Μαγδαλιανίδη: «Θυμάμαι μόνο ένα τρένο να καίγεται»!
Ο Μιχάλης Αρβανίτης, στο «Ένθετο Προσβασιμότητα», με αφορμή την «μαύρη» επέτειο φιλοξενεί την 26χρονη Ντίνα Μαγδαλιανίδη.
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Ο Μιχάλης Αρβανίτης, στο «Ένθετο Προσβασιμότητα», με αφορμή την «μαύρη» επέτειο φιλοξενεί την 26χρονη Ντίνα Μαγδαλιανίδη, πολυτραυματία από εκείνη τη μοιραία νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023.
Η ίδια θυμάται τη ζωή της πριν το δυστύχημα: «Μου άρεσε πάρα πολύ να δουλεύω, να κάνω συνέχεια πράγματα. Μου άρεσε πολύ ο αθλητισμός, έτρεχα στο γήπεδο τα πρωινά, πήγαινα γυμναστήριο. Μου άρεσε η μαγειρική. Είχα τελειώσει τις σπουδές μου και εργαζόμουν στον τουριστικό κλάδο».
Έναν χρόνο πριν, τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023, η ζωή της αυτή αλλάζει βίαια. «Είχα ταξιδέψει στην Αθήνα για να δω φιλικά μου πρόσωπα. Πρώτη φορά έπαιρνα το τρένο. Θυμάμαι πως δεν είχε γίνει η κράτησή μου online και χρειάστηκε να πάρω το τρένο των 19:22. Δεν ήμουν συνηθισμένη να ταξιδεύω το βράδυ», περιγράφει τα όσα συνέβησαν και την οδήγησαν να επιβιβαστεί στη μοιραία αμαξοστοιχία.
«Την ώρα της συντριβής θυμάμαι απλά να σκίζω το φρύδι μου και να σπάω το πόδι μου και να πέφτω κάτω. Έπειτα το βαγόνι διαλύεται. Προσπάθησα να βγω όταν ξύπνησα – γιατί φαντάζομαι σε κάποιο σημείο είχα λιποθυμήσει. Βγαίνοντας έπεσα πάνω σε σίδερα με τα πόδια μου. Μετά σύρθηκα προς ένα χωράφι».
«Η πρώτη σκέψη που έκανα όταν βρέθηκα στο νοσοκομείο ήταν η οικογένειά μου. Μου έδιναν πολλά φάρμακα οπότε το μόνο που θυμόμουν ήταν ένα τρένο να καίγεται. Πίστευα μέσα μου ότι δεν θα έχω κάτι σοβαρό… είχα και παραισθήσεις. Έλεγα ‘θα τα καταφέρεις κάπως’. Μέχρι που χρειάστηκε να με γυρίσουν και άρχισα να ουρλιάζω».
Πώς είναι η υγεία και η ψυχολογία της σήμερα;
«Πιστεύω το ένα επηρεάζει το άλλο, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση. Εκεί που ήμουν ανεξάρτητη, τα έκανα όλα μόνη μου, δούλευα, ξαφνικά χρειάζομαι κάποιον να μου φέρνει μέχρι και το νερό. Δεν είμαι λειτουργική, δεν μπορώ να κάνω πράγματα μόνη μου, δεν μπορώ να βγω βόλτα μόνη μου. Το πρόγραμμά μου είναι γιατροί, φυσικοθεραπευτές, νοσοκομεία. Η μαμά μου άφησε τη δουλειά της για εμένα. Δεν μπορώ να της ζητήσω να με πάει και για καφέ».
«Το δυστύχημα μου άφησε μόνιμες βλάβες, γιατί είχα πάρα πολλά κατάγματα σε όλο μου το σώμα, ακόμη και σε σπονδύλους, στη μέση, στον αυχένα. Αλλά το χειρότερο από όλα ήταν το πόδι μου που είχε σχεδόν ακρωτηριαστεί από το δυστύχημα», συνέχισε.
«Η οικογένειά μου δεν μπορεί να το ξεπεράσει. Η μητέρα μου εμφάνισε κι εκείνη κάποια προβλήματα υγείας και ψυχολογικής φύσεως μετά από αυτό. Άφησε και τη δουλειά της για εμένα και όλοι είναι από πάνω μου».
Υπάρχει κάποια ουσιαστική βοήθεια από το κράτος;
«Καλύπτονται έστω τα φάρμακα και πιο γρήγορα από ό,τι πριν. Άλλη βοήθεια δεν έχω λάβει. Εμένα με έχει στηρίξει πολύ ο εργοδότης μου», ανέφερε.
«Εύχομαι καλή δύναμη στα άτομα που αντιμετωπίζουν καταστάσεις σαν τη δική μου. Μόνο σε αυτούς μπορώ να ευχηθώ κάτι. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα βρεθώ σε αυτή τη θέση και τελικά βρέθηκα. Γιατί όλα αλλάζουν σε μια στιγμή. Είμαστε πιο δυνατοί από όσο πιστεύουμε ότι είμαστε».
«Είναι νωρίς να το σκεφτώ ακόμη, αλλά θέλω κάποια στιγμή στο μέλλον να ξανά περπατήσω. Ξέρω ότι δεν θα είμαι όπως πριν σωματικά, αλλά θέλω να είμαι λειτουργική».