Έχετε δίκιο στη Θύρα 13: Σήμερα συγκρούονται 2 διαφορετικοί κόσμοι…

Πριν από λίγες μέρες, η Θύρα 13 εξέδωσε ανακοίνωση εν όψει του ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στη Λεωφόρο κάνοντας λόγο για «ποδοσφαιρικό πόλεμο με το σωματείο της βρωμιάς και της παράγκας που λυμαίνει το Ελληνικό ποδόσφαιρο». (Έπρεπε να γράψουν «λυμαίνεται», αλλά η ορθογραφία είναι το μικρότερο πρόβλημα).

Είχαν όμως και μια βάση τα γραφόμενα της Θύρας 13. Μιλάμε όντως για δύο διαφορετικούς κόσμους, ριζικα αντίθετους που τους χωρίζει το χάος… Απαριθμήστε, θυμηθείτε και ανατριχιάστε:

Είναι πολλοί οι λόγοι…

Είναι η κατάκτηση κυπέλλου στο κέρμα στον τελικό του 1969 με ανακοίνωση του διαιτητή που ποτέ δεν έδειξε τι έφερε το κέρμα, με τον Δομάζο να παραδέχεται τι συνέβη…

Είναι η κυρά-Δέσποινα που ο Γιουγκοσλάβος πρέσβης της είπε: «Το πληρώσατε και θα το πάρετε»…

Είναι οι φήμες στον διεθνή Τύπο που βούιζε για την πρόκριση στο Γουέμπλεϊ…

Είναι οι αποκαλύψεις του Γενικού γραμματέα αθλητισμού της χούντας Ασλανίδη:

Είναι το έγγραφο του Αρχηγείου στρατού τον Μάιο του 1971:

Είναι η υπόθεση των λουλουδιών το 1975 και η σωτηρία από τον υποβιβασμό χάρη στη μεγαλοψυχία του διαφορετικού κόσμου του αιωνίου αντιπάλου σου. Αυτού ντε «της βρωμιάς και της παράγκας»…

Είναι η σοκαριστικά εμετική διαιτησία Ζλατάνου-Δέδε-Βουράκη το 1982 στον αγώνα κυπέλλου στη Λεωφόρο…

Είναι η πολύκροτη υπόθεση παράνομης Ελληνοποίησης του Χουάν Ραμόν Ρότσα με το επώνυμο Μπουμπλής με πλαστά έγγραφα όπως αποδείχθηκε στο δικαστήριο το 1982, στην εποχή που επιτρέπονταν μόνο δύο ξένοι παίκτες…

Είναι να πηγαίνεις στα ημιτελικά του κυπέλλου πρωταθλητριών το 1985 με 4 ανύπαρκτα πέναλτι σε 4 αγώνες και μετά από 10 χρόνια να δέχεσαι και κατηγορία για απόπειρα δωροδοκίας…

Είναι οι αυθόρμητες ατάκες του γενικού αρχηγού του ΟΦΗ στα 80s «είναι αδερφά σωματεία ΟΦΗ και ΠΑΟ», «γουστάρουμε να χάνουμε από τον Παναθηναϊκό» και «γουστάρω να είμαι τσάτσος του Βαρδινογιάννη»

Είναι να καλύπτει η μισή Ελλάδα τον Τάσο Μητρόπουλο, να υποδεικνύεται σε θέση οφσάιντ και ακόμα και την ώρα που διαμαρτύρεται να εξακολουθεί να καλύπτεται!

Είναι τα αλήστου μνήμης πανό για τα νεκρά παιδιά της Θύρας 7…

Είναι το πέτσινο πέναλτι του Σπανέα με τον Πανιώνιο τη σεζόν 1995/96 στις ρομαντικές Κυριακές που χάσαμε εξ αιτίας του Ολυμπιακού…

Είναι να παίρνεις νίκες με το πιο πέτσινο οφσάιντ γκολ της ιστορίας απέναντι στον πρώην προπονητή σου, ο οποίος σιωπηλός δεν λέει κουβέντα για το αισχος και τελικά να τερματίζεις πέμπτος.

Είναι να παίρνεις νίκη επί του Πανηλειακού στην πρεμιέρα της σεζόν 1998/99 με πέτσινο πέναλτι του Βαζέχα στο 92′ δύο μέτρα έξω από την περιοχή και με διαιτητή από τον Πειραιά του Σπάθα, αλλά όταν το συνδρομητικό κανάλι λέει την αλήθεια, αποσύρει το μηχάνημα ανάλυσης επίμαχων φάσεων κατόπιν οργής του Βαρδινογιάννη…

Είναι να ξαναβουτάει την ίδια σεζόν ο Βαζέχα για πέτσινο πέναλτι στις καθυστερήσεις σαν να βουτάει για τον σταυρό στη θάλασσα και η αντίπαλη ομάδα να αρνείται να κάνει σέντρα λόγω διαμαρτυρίας!

Είναι οι βουτιές του Καραγκούνη που μας έκαναν να αισθανόμαστε ότι μπορούμε να σιχαθούμε το ποδόσφαιρο!

Είναι να μαχαιρώνεται παίκτης του Ολυμπιακού στη Λεωφόρο και να φεύγει ο διαιτητής Ευθυμιάδης ματωμένος, αλλά εσύ να μιλάς για κόλαση και τρομοκρατία στη Ριζούπολη…

Είναι να «σκάνε» ποτήρια με καφέ στο πρόσωπο παικτών του Ολυμπιακού την ώρα του αγώνα στη Λεωφόρο, αλλά εσύ να κλαψουρίζεις ότι οι δικοί σου φοβόταν γιατί είχε ένταση στη Ριζούπολη…

Είναι να πηγαίνεις το 2003 για δυόμιση αποτελέσματα στη Ριζούπολη, να διασύρεσαι, να αναγνωρίζουν οι παίκτες σου και ο προπονητής σου την κατωτερότητά τους, να τους αποκαλεί η διοίκηση κότες, να τους ξυλοφορτώνουν οι ίδιοι οι οπαδοί τους, να αναγνωρίζει ο Τύπος σου την ανωτερότητα του Ολυμπιακού, αλλά μετά από δεκαετίες να πλάθεις μια γελοία ιστορία για να δικαιολογήσεις την αγωνιστική ταπείνωση…

Είναι να έχεις να πάρεις πρωτάθλημα 7 χρόνια και τελικά να το παίρνεις με μία ύπουλη γροθιά σε έναν μάγο του ποδοσφαίρου για να τιμωρηθεί ο μάγος και να δικαιωθεί η ύπουλη γροθιά…

Είναι η καταγεγραμμένη δήλωση του προέδρου σου λίγο πριν τελειώσει το πρωτάθλημα της σεζόν 2009/10 ότι έβαλε τα χέρια του στα σκ@τ@…

Είναι να παίρνεις νίκη στη 2η αγωνιστική της σεζόν 2010/11 με το ανύπαρκτο πέναλτι του Δαλούκα και παρόλα αυτά να έχεις το θράσος να λες ότι κάλυπτες κι εσύ τον Κατσουράνη σε αγώνα της ίδιας σεζόν.

Είναι η κατάντια να σε σώζει ξανά από τον υποβιβασμό η μεγαλοψυχία του διαφορετικού κόσμου στον οποίο ανήκει ο αιώνιος αντίπαλός σου το 2018, ψηφίζοντας υπέρ της αλλαγής του κανονισμού αδειοδότησης:

Είναι να έχεις άδειο το γήπεδό σου στα δύσκολα και να κατρακύλας στην 5η θέση των εισιτηρίων και όταν μετά από 11 χρόνια κάνεις ένα σερί νικών να γεμίζεις το γήπεδο σαν γνήσιος πανηγυρτζής…

Και το κυριότερο, παρόλα αυτά να έχεις μόνο 20 πρωταθλήματα και να είσαι ο αιώνιος δεύτερος γιατί ο αντίπαλός σου έχει 47. Και στην ελπίδα να κάνεις το 47-21 κάνεις κωλοτούμπα και αγαπάς ξανά τον πρόεδρο που καταριόσουν.

Είστε ένας άλλος κόσμος πράγματι, δεν αμφέβαλλε κανείς…