«Αττίλιο» 11/11/94-11/11/20, δε σε ξεχνάμε ΠΟΤΕ! (pics, vids)

Ο Βασίλης Δουρίδας, γνωστός και ως «Αττίλιο» γεννήθηκε το 1942, σε περίοδο ναζισμού στην Αθήνα. Ο ίδιος είχε μια λατρεία, τον Ολυμπιακό! Ακόμα και τότε, στην κρίσιμη εκείνη περίοδο, υπήρχε ο διαχωρισμός μεταξύ των «αιωνίων» αντιπάλων, μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟ.

Ο Αττίλιο, αρχικά κατάφερε να ολοκληρώσει το σχολείο και μετέπειτα μπήκε στην ιατρική σχολή. Κάθε Κυριακή όμως, κοντά στην αγαπημένη του ομάδα, αφού αγαπούσε και το άθλημα του ποδοσφαίρου. Βασικός του στόχος ήταν να μαζεύει χρήματα, και να τα… δίνει για αυτό που αγαπά, τον Θρύλο! Φυσικά, για να βρίσκεται μαζί με όλους στο «σπίτι» μας, το «Γ. Καραϊσκάκης».

Ο Ολυμπιακός όμως, τον στιγμάτισε και ουσιαστικά σε εκείνον αφιερώθηκε ο Βασίλης! Παράτησε τη σχολή κατά το 4^ο έτος των σπουδών του και πιάνει δουλειά, ώστε να εξασφαλίζει τη… θέση του στο γήπεδο! Σε εντός, αλλά και εκτός έδρας παιχνίδια. Παντού κοντά στον Ολυμπιακό!

Έως και τα τέλη της δεκαετίας του ’60, ήταν ένας απλός οπαδός του Θρύλου, όμως ξεχώρισε μετέπειτα, λόγω του ότι έπαιρνε μια σάλπιγγα για να δίνει ρυθμό στην ομάδα. Στήθηκε ένα γλέντι σε κάθε αγώνα, με μπροστάρη τον τεράστιο και εμβληματικό Αττίλιο! Ξεκίνησε από την «κυριλέ» θύρα 10, για να μετακομίσει στην θύρα 12+1 και να καταλήξει στην Θύρα 7! Εκεί όπου ήταν ο πυρήνας των οργανωμένων! Υπηρέτησε τον Θρύλο για δύο δεκαετίες.

Το «Αττίλιο» προήλθε από… ένα αρκετά αστείο γεγονός. Μια ημέρα, ο Βασίλης Δουρίδας μπήκε αρκετά φουριόζος στο γήπεδο, με αποτέλεσμα καταλάθος να πέσει σε έναν οπαδό της ομάδας. Ο ίδιος… μετακινήθηκε αρκετά από τον όγκο του Δουρίδα, ενώ φέρεται να είπε το εξής: «Σιγά ρε φίλε! Ποιος είσαι; Ο Αττίλιο;» αναφερόμενος σε έναν διάσημο ασιάτη παλαιστή της εποχής.

Από τότε, το «Αττίλιο» έγινε το ψευδώνυμό του! Μπορεί να μεγάλωνε χρόνο με τον χρόνο, όμως ήταν ακμαίος και ο Θρύλος του έδινε ζωή! Πήγαινε παντού, σε όλα τα αθλήματα! Οι γιατροί όμως, τον είχαν προειδοποιήσει να σταματήσει, με τον Β. Δουρίδα να μην τους… υπολογίζει και ιδιαίτερα, καθώς η αγάπη και η ανάγκη για τον σύλλογο, ήταν μεγαλύτερη για εκείνον! «Ο Θεός να μου κόβει μέρες και να τις δίνει στον Ολυμπιακό»… είχε πει!

Το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου του 1994 η σάλπιγγα του Θρύλου, σίγησε για πάντα.

Ο «Αττίλιο» έφυγε από τη ζωή, εξαιτίας πνευμονικού οιδήματος, που τον ταλαιπωρούσε χρόνια. Ο ίδιος, μέχρι και τις τελευταίες ημέρες του, έλεγε πως «μόνο όταν μπαίνω στο γήπεδο ως εκ θαύματος νιώθω καλά».

Από τότε, το ηχογραφημένο σάλπισμά του, ακούγεται συχνά στο «Γ. Καραϊσκάκης», ενώ κανείς μας δεν τον έχει ξεχάσει, κι ούτε πρόκειται!

Δείτε φωτογραφίες και βίντεο: