επίπεδο.

Με αφορμή το φετινό μεγάλο γεγονός του ευρωπαϊκού μπάσκετ, που βρίσκεται προ των πυλών και πάλι στο Βερολίνο, το Gazzetta συναντήθηκε με τον πρώην αρχηγό της Εθνικής ομάδας και εκείνος με χαρά συνεχίζει να μοιράζεται ανέκδοτες λεπτομέρειες από τα γεγονότα που επηρέασαν τα πέντε Final 4 στα οποία έλαβε μέρος και αναλύει τις πιθανότητες των δύο ελληνικών ομάδων να φτάσουν στον τελικό.

Ακολουθούν αναλυτικά και συγκεκριμένα όσα είπε ο παλαίμαχος Έλληνας καλαθοσφαιριστής: «Πως περάσανε τόσο γρήγορα τα χρόνια; Σαν χθες και προχθές μου φαίνονται τα δύο Final 4 που έπαιξα στο Βερολίνο! Σίγουρα και όμορφες και δυσάρεστες αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό μου! Όσον αφορά στην διοργάνωση του 2009, το πιο σημαντικό για την ομάδα του Ολυμπιακού, αλλά και για μένα προσωπικά, ήταν ότι επρόκειτο για μία πολύ μεγάλη πρόκριση σε μία πολύ δύσκολη σειρά απέναντι στην Ρεάλ Μαδρίτης και σε μία εποχή, που ο σύλλογος είχε 10 χρόνια απουσίας από τα Final 4. Ίσως τελικά ήταν καρμικό αυτό που συνέβαινε με μένα και τις δύο αυτές ομάδες, από την άποψη ότι ήταν πήγα στην Μαδρίτη, την μία χρονιά αποκλείσαμε τον Ολυμπιακό στα play off και την άλλη τον νικήσαμε στον τελικό! Σε πρώτη ανάγνωση, κράτησα την αγωνιστική αποτυχία στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό, η οποία με πείσμωσε θετικά και με ώθησε να βελτιωθώ για να ξαναδώσω το παρών σε μία τόσο μεγάλη γιορτή του μπάσκετ. Και σε δεύτερη, σίγουρα το εύστοχο σύνθημα που έβγαλαν οι Παναθηναϊκοί και το οποίο έμεινε στην ιστορία, καθώς επίσης και το ραντεβού με τον Γκρεγκ Πόποβιτς των Σαν Αντόνιο Σπερς.

Για τις “δέκα μέρες”, που είναι μία χειρονομία που θα με ακολουθεί πάντα – σκέψου ότι πριν λίγο καιρό μου το φωνάζανε για πλάκα κάτι φίλοι Παναθηναϊκοί σε έναν γάμο – θα σου αποκαλύψω ότι δεν ήξερα καν πότε θα συαντιόμασταν ξανά! Απλά εκείνη την στιγμή που παίζαμε στον μικρό τελικό με μία ξένη ομάδα (σ.σ.: Μπάρτσελόνα) και φυσικά είχα την στενοχώρια μου για τον αποκλεισμό του ημιτελικού, στον οποίο είχα παίξει με 40 πυρετό, ένιωσα προσβεβλημένος! Κανονικά, έτσι όπως ήταν η υγεία μου, δεν θα έπρεπε να παίξω καθόλου σε εκείνο το Final 4. Αλλά αυτός ήμουν πάντα και αυτό το γνωρίζουν όλοι που με έχουν συναναστραφεί. Υπό την πίκρα της χλεύης από Έλληνες φιλάθλους, λοιπόν κι ενώ ήμουν και παίκτης της Εθνικής ομάδας, λειτούργησα αυθόρμητα. Θα μπορούσα να κάνω ή να πω κάτι χειρότερο, γιατί είχε προηγηθεί ένα δύσκολο καλάθι που είχα πετύχει, αλλά τελικά έκανα αυτό το κάτι σαν… μούτζα για τις δέκα μέρες! Δεν έχω κανένα κόμπλεξ με αυτό το σύνθημα, όμως, ήταν ωραίο! Να φανταστείς ότι πολλές φορές αυτοσαρκάζομαι και το τραγουδάω από μόνος μου!

Σχετικά με το ενδιαφέρον του ΝΒΑ, δεν ξέρω αν η τότε απόφασή μου ήταν λανθασμένη – γιατί τότε είχα το άγχος από το χειρουργείο που έκανα το 2000 και τις βίδες που είχα βάλει και δεν ήξερα αν τα πόδια μου θα άντεχαν στην πίεση και τις απαιτήσεις ενός τόσο δυνατού πρωταθλήματος – αλλά σίγουρα δίστασα να πω το ναι! Η συνάντηση με τον Πόποβιτς που ήταν κρυφή, είχε γίνει το βράδυ του Σαββάτου μία μέρα μετά τον ημιτελικό και μετά την βράβευσή μου στην καλύτερη πεντάδα. Ο coach μου είπε ξεκάθαρα ότι του αρέσω, ότι με θέλει στην ομάδα του και ότι δεν χρειάζεται να αγχώνομαι με τον τραυματισμό μου, γιατί ο οργανισμός θα με βοηθήσει πολύ να προσαρμοστώ. Επίσης δεν με πίεσαν να τους απαντήσω εκείνη την στιγμή, αλλά μου ζήτησαν να το το κάνω αμέσως μετά το τέλος της σεζόν. Θυμάμαι ότι μετά είχα πει στον ατζέντη μου, τον Κώστα Παπαδάκη, ότι αν κατακτούσαμε το πρωτάθλημα, θα πήγαινα τελικά στο ΝΒΑ! Ήμουν πολύ δεμένος με τον Ολυμπιακό, όπως και με όλες τις ομάδες που έπαιξα, γιατί έδινα τον εαυτό μου, την καρδιά μου και όλο μου το είναι! Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας, γιατί θα αγριέψω! Όταν τελειώσαμε και βγήκαμε από την αίθουσα, ο Κώστας κατάλαβε ότι είμαι τρελός! Είχα μπροστά μου έναν από τους κορυφαίους και πιο καταξιωμένους προπονητές στην ιστορία του ΝΒΑ και έναν οργανισμό που μου προσέφερε ένα διόλου ευκαταφρόνητο συμβόλαιο κι εγώ αντί να τους πω ότι… είμαστε ήδη στο ΝΒΑ, γιατί με το που τελείωνε η χρονιά ήμουν ελεύθερος να συνεχίσω όπου ήθελα την καριέρα μου, τους είπα ότι θέλω πρώτα το πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό! Είναι κάποια ψιλά πράγματα που δεν μπορεί να τα καταλάβει ο κόσμος και έχουν να κάνουν με το δέσιμο που υπάρχει και φυσικά κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Για παράδειγμα, όταν ήμουν στην ΑΕΚ, ένιωθα μεγάλη υποχρέωση για την στήριξη που είχα με το χειρουργείο και ήθελα να μπω να παίξω και να ανταποδώσω. Μετά κι ενώ προηγήθηκε ένα μικρό πέρασμα από την Μπαρτσελόνα, πήγα στον Ολυμπιακό και δέθηκα πάρα πολύ με την ομάδα. Αφουγκράστηκα την λαχτάρα που υπήρχε για την επιστροφή στην κορυφή του πρωταθλήματος μετά από την κατάκτηση του Κυπέλλου και ήθελα να είμαι μέρος αυτής της προσπάθειας. Γιατί μην ξεχνάς ότι μέχρι εκείνο το διάστημα, εγώ δεν ξεκινούσα στην βασική πεντάδα! Ήμουν πάντα δευτερότριτος ψηλός και με την προσπάθειά μου και την τύχη, κατάφερα να γίνω βασικό γρανάζι. Με το που τελείωσε η σεζόν, είχα πρόταση από την Ρεάλ, τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και τους Σπερς. Δεν σου κρύβω ότι είχα φόβο και άγχος για τον τραυματισμό μου, όσον αφορά στο ΝΒΑ και γι’ αυτό επέλεξα να ανανεώσω και να μείνω στον Πειραιά.

Από το Παρίσι, θυμάμαι την πολύ μεγάλη προσπάθεια που καταβάλαμε στον ημιτελικό – σε κανονική διάρκεια και παράταση – για να νικήσουμε την Παρτίζαν, με μία πολύ ανανεωμένη ομάδα. Ήμουν μέσα στο γήπεδο, είχα ενεργή συμμετοχή, αλλά δυστυχώς δεν ήμασταν ακόμη έτοιμοι και δεν είχαμε την απαιτούμενη εμπειρία για να αντιμετωπίσουμε την Μπαρτσελόνα στον τελικό, η οποία κυριάρχησε κατά κράτος.

Δεν θυμάμαι αν είχα εξαιρετική απόδοση στον τελικό, όπως λες, θυμάμαι μόνο ότι είχα βάλει τις δύο βολές που έστειλαν το ματς στην παράταση. Φαντάσου, δεν θυμάμαι ούτε τα νούμερά μου! Ήταν μία χρονιά, που είχαμε παίξαμε φανταστικά στο σύνολό της και η Ρεάλ κέρδιζε με ευκολία τα περισσότερα παιχνίδια. Αυτό που μου έχει μείνει είναι η λεπτομέρεια, από την οποία χάσαμε το τρόπαιο. Για την ακρίβεια, επρόκειτο για ένα λάθος που κάναμε σε μία αλλαγή στο pick’n’roll. Ήταν ο Μίροτιτς με τον Γιουλ απέναντι στον Μπλούθενταλ και τον κοντό της Μακάμπι (σ.σ.: Ράις) κι ενώ ο coach Λάσο είχε ζητήσει αλλαγές, δεν το εφαρμόσαμε και δεχτήκαμε ένα τρίποντο που άλλαξε όλο το momentum στην παράταση. Πολύ σκληρό εκείνο το συναίσθημα που είχαμε ζήσει. Είχα φτάσει τόσο κοντά στο να κατακτήσω την Ευρωλίγκα, αλλά δεν τα κατάφερα…

Πράγματι είχα έναν τραυματισμό που μου είχε στοιχίσει, αλλά ήμουν ενεργό μέλος γιατί η ομάδα δεν με είχε θέσει εκτός. Σε καμία περίπτωση, όμως, το ότι δεν έπαιξα πολύ σε εκείνο το Final 4, δεν έκανε λιγότερο γλυκό το συναίσθημα της κατάκτησης του τίτλου! Κανέναν ρόλο δεν έπαιξε αυτό. Ακόμη υπάρχει στη μνήμη μου η όμορφη στιγμή που είμαι τυλιγμένος με την ελληνική σημαία κι έχω στις πλάτες μου την πρώτη μου κόρη, την Ελένη!

Ως απάντηση σε αυτό, θα σου μεταφέρω τα λόγια που μου είχε πει ο Νίκολα Βούιτσιτς των δύο ευρωπαϊκών τίτλων, στο πρώτο Final 4 που είχαμε πάει στο Βερολίνο! “Ζήσε την στιγμή, γιατί δεν ξέρεις να θα ξανάρθει!”… Και το ίδιο ακριβώς είχα πει κι εγώ στον Μάικ Τζέιμς, τον Άνταμς, τον Σενγκέλια και τον Χάνγκα, όταν πήγαμε μαζί στο Final 4 του 2016 με την Μπασκόνια, που ήταν το 5ο για μένα και το πρώτο για τα υπόλοιπα παιδιά! Προσπάθησα να μεταδώσω την εμπειρία μου στους νεότερους συμπαίκτες μου!

Τρέφω σεβασμό για όλους τους προπονητές με τους οποίους έχω συνεργαστεί, απ’ όλους έχω κερδίσει πράγματα και με έχουν κάνει καλύτερο παίκτη. Ο Περάσοβιτς μου έβγαλε έναν χαρακτήρα και ένα προφίλ – αν δεν έφευγε να πάει στην Τουρκία, το πιθανότερο ήταν ότι θα παρέμενα στην Βιτόρια και δεν θα πήγαινα στον Παναθηναϊκό – το οποίο επεδίωκα να έχω και στις υπόλοιπες ομάδες που ήμουν, αλλά δεν κατέστη δυνατό γιατί υπήρχαν πιο έμπειροι και φτασμένοι παίκτες από μένα. Μου έδωσε ελευθερία, με πίστεψε και ουσιαστικά μου είπε “μπες μέσα και παίξε χωρίς φόβο και χωρίς να σκέφτεσαι. Τι θέλω να πω; Ότι όταν έχεις 2-3 συμπαίκτες που είναι ονόματα, θα το σκεφτείς διπλά και τριπλά να πάρεις ένα σημαντικό σουτ γιατί θα σου την… πει. Ο “Πέρας” με απελευθέρωσε πλήρως και δεν ξεχάσω πότε την ατάκα που μου είπε όταν έφτασα στην Βιτόρια και είδα με πολιτικά ένα φιλικό που χάσαμε με 20 από μία ομάδα Α2 Ιταλίας: “Μην αγχώνεσαι Γιάννη, η ομάδα προέρχεται από 25 συνεχόμενες μέρες προπόνησης! Θα ξεκουραστεί για λίγες μέρες, θα μπεις κι εσύ στην προετοιμασία και όλα θα πάνε καλά!”… Δεν ξέρω από που πήγαζε η αισιοδοξία του και αν του είχε πει κάποιος στα… χαρτιά, αλλά μέσα σε έναν μήνα ήρθαν τα πάνω-κάτω κι αρχίσαμε να παίζουμε πολύ καλά!

Σίγουρα ήταν μία ιδιαίτερη, μεστή και γεμάτη σεζόν, γιατί σε ατομικό επίπεδο συνδυάστηκε και με την πορεία μου στην ACB (MVP). Kι επειδή μου είπες πριν ότι έπρεπε να βγω MVP και ήταν αδικία που δεν βγήκα, αν συγκρίνουμε τι γίνεται τώρα που οι ομάδες και ο κόσμος διαμαρτύρονται για το ποιος βγήκε MVP και ποιος επελέγη στην καλύτερη πεντάδα και ποιος στην δεύτερη και το συγκρίνουμε με τα νούμερα που το τι είχε γίνει τότε, εγώ δεν θα έπρεπε να κατέβω να παίξω στο Βερολίνο σε ένδειξη διαμαρτυρίας! Για να κάνουμε και λίγο χιούμορ! Γιατί αν σκεφτείς ότι ήμασταν μία εντελώς καινούρια ομάδα με νέα παιδιά κι εμένα μόνο ως πιο παλιό, απέναντι σε μεγαθήρια και με budget 3,5 εκατομμύρια Ευρώ, φτάσαμε στο Final 4!

Η εικόνα που μου έχει μείνει ότι δεν θα έπρεπε να δώσω την μπάλα στον hand off την μπάλα στον Άνταμς, στην φάση που του έκλεψαν την μπάλα και η Φενερμπαχτσέ ισοφάρισε κι έστειλε τον ημιτελικό στην παράταση. Ένιωθα καλά κι έπρεπε να πάρω εγώ την προσπάθεια, αλλά δεν αλλάζει τίποτε και που το λέω. Όσες φορές το είχα μετά, είπα “γαμώ το γιατί;”… Αλλά είναι όπως είχε γίνει με τον αγαπημένο μου φίλο τον Λιν Γκριρ – που τον έλεγα “playboy” – στον ημιτελικό του Βερολίνου με τον Παναθηναϊκό. Αν μου έδινε την μπάλα 1-2 δευτερόλεπτα νωρίτερα, θα είχα ελεύθερο lay up. Αλλά με τα “αν” και τα “εφόσον”, δεν γράφεται η ιστορία! Απλά καμιά φορά το λέμε λίγο για να μας απαλύνει τον πόνο!

Δεν θέλω να πω “κλισέ” κουβέντες, όπως για παράδειγμα ότι η Ρεάλ είναι το φαβορί κλπ… Όταν φτάνεις εκεί, η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν παίζει ρόλο τι έχει γίνει μέχρι να φτάσεις. Τα παιχνίδια αυτά είναι διαφορετικά, δεν υπάρχουν φαβορί και τρανό παράδειγμα ήταν ο Ολυμπιακός το 2012 και το 2013, που δεν ήταν η ομάδα που ξεχώριζε και πήρε δύο διαδοχικά τρόπαια! Θεωρώ ότι η τύχη και η ικανότητα είναι ο συνδυασμός των δύο παραμέτρων που θα καθορίσουν την πρόκριση στον τελικό. Σίγουρα, φέτος η Ρεάλ είχε την καλύτερη σεζόν, αλλά και πέρυσι που την είχε ο Ολυμπιακός, έχασε στο τελευταίο σουτ. Σίγουρα αυτό μπορεί να αντιστραφεί. Στον άλλο ημιτελικό, αν ο Παναθηναϊκός είναι σοβαρός – γιατί δεν θα είναι εύκολο – νομίζω ότι μπορεί να περάσει. Για να μην παρεξηγηθώ, θέλουμε και οι δύο ελληνικές ομάδες να φτάσουν στον τελικό. Με οποιονδήποτε τρόπο! Και να δούμε κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ! Και αν συμβεί, τότε να ζηλέψουμε όλοι οι παλαιότεροι καλοπροαίρετα, που δεν είμαστε εκεί να παίξουμε αυτό το ματς. Και όλη η Ευρώπη να κοιτάει δύο ελληνικές ομάδες!».