Μία ημέρα της ιστορίας μας, ολόκληρη η ζωή σας!

Ομάδα και κόσμος ένα κουβάρι, μία γροθιά. Σαν να μην πέρασε μισή μέρα από πέρυσι, η ομάδα βγήκε στον αγωνιστικό χώρο να διεκδικήσει ό,τι της στέρησαν πριν δύο χρόνια. Μία ομάδα που παίζει πρώτα με το πάθος και μετά με την ποιότητα. Μία ομάδα η οποία έχει καθοδηγητή και σέβεται απόλυτα τον προπονητή της, χωρίς να βγαίνει στο γήπεδο και να παίζει ποδόσφαιρο με… γιόμες.

Αυτή η ομάδα πραγματικά σε καθηλώνει κάθε φορά στον αγωνιστικό χώρο. Βλέπεις ότι μπαίνει να παίξει ποδόσφαιρο και όχι… karate kid, όπως το επιδίωξαν οι Τούρκοι. Ναι, η ομάδα του Ερντογάν έχει τόσα χρήματα, τόσα αστέρια, αλλά δεν έχει πλάνο. Κάτι βασικό πιστεύω στο σημερινό ποδόσφαιρο. Οι «ερυθρόλευκοι» με έναν φανταστικό Σά για ακόμα μία φορά έμειναν ζωντανοί στην ελίτ του ποδοσφαίρου, κρατώντας την Ελλάδα όρθια και στην βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ. Κατάφερναν όλοι εκείνοι που μιλάνε για ποδόσφαιρο, να κάνουν την Κύπρο να βρεθεί πιο πάνω από εμάς. Αν δεν το έχετε καταλάβει, ο Ολυμπιακός παλεύει μόνος του όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς κανένα απολύτως στήριγμα.

Το μόνο άλλωστε που τους ενδιαφέρει είναι ο Ολυμπιακός. Εδώ έχασαν από τον Άγιαξ και αποκλείστηκαν και όλα τα ΜΜΕ του Σαββίδη ασχολούνται με τον Ολυμπιακό. Με το ποια ομάδα ήταν η τελευταία που πήρε τρία πέναλτι, με το ΟΥΕΦΑ Μάφια που το έφεραν εκ νέου στην επικαιρότητα με τον κ. Θεοδωρίδη που είναι Έλληνας και δεν βοηθάει. Ας θυμίσω όμως μερικά πράγματα σε ορισμένους. Δεν θα πάω πολύ παλιά, αλλά μέσα στη τελευταία δεκαετία γιατί αν κάτσω να το πάρω από πολύ πίσω, μέχρι… αύριο θα γράφουμε.

Την περίοδο 2011-2012 η ομάδα μας κάνει φοβερό ντεμαράζ στους ομίλους και εξουδετερώνει Μαρσέιγ, Ντόρτμουντ ακόμα και Άρσεναλ. Γάλλοι και Γερμανοί είχαν άλλα πλάνα. Τελευταία αγωνιστική και ο Ολυμπιακός ήταν με το ένα πόδι στους «16», αλλά η χώρα των Σαρκοζί και Μέρκελ είχαν άλλα πλάνα. Οι «ερυθρόλευκοι» με ήττα ή ισοπαλία της Μαρσέιγ, ήταν στην επόμενη φάση. Μέχρι εδώ καλά. Το παιχνίδι στη Γερμανία ήταν ονειρικό, αφού μέχρι το 80′ ο Ολυμπιακός του Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν στην επόμενη φάση, όμως κάπου εκεί το 2-0 της Ντόρτμουντ εξανεμίστηκε και έγινε 2-3 με άνοιγμα ποδιών πριν την φάση. Σφαγή Νο. 1 λοιπόν. Για όσους δεν θυμούνται  διαιτητική σφαγή είχε γίνει και στη Γερμανία στο Ντόρτμουντ – Ολυμπιακός, όπου ηττηθήκαμε με 1-0. Ποιος μπορεί αν ξεχάσει το χέρι του Χάμελς που ποτέ δεν το είδε ο διαιτητής;

Θα σας πάω τώρα σε εκείνο το παιχνίδι στο Μάντσεστερ όπου είχαμε το μεγάλο πλεονέκτημα αλλά εν τέλει το 2-0 του πρώτου αγώνα γύρισε τούμπα. Μία απλή επαφή ή ένα απλό τζαρτζάρισμα αν θέλετε ήταν αρκετό, ώστε να ο διαιτητής στο 23′ να δώσει πέναλτι και ο Βαν Πέρσι με εύστοχο χτύπημα να κάνει το 1-0. Από τότε και έπειτα οι Άγγλοι είχαν και το μομέντουμ. Θα μου πείτε και 2-0 να ήταν πώς ξέρω αν περνούσε ο Ολυμπιακός. Όχι δεν το ξέρω, αλλά σίγουρα δεν θα έχανε με κάτω τα χέρια και θα το πάλευε. Άλλωστε όλοι θυμόμαστε ότι το μετά το 85′ πήγαινε η μπάλα στο Κόρνερ και απλώς έτρωγαν τον χρόνο.

Ακόμα είναι παιχνίδια στα οποία οι διαιτητές έχουν κλείσει τα μάτια τους. Ντιναμό Κιέβου, Σεντ Ετιέν, Άντερλεχτ είναι κάποια από τα παιχνίδια που αποφάσεις διαιτητών μας στέρησαν πράγματα.

Εκεί στον Βορά σταματήστε τη κλάψα και αν θέλετε να λέτε ότι έχετε ομάδα δεν αρκεί να το πείτε μόνο αλλά να το κάνετε και εμ πράξεις. Φέτος όχι μόνο δεν ενισχυθήκατε αλλά διώξατε και παίκτες και έχετε το θράσος να μιλάτε.

Μην ξεχάσω ότι και για τους σεισμούς, τις φωτιές και ότι άλλο γίνετε ΦΤΑΙΕΙ ο Ολυμπιακός. Μισή μέρα δική μας, ολόκληρη η ζωή σας…