Η ιστορία του…Ουίλιαμς-Γκός!

18 χρονών μπήκε μαζί με τους φίλους του σε ένα στούντιο τατουάζ στο Λας Βέγκας. Ήταν σε ένα από τα ταξίδια που έκαναν εκείνοι να τον βρουν, προκειμένου να σπάει η μονοτονία του μπάσκετ. «Όταν πηγαίνεις σε κανονικό γυμνάσιο, έχεις την ευκαιρία να ξεφεύγεις λίγο. Εκεί, όχι. Εκεί είναι μόνο μπάσκετ. Οπότε, προσπαθούσαμε να τον βοηθάμε. Πηγαίναμε στις διακοπές, σε Σαββατοκύριακα, σε γενέθλια…». Ο Άλεξ Χαμπλ, ο Άλεξ Ροθ και ο Νάιτζελ ξενυχτούσαν παρέα στα παιδικά τους χρόνια. Έμεναν να συζητούν με τις ώρες, πολύ μετά την εντολή των γονέων να σβήσουν τα φώτα και να κοιμηθούν. Όλοι τους είχαν όνειρα. Ο Νάιτζελ Ουίλιαμς Γκος θα αποδεικνυόταν ο πιο επίμονος της παρέας.

Τουλάχιστον δέκα χρόνια μετά τα ξάγρυπνα βράδια στην Ευτυχισμένη Κοιλάδα (σ.σ. Happy Valley) του Όρεγκον, το ραντεβού ήταν στο Φοίνιξ. Ο Άλεξ Χαμπλ ζούσε πια στο Salt Lake και οδήγησε μέχρι την πόλη της Αριζόνα, ενώ ο Ροθ πήρε το αεροπλάνο από το Πόρτλαντ. «Όταν μεγαλώνεις, έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Όλοι προσπαθούν να σου πάρουν το όνειρο. Ο Νάιτζελ δεν το έχασε ποτέ. Κάθε φορά που τον βλέπω να παίζει, θυμάμαι τα βράδια που μιλούσαμε στο δωμάτιό του για το μπάσκετ. «Μια μέρα, αυτός θα είμαι εγώ. Μια μέρα θα παίξω στο φάιναλ φορ, μια μέρα θα με δεις στην τηλεόραση, θα είμαι στο ESPN». Όταν το βλέπεις να πραγματοποιείται, αντιλαμβάνεσαι ότι η δουλειά ανταποδίδει και σου αποδεικνύει ότι αν έχεις ένα όνειρο ή ένα όραμα, ορμάς και το κυνηγάς. Και αυτό έκανε πάντα ο Νάιτζελ».

Εκείνο το βράδυ, ο Νάιτζελ ηττήθηκε. Στις 3 Απριλίου του 2017, το Gonzaga δεν κατάφερε να κατακτήσει το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία του και μπροστά σε 76.168 θεατές ο Γουίλιαμς Γκος ξέσπασε σε κλάματα. Είχε υποστεί διάστρεμμα στη διάρκεια του αγώνα – ένα διάστρεμμα που ακολούθως τον άφησε 20 μέρες εκτός προπονήσεων – μπήκε στο παρκέ και συνέχισε, όμως ήταν αδύνατον να φτάσει στα στάνταρ απόδοσης που ήθελε. Ψηφίστηκε στην καλύτερη πεντάδα του φάιναλ φορ, ωστόσο ούτε αυτό αρκούσε να σταματήσει τα δάκρυά του, που μπήκαν σε κάθε σπίτι των Ηνωμένων Πολιτειών σε ζωντανή μετάδοση, την ώρα που έκανε τις δηλώσεις του.

Η ιστορία του παρουσίαζε όλο και περισσότερο ενδιαφέρον. Γιατί ο Νάιτζελ Ουίλιαμς Γκος δεν ήταν απλώς ένας εξαιρετικός πλέι μέικερ, αλλά και ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που έπλασαν με σχέδιο και προγραμματισμό οι γονείς του…

Μπάσκετ, κινέζικα και… τσέλο!

Το τζιπ ήταν από ώρα παρκαρισμένο στο γκαράζ του σπιτιού. Η οικογένειά του ήταν ενημερωμένη, οι γείτονες ήταν υποψιασμένοι και τα κινητά έτοιμα για να βιντεοσκοπήσουν τη στιγμή. Ο Βέρτζιλ βγήκε από το σπίτι φορώντας μια μπλούζα του γιου του από τους Jazz, μια φόρμα και την παραδοσιακή, αμερικάνικη παντόφλα με άσπρη κάλτσα. Ακολούθησε «περιεχόμενο ενηλίκων», όπως προειδοποιεί η ιστοσελίδα που δημοσιεύει το βίντεο και την ιστορία. Ο Νάιτζελ, παρότι εκείνο το διάστημα βρισκόταν στη Σερβία, είχε φροντίσει για τα γενέθλια του πατέρα του. Στο πάρκινγκ τον περίμενε ένα τζιπ που πάντα ήθελε, δώρο του γιου του από το συμβόλαιο με την Παρτιζάν.

«Μιλάς για αυτό το τζιπ σχεδόν τρία χρόνια τώρα και ήξερα ότι μια μέρα θα μπορούσα να σου το αγοράσω. Μου είχες πει όταν γίνω επαγγελματίας πως το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνω είναι να αγοράσω κάτι όμορφο για μένα και για όλα τα χρόνια που προπονούμουν ασταμάτητα. Όπως, όμως, όλοι ξέρουμε, είμαστε σε αυτή τη θέση χάρη σε σένα. Οι θυσίες που έκανες για να είμαι ο παίκτης και ο άνθρωπος που είμαι σήμερα, είναι αμέτρητες».

Ο Νάιτζελ μεγάλωσε σε μια φυσιολογικά αφύσικη οικογένεια. Ό,τι καλύτερο, δηλαδή. Ο Βέρτζιλ έπαιζε μπάσκετ στο κολέγιο και έπαιξε δύο χρόνια στην Αγγλία ημιεπαγγελματικά, ενώ η Βάλερι ήταν body-builder, πριν γίνει ψυχολόγος-θεραπεύτρια. Το πλάνο για τα παιδιά τους ήταν ξεκάθαρο. Θα δοκιμάζουν, θα προσπαθούν, θα αποτυγχάνουν, θα περνάνε καλά και ποτέ, μα ποτέ δε θα παραμελήσουν τις σπουδές τους. O Αντρέ έπαιξε μπάσκετ, όμως εντέλει κατετάγη στον στρατό. Ο μικρός γιος ήταν πιο ταλαντούχος και ερωτεύτηκε το άθλημα, μετά από αποτυχημένες προσπάθειες στο χόκεϊ, στο μπέιζμπολ και το τάε κβο ντο.

«Ο πρώτος μου προπονητής ήταν ο πατέρας μου. Ήμουν ακόμα τεσσάρων ετών. Με έβαζε να κάνω ντρίμπλες στην αυλή, να περνάω τα δέντρα, να ανεβοκατεβαίνω τον δρόμο. Ποτέ, όμως, οι γονείς μου δεν ήθελαν να είμαι το κλασικό στερεότυπο του αθλητή. Με δίδαξαν να είμαι διαφορετικός, κάτι που κι εγώ επιθυμούσα».

Διαφορετικός ώστε να μην έχει ποτέ ούτε ένα «Β» στον έλεγχο, διαφορετικός ώστε να μιλάει άπταιστα κινέζικα στην ηλικία των 13 ετών, διαφορετικός ώστε να παίξει… τσέλο όταν ήταν δέκα ετών. Όπως θα εξηγήσει η Βάλερι, έπρεπε σε κάτι να αποτύχει! «Δεν πήγε και τόσο καλά. Γελούσαμε πολύ, όταν το προσπαθούσε και αυτό ακριβώς θέλαμε. Μέσα στη σοβαρότητα της ζωής του, να περνάει καλά και να διασκεδάζει με τα χόμπι του».

Χρειαζόταν ένα χόμπι, καθότι το μπάσκετ δεν ήταν ποτέ τέτοιο. Εκεί, ήταν μαζεμένα όλα του τα όνειρα, όλοι του οι στόχοι, όλα του τα «θέλω». Σαν το μικρό χαρτάκι που έγραφε σε παιδική ηλικία, όταν ως παίκτης είχε προπονητή τον πατέρα του. Ο Βέρτζιλ παρότρυνε όλους τους παίκτες του να γράφουν πριν το ματς το στόχο τους για το ματς που ακολουθούσε και πριν βγουν για ζέσταμα τα διάβαζαν όλοι μαζί στα αποδυτήρια. Ο Νάιτζελ έτσι θα πορευόταν σε όλη του τη ζωή. Με σχέδιο, με πλάνο, με τη λογική του Α+Β ισούται με Γ. Αρκεί, να μην μιλάμε για βαθμούς στον έλεγχο…

Ραντεβού στο γήπεδο!

Το πόσο καλά πήγαινε το σχέδιο του Νάιτζελ Ουίλιαμς Γκος γίνεται αντιληπτό από την πορεία του. Σύντομα έγινε γνωστός πέρα από την πόλη του Πόρτλαντ και την πολιτεία του Όρεγκον και ένα προπαρασκευαστικό γυμνάσιο τον πλησίασε. Σε αντίθεση με ό,τι συνηθίζεται, ο νέος άσος του Ολυμπιακού πήρε υποτροφία για τέσσερα χρόνια, μια υποτροφία ύψους σχεδόν 18.000 δολαρίων ετησίως! «Όταν σου προσφέρεται δωρεάν μόρφωση θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή σου να την τιμήσεις», θα πει η μητέρα του και ο Νάιτζελ, ο μοναδικός μαθητής του Findley Prep στη Νεβάδα με τετραετή φοίτηση, διατήρησε τον καλύτερο βαθμό GPA και στα τέσσερα χρόνια που έμεινε στο high school.

Παράλληλα, φυσικά, έπαιζε μπάσκετ. Και ήταν ενθουσιασμένος με την αφοσίωση που έπρεπε να δείξει, αντί να δυσανασχετεί με τις δυσκολίες του προγράμματός του. «Μπαμπά, μπαμπά, είμαι ενθουσιασμένος. Είναι ακόμα σκοτεινά έξω και περπατάμε στο γήπεδο για να κάνουμε πρωινή προπόνηση. Η ομάδα δουλεύει όπως θέλω να δουλέψω», έλεγε το μήνυμα που άφησε στον τηλεφωνητή του Βέρτζιλ τα ξημερώματα μιας καθημερινής ημέρας και παρότι θα μπορούσε να περιμένει να του το πει αργότερα από κοντά. Η οικογένειά του, εξάλλου, είχε μετακομίσει μαζί του στο Λας Βέγκας για να μπορεί ο Νάιτζελ να μένει τις μισές μέρες μαζί τους και να είναι ευκολότερη η προσαρμογή του. Ακόμα και η γιαγιά του – ο αγαπημένος του άνθρωπος στον κόσμο – ταξίδευε για να είναι μαζί του το μισό χρόνο και να παρακολουθεί τα παιχνίδια του.

Μετά από τέσσερα χρόνια, αμέτρητα «Α» («δεν ξέρω τι θα έκανα αν κάποια στιγμή έπαιρνα «Β»», δήλωνε όταν ακόμα ήταν 15 ετών), δύο πρωταθλήματα και αρκετές ατομικές διακρίσεις, ο Νάιτζελ έπρεπε να διαλέξει κολέγιο. Η αρχική του επιλογή ήταν το πανεπιστήμιο της Νεβάδα, το οποίο στην πορεία και λόγω αλλαγής προπονητή έγινε Ουάσιγκτον και οι γνωστοί huskies. Ο Ουίλιαμς Γκος κάπου έμοιαζε να μην ταιριάζει. Αγωνιστικά τουλάχιστον, αφού οι βαθμοί του παρέμεναν εξαιρετικοί και ακολουθούσε με συνέπεια το δρόμο της μητέρας του, για να πάρει πτυχίο στην ψυχολογία.

Κάτι, όμως, έπρεπε να αλλάξει για να νιώσει καλύτερα στο αθλητικό επίπεδο. Δεν του άρεσε να χάνει και το 2015 μετά τα πρώτα δύο χρόνια στο κολέγιο αποφάσισε ότι έπρεπε να αλλάξει πρόγραμμα. Ο Μαρκ Φιου του Gonzaga τον πλησίασε και ο Νάιτζελ τον απέρριψε. Ο Φιου επέμεινε. «Δε γίνεται ο προπονητής σου να είναι κολλητός σου. Δεν πρόκειται να γίνουμε κολλητοί. Θα είμαι προπονητής σου, θα έχουμε μια υγιή σχέση αλληλοσεβασμού και θα γίνεις καλύτερος με μένα», του είπα αλλά για τον Ουίλιαμς Γκος εκείνο που μετρούσε πάντα ήταν το πλάνο. Το σχέδιο. Κι εκεί ένας πρώην παίκτης του Ολυμπιακού έπαιξε εν αγνοία του σημαντικό ρόλο.

Η πρόοδος και η μεταμόρφωση του Κάιλ Ουίλτζερ στο διάστημα που δεν επιτρεπόταν λόγω μεταγραφής να παίζει στο NCAA, μαζί με το βήμα προς βήμα πρόγραμμα που είχαν οι προπονητές για τον Νάιτζελ στο Gonzaga έκαναν τη δουλειά. «Μετά την παρουσίαση έμοιαζε σαν παιδί το πρωινό των Χριστουγέννων», έλεγε ο πατέρας του Νάιτζελ, με τον άσο των ερυθρολεύκων να ενθουσιάζεται με τα δεδομένα που πήρε από το νέο του κολέγιο. Ο Ουίλιαμς-Γκος είναι ένα nerd του μπάσκετ. Ένας τύπος που ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει θυμίζει τον Βασίλη Σπανούλη.

Ξοδεύει ώρες στο βίντεο, αναλύοντας τον προσεχή του αντίπαλο και συνήθιζε να φτιάχνει και το δικό του scouting report για τους αντιπάλους του, ανεξάρτητα με τις πληροφορίες που θα του έδινε η ομάδα του. Δεν πάει ποτέ στο γήπεδο για… σουτάκια, αλλά επιλέγει στοχευμένη προπόνηση που θα τον βοηθήσει να βελτιωθεί σε κομμάτια του παιχνιδιού του που υστερεί. Κάπως έτσι έφτασε στα 24 του χρόνια να διατηρήσει τον χαρακτήρα που στα 18 του χρόνια έκανε τατουάζ.

Ο Νάιτζελ Ουίλιαμς Γκος είναι ο dreamkeeper! Εκείνος που δεν αφήνει τα όνειρα να χαθούν, εκείνος που δεν επιτρέπει στην πραγματικότητα να τον προσγειώσει. Και τώρα τα φέρνει στον Ολυμπιακό…

[rl_gallery id=”12911″]