Η λάσπη δεν έχει ηλικία, ο βόθρος δεν έχει όριο

Σε μια ακόμα μέρα θριάμβου για τον Ολυμπιακό, μια ακόμα μέρα μαθηματικής επιβεβαίωσης της ανωτερότητας του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας, κάποιοι έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα: αντί να ασχοληθούν με την ουσία, βούτηξαν ξανά στον βούρκο. Το γνωστό πορτοκαλί μέσο, το site που ιδρύθηκε αποκλειστικά για να συντηρεί το αντιολυμπιακό του μένος, βρήκε την ευκαιρία να στοχοποιήσει δύο νεαρά παιδιά — τον Χρήστο Μουζακίτη και τον Χαράλαμπο Κωστούλα — με την κλασική μέθοδο της κοπτοραπτικής.

Το περιστατικό; Γνωστό σε όλους. Μια στιγμή έντασης η οποία ξεκίνησε από τον προκλητικό Λαμέλα και δύο 18χρονοι παίκτες του Ολυμπιακού που όχι απλώς δεν συμμετείχαν, αλλά προσπαθούσαν να αποτρέψουν την κλιμάκωση. Ο ένας απομακρύνει με ήρεμες κινήσεις τους πιο φορτισμένους συμπαίκτες του. Ο άλλος διατηρεί ψυχραιμία, στέκεται ανάμεσα στους αντιπάλους, δεν προκαλεί, δεν συμμετέχει σε καμία απολύτως σύρραξη. Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Δεν χρειάζεται «ερμηνεία». Χρειάζεται μόνο εντιμότητα. Και φυσικά, δεν υπήρξε ποτέ.

Η εικόνα τους ενόχλησε, όχι γιατί υπήρχε κάτι μεμπτό, αλλά γιατί δεν ταίριαζε με το αφήγημα που ήθελαν να πουλήσουν. Και κάπως έτσι γεννήθηκε ένα ακόμη στημένο παραμύθι. Με screenshot, με κοπές, με μοντάζ και… με πονηριά. Καμία αναφορά στο σύνολο του περιστατικού. Καμία αναγνώριση του ρόλου των δύο παιδιών. Καμία… δικαιοσύνη στην κρίση.

Κι ενώ στήνεται ολόκληρο «κατηγορητήριο» εναντίον 18χρονων, τρεις εβδομάδες πριν — όταν ο Παναθηναϊκός διασυρόταν με 4-2 στο Καραϊσκάκη — ο ίδιος μηχανισμός λειτουργούσε… αλλιώς. Ο Φώτης Ιωαννίδης, μέσα στην απόλυτη ένταση, πιάνει από τον λαιμό αντίπαλο ποδοσφαιριστή. Ένα στιγμιότυπο που κάνει τον γύρο του διαδικτύου. Και τότε; Το ίδιο πορτοκαλί site και τα ίδια στόματα που σήμερα μιλούν για «προκλητική εικόνα» και «ντροπή για το ποδόσφαιρο», τότε πανηγύριζαν. Έκαναν σημαία τον Ιωαννίδη. Μιλούσαν για «πάθος», για «ένταση που δείχνει πόσο πονάει». Ο καταδικασμένος για συκοφαντική δυσφήμηση διευθυντής τους δήλωνε δημόσια: «μακάρι να είχε 11 Ιωαννίδηδες ο Παναθηναϊκός». Και τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι στοχοποιούν δύο ανήλικους, με ψευτο-ρεπορτάζ και κατασκευασμένα συμπεράσματα.

Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Η αλητεία στο αποκορύφωμά της.

Όχι. Δεν είναι αφέλεια. Δεν είναι λάθος κρίση. Είναι οργανωμένος μηχανισμός σπίλωσης. Έχουν αποφασίσει ποιος είναι ο στόχος και απλώς περιμένουν την επόμενη αφορμή. Δεν γράφουν ρεπορτάζ. Εκτελούν αποστολές.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, μιλούν και εκ μέρους της «φίλαθλης Ελλάδας». Οικειοποιούνται το ποδόσφαιρο, την ηθική, το ήθος, την τάξη. Αποφασίζουν τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Βγάζουν «κίτρινες» από μόνοι τους. Χρωματίζουν χαρακτήρες. Δικάζουν εν βρασμώ ψυχής και πάντα με τον ίδιο στόχο: να λασπώσουν τον Ολυμπιακό και ό,τι σχετίζεται μαζί του.

Ο Ολυμπιακός όμως δεν είναι απλώς ένας σύλλογος. Είναι το μεγαλύτερο μέγεθος στην ελληνική αθλητική ιστορία. Είναι η ομάδα που γεννά φθόνο με την ύπαρξή της. Που προκαλεί κρίσεις ταυτότητας σε ολόκληρους μηχανισμούς προπαγάνδας. Είναι ο λόγος που κάποιοι δεν μπορούν να κοιμηθούν τα βράδια. Και κάθε φορά που κερδίζει μαθηματικά, ηθικά, αγωνιστικά, η λάσπη επανέρχεται.

Ας είναι. Η λάσπη ξεπλένεται. Η ξεφτίλα μένει. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ξεφτιλιστικό από το να στοχοποιείς παιδιά, μόνο και μόνο γιατί φοράνε τα ερυθρόλευκα. Όσο για τους ίδιους τους παίκτες; Δεν έχουν ανάγκη υπεράσπισης. Η ψυχραιμία τους, η στάση τους, η εικόνα τους μέσα στο περιστατικό, τους προστατεύει περισσότερο από κάθε άρθρο. Η αλήθεια είναι με το μέρος τους. Και απέναντί τους απλώς στέκεται η ντροπή.

Γιατί η λάσπη δεν ισοδυναμεί με την αλήθεια.
Και ο πόνος, όταν γίνεται συκοφαντία, ξεπερνάει την ξεφτίλα και αγγίζει την αλητεία.

Αν κάπου βγήκε όχι «κίτρινη», αλλά κόκκινη από τη φίλαθλη κοινή γνώμη, αυτό συνέβη στον βόθρο που παριστάνει το μέσο. Εκεί όπου όλα τα κατασκευασμένα αφηγήματα έχουν πλέον διαλυθεί – και διασύρονται καθημερινά, σε κάθε γεγονός, από τον ίδιο τον κόσμο. Τον κόσμο που τους λοιδορεί, τους ξεμπροστιάζει, τους κάνει viral για τα ψέματα και τις γελοιότητες.
Όπως τότε που «προειδοποιούσαν» τους γονείς να μην πάνε τα παιδιά τους στις Ακαδημίες του Ολυμπιακού. Και τώρα βλέπουν αυτές τις Ακαδημίες να σηκώνουν την κούπα του UEFA Youth League, ως Πρωταθλητές Ευρώπης. Και να τις χειροκροτούν ακόμα κι εκείνοι που δεν δηλώνουν Ολυμπιακοί.
Γιατί ό,τι χτίστηκε με μίσος, θα γκρεμίζεται πάντα από την αλήθεια.