Το θαύμα που κανείς δεν πίστευε!

Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι δεν γίνονται θαύματα στις μέρες μας και η ρεαλιστική πλευρά του μυαλού, αυτό λέει. Υπάρχει όμως και κάτι το… μεταφυσικό, σκέψεις από διάφορες καταστάσεις και λες με τον εαυτό σου «μωρέ λες». Από το… πεταχτάρι του Πρίντεζη στην Πόλη τον Μάη του 2012, μέχρι τον Δεκέμβρη του 2015 που βγήκα χωρίς γρατζουνιά από ένα διαλυμένο αυτοκίνητο (προσωπική ιστορία αυτή, θα επεκταθώ για την πρώτη όπως καταλαβαίνεται). Τότε που 12 λεπτά πριν το φινάλε, η διαφορά είναι στους 19 πόντους, απέναντι σε μια πανίσχυρη ομάδα, που τα είχε όλα υπέρ της και λες καλά ήταν μέχρι εδώ. Αμ δε…

Θυμάμαι βλέπω το ματς με τον κολλητό μου, οι δύο μας σε μια μεριά του μαγαζιού στα Ψαχνά. Τα γούρια γούρια δεν αλλάζουν. Όλοι γνωστοί φυσικά μεταξύ μας στο μαγαζί, αλλά ο καθένας είχε την θέση του και δεν την άλλαζε (είπαμε τα γούρια γούρια). Στο 53-34 λέμε δεν πειράζει, μέχρι εδώ που φτάσαμε είναι τεράστιο επίτευγμα. Σίγουρα υπήρχε στεναχώρια γιατί θέλαμε την κούπα, αλλά ο ρεαλισμός δεν μας άφηνε πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Πήραμε κι άλλη μπύρα, συνεχίσαμε να βλέπουμε το ματς εμφανώς ξενερωμένοι, αλλά παράλληλα ήμασταν ευχαριστημένοι για τα όσα είχε καταφέρει αυτή η ομάδα. Οι παίκτες της ΤΣΣΚΑ σε εκείνο το σημείο πανηγύριζαν λες και το πήραν. Μέγα λάθος. Στη λήξη της 3^ης περιόδου βάζει το τρίποντο ο Μάντζαρης και κατεβαίνει στους 13 η διαφορά. Κοιταζόμαστε, λέμε μπα δύσκολο πολύ. Πρέπει να γίνει θαύμα στο τελευταίο δεκάλεπτο. Μου λέει «αν το γυρίσουν, θα είναι το καλύτερο δώρο γενεθλίων».

Με το που ξεκινάει το 4^ο δεκάλεπτο ο Σλούκας πάει την διαφορά στους 10 και τότε αρχίζει να φαίνεται στον ορίζοντα το θαύμα, αλλά και πάλι ο ρεαλισμός μας έλεγε δύσκολο αλλά μακάρι. Φάση φάση μετά, οι Ολυμπιακοί ακούγονται πλέον δυνατά μέσα στο «Σινάν Ερντέμ» και από άκρη σε άκρη σε όλη τη γη αρχίζει να υπάρχει πίστη για την ανατροπή του αιώνα. Ο Πρίντεζης το βάζει και η διαφορά πλέον είναι στους 8 πόντους. Κάτω από το… ψυχολογικό φράγμα των 10 που ζήταγε ο Ντούντα. Ο Τεόντοσιτς κάνει το λάθος, ο Κέσελ «στάζει» το τρίποντο και πλέον έχουν πάρει άπαντες φωτιά. Η διαφορά είναι στους 5 και το θαύμα ένα βήμα πιο κοντά. Βήμα βήμα μετά, το πιστεύαμε όλοι και ας έδειχνε να… ξεθωριάζει το όνειρο στο 60-55. Όχι για αυτή την ομάδα όμως, όχι για τα λιοντάρια του Ίβκοβιτς.

Ο Πρίντεζης το πάει στους 2 πόντους, με ένα λεπτό να απομένει και η καρδιά πλέον πάει να σπάσει. Όρθιοι από εκείνο το σημείο και έπειτα, δεν υπάρχει τίποτα γύρω μας, τίποτα πραγματικά. Έχει παγώσει ο χρόνος και το μόνο που βλέπουμε είναι η οθόνη της τηλεόρασης. Κάνει λάθος ο υπαρχηγός στη συνέχεια, φάουλ η ΤΣΣΚΑ, στις βολές ο Μίλος. 1/2 και το όνειρο παραμένει ζωντανό. Ολύμπια ψυχραιμία του Παπανικολάου στα 10 δευτερόλεπτα με 2/2 βολές και τότε λες ναι. Και ας έχει κατοχή η «αρκούδα» και ας πάει για βολές ο Σισκάουσκας. Λες κάτι θα γίνει δεν μπορεί. Έχουμε γυρίσει από τον άλλο κόσμο, μια τελευταία ανάσα είναι στο τελικό σπριντ. Γίνεται το απίστευτο. Έξω και οι δύο βολές από έναν παίκτη που τις έβαζε και στον… ύπνο του. Αυτό ήταν το σημάδι. Πίστευα θα το πάρει πάνω του ο Σπανούλης, αλλά εκείνος είχε σχεδιάσει ήδη την επίθεση στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που απέμεναν…

Η μπάλα στον υπαρχηγό, σηκώνεται με το ένα χέρι και στις στιγμές που διαρκεί το ταξίδι της μπάλας από το μαγικό δεξί του Πρίντεζη, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Ο χρόνος παγώνει, η καρδιά σταματά, η ανάσα δεν υπάρχει έχει κοπεί. Μέσα η ρουφιάνα, το θαύμα έγινε, επικρατεί πανικός στο μαγαζί και παντού όπου υπάρχουν Ολυμπιακοί. Αγκαλιές, κλάματα, κοιταζόμασταν, κοιτάγαμε την τηλεόραση, δεν το πιστεύαμε. Χαραγμένες ανεξίτηλες αυτές οι στιγμές στο μυαλό, που τις ξανά ζεις μια μια κάθε φορά που σκέφτεσαι εκείνη την νύχτα της 13^ης Μαΐου του 2012. Ημερομηνία ορόσημο για τον μπασκετικό Ολυμπιακό.

Φάνηκε τα επόμενα χρόνια τι έγινε τότε σε εκείνον τον τελικό. Πως άλλαξε η νοοτροπία του συλλόγου, πως άλλαξε το μυαλό των οπαδών για αυτή την ομάδα. Υπήρχαν παιχνίδια στην πορεία που ο Ολυμπιακός έχανε με 15 πόντους και έλεγες «εντάξει γυρνάει, τόσα έχουν κάνει αυτοί οι μάγκες». Αυτή είναι για μένα η μεγάλη παρακαταθήκη. Πίστεψαν άπαντες στους εαυτούς τους και τα αποτελέσματα φάνηκαν μέσα στο παρκέ. Κι άλλη κούπα, κι άλλοι τελικοί, έστω και χαμένοι. Μπορεί να έγιναν λάθη, τα τελευταία δύο χρόνια, ήταν περίεργες οι συγκυρίες κιόλας για τους προέδρους. Αλλά μόλις ξεπεράστηκαν κάποια προβλήματα, έδειξαν αμέσως ότι είναι εδώ για να ξανά φέρουν τον Ολυμπιακό εκεί που του αρμόζει.

Ο κόουτς Μπαρτζώκας θα χτίσει ξανά μια ομάδα που θα παίζει μπάσκετ και θα γουστάρει ο κόσμος. Είμαι πεπεισμένος. Θα γίνουν και οι κινήσεις που πρέπει για να δυναμώσει κατά πολύ το ρόστερ. Θα πάρουν τις απαντήσεις τους και αυτοί που πρέπει για τον χλευασμό της Α2, στην οποία ο Ολυμπιακός πήγε οικειοθελώς. Κανένας δεν τον έριξε. Δεν είχαν καταλάβει κάτι όμως όλοι αυτοί και το κατάλαβαν περίτρανα τώρα που διαλύονται. Χωρίς Ολυμπιακό, δεν υπάρχει τίποτα στην Ελλάδα σε επίπεδο αθλητικό. Θα πάρουν και τις απαντήσεις που πρέπει εντός παρκέ. Πήραν μια… γεύση. Θα έρθει και το… γλυκό στην πορεία.

ΥΓ.: Η πιο μάγκικη και καρυδάτη Ευρωλίγκα που έχει κερδηθεί ποτέ. Το έγραψε η ιστορία στις 13 Μαΐου του 2012 μέσα στην Πόλη, σε χώμα ελληνικό…

ΥΓ 2.: Ο Βασίλης, ο τεράστιος αυτός παίκτης είπε κάτι: «Μου δίνουν κίνητρο όλοι αυτοί που λένε οτι θα αποσυρθώ επειδή τραυματίστηκα. Θέλω να επαναφέρω τον Ολυμπιακό στις κούπες». Το νου σας, ο Βασίλης με το 7 έχει πολύ όρεξη ακόμα για μπάσκετ…