Λασκαράκη: «Φοβόμουν και ζοριζόμουν, αναγκάστηκα να…»

Η Βάσω Λασκαράκη παραχώρησε συνέντευξη και μίλησε για τις δυσκολίες που είχε όταν ξεκινούσε την καριέρα της, αλλά και τα… τεράστια ζόρια όταν ήρθε στην Αθήνα.

Διαβάστε όσα είπε:

Πότε κατάλαβες ότι θέλεις να ασχοληθείς με την υποκριτική;

Ξαφνικά. Αποφάσισα στην Τρίτη Λυκείου ότι δεν με ενδιαφέρει να δώσω Πανελλήνιες. Ήθελα να δώσω στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και αυτό έκανα.

Και μετά, όταν τελείωσες, τα πράγματα ήρθα όπως τα ήθελες;

Εγώ δεν ήθελα ποτέ να κατέβω στην Αθήνα, ούτε σκεφτόμουν τότε να δουλέψω στην τηλεόραση, γιατί εκείνα τα χρόνια τα πράγματα στη Θεσσαλονίκη στον χώρο αυτόν ήταν συντηρητικά και πιο αυστηρά, δεν μας άφηναν να παίρνουμε μέρος ούτε καν στις παραστάσεις, κάτι που δεν συνέβαινε στην Αθήνα. Εκεί ήμασταν μαθητές 16 ώρες σε μια σχολή που ονειρευόμασταν ότι μετά θα κάναμε θέατρο.

Τότε δεν συνειδητοποιούσαμε, ούτε σκεφτόμασταν τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπήρχαν καθώς στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ περιορισμένα τα πράγματα, λίγες οι θέσεις, δεν υπάρχουν πολλές προοπτικές. Ωστόσο, δούλεψα εκεί στο παιδικό θέατρο και σε πειραματικές σκηνές για δυο χρόνια.

Παράλληλα έκανα και άλλες δουλειές, δούλευα ως σερβιτόρα και ως πωλήτρια, και σε μια γκαρνταρόμπα γιατί τα λεφτά δεν έφταναν. Ώσπου κάποια στιγμή μια φίλη με έπεισε να στείλω βιογραφικά στην Αθήνα. Τα έστειλα, με πήραν τηλέφωνο, μου ζήτησαν να πάω στην Αθήνα αλλά εγώ δεν κατέβηκα.

Δεν ξέρω για ποιον λόγο, ακόμα αναρωτιέμαι. Ίσως ήταν ο φόβος να αφήσω τη Θεσσαλονίκη, ίσως η επιθυμία και η πεποίθηση ότι… σαν την Χαλκιδική δεν έχει. Νομίζουμε ότι η Θεσσαλονίκη είναι το κέντρο του κόσμου, το έχουμε αυτό εμείς οι Βορειοελλαδίτες και οι Θεσσαλονικείς.

Και έτσι για όλους αυτούς τους λόγους άργησα λίγο να πάρω την απόφαση να κατέβω στην Αθήνα. Συγκεκριμένα, τελείωσα τη σχολή το 2002 και ήρθα στην Αθήνα δοκιμαστικά το 2005, που πήρα μέρος στο καθημερινό τότε σίριαλ του MEGA «Φιλοδοξίες» και μετά το 2006 και 2007 έκανα κάποια γκεστ σε άλλες σειρές, ώσπου κάποια στιγμές για τις ανάγκες μιας άλλης σειράς εγκαταστάθηκα μόνιμα στην Αθήνα.

Αλλά μέχρι τότε δεν το αποφάσιζα, επέστρεφα πάντα στη Θεσσαλονίκη. Στην αρχή δεν μου άρεσε η Αθήνα, με τρόμαζε, δεν είχα φίλους, ήμουν εντελώς μόνη μου, τα λεφτά ήταν λίγα και ζοριζόμουν, δεν ήξερα τις περιοχές, χανόμουν. Ένιωθα ότι με «καταπίνουν» οι δρόμοι, δεν μπορούσα να συνεννοηθώ ούτε για να φάω. Στην πορεία βέβαια όλα αυτά άλλαξαν.