Μια ακόμα χρονιά, μια ακόμα αποτυχία: Παναθηναϊκός χωρίς στόχους και χωρίς τίτλους!

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε τη σεζόν με πάρα πολύ μεγάλη πίεση και την ανάγκη να τονώσει ψυχολογικά τους οπαδούς του. Ο λόγος; Η τεράστια επιτυχία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Η κατάκτηση του UEFA Europa Conference League από τον Θρύλο δεν ήταν απλά ένας τίτλος, αλλά ένα γεγονός που αναμφίβολα πλήγωσε όλους τους συνδεδεμένους με τον Παναθηναϊκό. Ήταν μια στιγμή που τους γέμισε με ζήλια, αμηχανία και την ανάγκη να κάνουν κάτι—οτιδήποτε—για να κρατήσουν τον κόσμο τους σε μια κατάσταση προσμονής και ελπίδας.

Γι’ αυτόν τον λόγο, από το πρώτο κιόλας διάστημα μετά τον θρίαμβο του Ολυμπιακού, μόλις ολοκληρώθηκε η περασμένη σεζόν, οι «πράσινοι» έφεραν στην επικαιρότητα το όνομα του Μαουρίτσιο Σάρι. Με τον Ιταλό τεχνικό να δεσπόζει στα πρωτοσέλιδα και να παρουσιάζεται ως ο άνθρωπος που θα άλλαζε επίπεδο τον σύλλογο, η επικοινωνιακή καταιγίδα που ακολούθησε ήταν αναμενόμενη: «Έρχεται ένας Παναθηναϊκός για μεγάλα πράγματα».

POPULAR POST

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης διαλύει κάθε… προπαγάνδα!

Μόνο που, όπως αποδείχθηκε, το μόνο μεγάλο πράγμα στην υπόθεση ήταν η… απογοήτευση. Ο Σάρι ουδέποτε πείστηκε να απαντήσει θετικά στην πρόταση, το «πράσινο» αφήγημα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος, και ο σύλλογος κατέληξε στον Ντιέγκο Αλόνσο.

Η συνέχεια; Την ξέρετε…

Περισσότερα χρήματα, ίδιες αποτυχίες

Ο Παναθηναϊκός, για πρώτη φορά επί διοίκησης Αλαφούζου, άνοιξε το πορτοφόλι του. Ξόδεψε περισσότερα χρήματα από κάθε άλλη χρονιά, ανέβασε τα συμβόλαια των παικτών του και επένδυσε μεταγραφικά όσο ποτέ άλλοτε στην «εποχή» του συγκεκριμένου ιδιοκτήτη. Η ομάδα είχε το ακριβότερο ρόστερ της τελευταίας δεκαετίας, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο σε χρηματιστηριακή αξία.

Μάλιστα, ο «πράσινος» μηχανισμός πανηγύριζε για το γεγονός αυτό. Άρθρα, αναλύσεις, δημοσιεύσεις στα social media… Όλα περιστρέφονταν γύρω από την οικονομική υπέρβαση και την αξία του ρόστερ, λες και τα χρήματα φέρνουν αυτομάτως επιτυχίες.

Κι όμως, η πραγματικότητα ήταν αμείλικτη. Οι αριθμοί μπορεί να έλεγαν ότι ο Παναθηναϊκός είχε «ακριβούς» παίκτες, αλλά το γήπεδο έδειξε ότι δεν είχε ομάδα. Οι μεταγραφές δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες, ο αγωνιστικός σχεδιασμός αποδείχθηκε προβληματικός και, τη στιγμή που έπρεπε να αποδείξει ότι μπορεί να πρωταγωνιστήσει, ο Παναθηναϊκός κατέρρευσε.

Τα χρήματα ξοδεύτηκαν, τα μεγάλα συμβόλαια υπογράφηκαν, αλλά το αποτέλεσμα παρέμεινε το ίδιο: αποτυχία.

Από το «πάμε για πρωτάθλημα» στο απόλυτο τίποτα

Η σεζόν ξεκίνησε με μεγάλες δηλώσεις. Ο Παναθηναϊκός ήταν –λέει– έτοιμος να διεκδικήσει τον τίτλο, είχε το καλύτερο ρόστερ των τελευταίων ετών, έμπαινε στη μάχη με στόχο την επιστροφή στην κορυφή. Τουλάχιστον αυτό έλεγαν στα λόγια… γιατί στην πράξη, η ομάδα δεν άντεξε καν μέχρι τα Χριστούγεννα.

Τα πρώτα στραβοπατήματα ήρθαν γρήγορα. Οι κακές εμφανίσεις έγιναν ο κανόνας, όχι η εξαίρεση. Και μόλις έφτασαν τα κρίσιμα παιχνίδια, τα ντέρμπι που κρίνουν τίτλους, ο Παναθηναϊκός έδειξε –ξανά– ότι δεν μπορεί. Ότι δεν είναι ομάδα που χτίστηκε για να αντέχει στην πίεση.

Οι γκέλες έγιναν ήττες, η εσωστρέφεια επέστρεψε, και το αφήγημα του πρωταθλητισμού κατέρρευσε σαν τραπουλόχαρτο.

Το τελευταίο χαρτί στο Conference και το τελειωτικό χτύπημα

Με το πρωτάθλημα να απομακρύνεται, το αφήγημα μετατοπίστηκε. Ξαφνικά, ο στόχος έγινε η ευρωπαϊκή πορεία. «Θα το παλέψουμε στο Conference», έλεγαν. «Πάμε να το πάρουμε!».

Και πάλι, όμως, η πραγματικότητα ήταν αμείλικτη. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν έτοιμος ούτε για την Ευρώπη. Αντί για πορεία, ήρθε ένας ακόμα αποκλεισμός. Αντί για μεγάλες βραδιές, ένα ακόμα ναυάγιο, παρότι το φετινό Conference ήταν πολύ χαμηλότερης δυναμικότητας από το περσινό που κατέκτησε ο Ολυμπιακός!

Κάπου εκεί, ήρθε και η οριστική ρήξη με τον κόσμο. Οι αποδοκιμασίες έγιναν πιο έντονες, η πίεση αυξήθηκε, και το κλίμα έγινε τοξικό. Από τις δηλώσεις για τίτλους και ευρωπαϊκές διακρίσεις, ο Παναθηναϊκός κατέληξε –και πάλι– σε μια χρονιά γεμάτη γκρίνια, αποτυχίες και δικαιολογίες.

Και κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός συμπληρώνει 15 ολόκληρα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα. Δεκαπέντε χρόνια στα οποία το «τριφύλλι» δεν έχει καταφέρει να επιστρέψει στην κορυφή, παρότι κάθε καλοκαίρι υπόσχεται στους οπαδούς του «μεγάλες επιστροφές», «επενδύσεις» και «ομάδες πρωταθλητισμού».

Η φετινή σεζόν ξεκίνησε με τις ίδιες ψεύτικες προσδοκίες. Πανηγύριζαν για το ακριβότερο ρόστερ της εποχής Αλαφούζου. Για την «επένδυση» που θα έφερνε τίτλους, για την ομάδα που επιτέλους θα έσπαγε την κατάρα. Στόχος ήταν το πρωτάθλημα. Στόχος ήταν η Ευρώπη.

Τελικά; Μια από τα ίδια.

Το πρωτάθλημα χάθηκε ξανά πριν καλά-καλά μπει η Άνοιξη. Όταν ήρθαν τα κρίσιμα παιχνίδια, ο Παναθηναϊκός έδειξε –όπως κάθε χρόνο– ότι δεν μπορεί. Ότι δεν έχει μέταλλο. Ότι δεν είναι ομάδα φτιαγμένη για πρωταθλητισμό.

Και όταν το αφήγημα του τίτλου κατέρρευσε, βρήκαν το επόμενο: «Πάμε για το Conference». Εκεί που δήθεν θα έγραφαν τη δική τους ευρωπαϊκή ιστορία, απαντώντας στον Ολυμπιακό και στον περσινό του θρίαμβο.

Μόνο που η πραγματικότητα ήταν σκληρή. Ο Παναθηναϊκός δεν απάντησε. Ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε.

Και το πιο ειρωνικό; Ο σύλλογος που τους πέταξε έξω από τη διοργάνωση ήταν η Φιορεντίνα. Η ομάδα που ο Ολυμπιακός νίκησε στον περσινό τελικό για να σηκώσει την κούπα!

Οι «πράσινοι» ήθελαν να αποδείξουν ότι μπορούν να κάνουν αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός. Και απέτυχαν ξανά.

Το αποτέλεσμα; Μια ακόμα χρονιά χαμένη. Μια ακόμα σεζόν χωρίς τίτλο. Μια ακόμα διάψευση για έναν κόσμο του. Που ακούει κάθε χρόνο υποσχέσεις και βλέπει κάθε χρόνο το ίδιο έργο.

15 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα.
15 χρόνια στην αφάνεια.
15 χρόνια να βλέπουν τον Ολυμπιακό να μεγαλώνει και να ξεφεύγει.

Και πλέον, η μοναδική τους «φιλοδοξία» είναι να τερματίσουν δεύτεροι. Να είναι «λιγότερο χειρότεροι» από τους υπόλοιπους.

Από το «πάμε για τίτλους», στο «μην χάσουμε και τη δεύτερη θέση».

Αυτή είναι η πραγματικότητα του Παναθηναϊκού. Και δεν αλλάζει.

Πιο μακριά από ποτέ από τη μεγάλη δόξα

Και όσο κι αν προσπαθούν να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους με λόγια και προσδοκίες, η αλήθεια είναι σκληρή και αδιαμφισβήτητη. Οι αριθμοί δεν λένε ψέματα. Η ομάδα του Παναθηναϊκού έχει να κατακτήσει πρωτάθλημα 15 χρόνια. Και σε αυτό το διάστημα, όσο κι αν προσπαθούν να καλύψουν το κενό τους με «πρότζεκτ» και «μεγάλες υποσχέσεις», η πραγματικότητα τους προσπερνά συνεχώς.

Ο Παναθηναϊκός ποτέ δεν ήταν πιο μακριά από την κορυφή. Ποτέ δεν ήταν πιο χαμένος στο σκοτάδι του. Και αντί να κοιτάει ψηλά, παρακολουθεί τη σκιά του Ολυμπιακού να μεγαλώνει μπροστά του.

Η αποτυχία δεν κρύβεται πια. Και όσο κι αν τα λόγια και οι υποσχέσεις πληθαίνουν, η αλήθεια είναι μία. Ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να παρακολουθήσει το ρυθμό του Ολυμπιακού. Και αυτό πονάει…