Στάθηκε στο ύψος του…

Μόνο αδιάφορος και χωρίς κίνητρο δεν εμφανίστηκε ο Ολυμπιακός στο ντέρμπι με την ΑΕΚ και κατάφερε και να σταθεί αξιοπρεπώς, αλλά και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων όπως αρμόζει σε ένα μεγάλο σύλλογο.

Και όπως όλα δίνουν στο ίδιο μοτίβο θα πάει η ομάδα και στα επόμενα δυο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ για να κλείσει τη χρονιά όσο γίνεται καλυτέρα και φυσικά να πετύχει τον στόχο του που δεν είναι άλλος από την τρίτη θέση. Μπορεί να ακούγεται παράξενο και άκομψο αυτό, όμως έτσι όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα στην φετινή χρονιά δεν μπορείς να σκεφτείς και διαφορετικά. Δηλαδή τι άλλο θα μπορούσα να έχω στο μυαλό μου για τις επόμενες μέρες που έχουν απομείνει μέχρι να κλείσει αυτή η καταραμένη χρονιά και να πάμε για άλλα.

Ένας Ολυμπιακός που είχε τις καλές του στιγμές στις αντεπιθέσεις, αλλά από ατυχία δεν κατάφερε να σκοράρει. Γενικά ήταν μια καλά στημένη ομάδα με τον Ανιγκό για πρώτη φορά να εμφανίζει ένα πλάνο με τρία χαφ, που του βγήκε στα μαρκαρίσματα, αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό στο δημιουργικό παιχνίδι. Όσο για την διαιτησία, για άλλη μια φορά φάνηκε ότι όλα τα σφυρίγματα στα ντέρμπι τα παίρνει ο αντίπαλος, ενώ υπάρχουν πολλές ενστάσεις για το ακυρωθέν γκολ του Μπακαμπού. Είναι σίγουροι στο var ότι είχαν βάλει σωστά τις γραμμές; Μιλάμε ότι ο Γάλλος διαιτητής ήταν στον κόσμο του. Αν επιθετικός του Ολυμπιακού έριχνε γονατιά στο πρόσωπο του αντίπαλου τερματοφύλακα, όπως συνέβη με τον Λιβάι στον Τζολάκη θα ήταν ακόμα μέσα στο παιχνίδι; Έτσι αναρωτιέμαι ρε παιδί μου και διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά το ρόλο της διαιτησίες στη φετινή χρονιά. Όχι για να φανεί σαν δικαιολογία όπως θα νόμιζαν κάποιοι, αλλά για να μην τα βλέπουν οι «αντικειμενικοί» όπως τα θέλουν και τους  βολεύουν. Έχει ο καιρός γυρίσματα…

Σωστά όπως φάνηκε από το ξεκίνημα  του ματς ο Ανιγκό σκέφτηκε το πλάνο με τριάδα στα χαφ, τον Εμβιλά στην γνωστή του θέση και τον Σαμασέκου δίπλα του με τον Χουάγκ να συμπληρώνει το κέντρο, αλλά σε ένα διαφορετικό ρολό από αυτόν που τον είχαμε συνηθίσει. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήθελε κυρίως να προστατευτεί  η  ομάδα στο ξεκίνημα  του αγώνα και για αυτό πέρασε ένα ολάκερο εικοσάλεπτο, χωρίς να κινδυνέψει καθόλου η εστία του Τζολάκη. Κλειστοί  οι χώροι, σιγουριά  στις πάσες και χωρίς λάθη, ήταν  τα στοιχεία του Ολυμπιακοί στο διάστημα αυτό. Μάλιστα στην πρώτη ουσιαστικά φάση του ματς ο Μπακαμπού το σκέφτηκε πολύ καλά, όταν βρήκε την μπάλα μπροστά σε κενό χώρο, αλλά ο Αθανασιάδης έδιωξε σε κόρνερ. Ήταν μια στιγμή οδηγός για τον Ολυμπιακό το πως θα έπρεπε να βγαίνει  στις αντεπιθέσεις και να δημιουργεί προβλήματα  στην άμυνα της ΑΕΚ. Η μοναδική φορά που κινδύνεψαν οι ερυθρόλευκοι ήταν ένα λεπτό αργότερα πάλι σε ανοιχτό γήπεδο, αλλά το σουτ του Λιβάι μπλόκαρε ο σταθερός Τζολάκης. Δυο φάσεις σε ένα ολόκληρο 45λεπτο  ήταν ένα δείγμα για το πως θα πάει το παιχνίδι, με την ΑΕΚ να έχει την κατοχή, αλλά τους ερυθρόλευκους να αμύνονται σωστά και να ακολουθούν πιστά το πλάνο του προπονητή.

Στο ίδιο μοτίβο ξεκίνησε  το παιχνίδι και στο δεύτερο ημίχρονο, με την ΑΕΚ  να συνεχίζει να έχει κατοχή της μπάλας,  με πολύ φλυαρία όμως και χωρίς λύσεις ουσίας . Μια δύο φορές όταν βγήκε στην αντεπίθεση ο Ολυμπιακός βρήκε την ευκαιρίας πάλι με τον Μπακαμπού να σκοράρει, αλλά να υποδειχτεί σε θέσε οφσάιμτ, ενώ προηγούμενα  ο Μπιέλ είχε χάσει την ευκαιρία του αγώνα, όταν σε σουτ του Σαμασέκου έδιωξε ο Αθανασιάδης και ο Ισπανός από εξαιρετική   θέση δεν σημάδεψε σωστά. Είναι στην ατυχία του η μπάλα να πηγαίνει στο  δεξί που δεν είναι το καλό του πόδι.

Το παιχνίδι εξελίχτηκα σε ροκ στα τελευταίο δέκα λεπτά μετά τις αλλαγές   με ρίσκα του  Αλμέιδα και τον Ολυμπιακό να αντέχει στην πίεση, αλλά και να βγαίνει στις αντεπιθέσεις  ιδανικά, όπως με την φάση του Κασάμι που βρέθηκε σε πλεονεκτική θέση, αλλά δεν πρόλαβε την μπάλα, από την πάσα του Μασούρα.

Κάπως έτσι  ολοκληρώθηκε το παιχνίδι με το μηδέν- μηδέν να  είναι το τελικό αποτέλεσμα, όπως δηλαδή φαινόταν από το ξεκίνησα ότι δύσκολα θα φύγει από  το γκολ  με βάση την εικόνα που παρουσίασαν οι δυο ομάδες. Η ΑΕΚ άθελε, αλλά δεν μπορούσε γιατί ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε ανταγωνιστικός και με σωστή σκέψη στο γήπεδο, κάτι που είδαμε ελάχιστα στα φετινά ντέρμπι.

Και κάτι ακόμα σημαντικό. Είδαμε ένα άλλο Φορτούνη που μπορεί να μην έκανε κανένα μεγάλο παιχνίδι, αλλά η μαχητικότητα και το πάθος που έβγαλε στο ματς, προκάλεσε εντύπωση, αλλά και ικανοποίηση.   Έτρεξε ,μάρκαρε, έδωσε μάχες και στήριξε  τον Ρέαμτσιουκ στον ρόλο που του είχε αναθέσει  Ανιγκό. Ήταν προφανές ότι κάτι ήθελε να δείξει ο Κώστας και κατάφερε να κέρδισε τις εντυπώσεως, έστω  και αν η εξέλιξη του αγώνα δεν τον βοήθησε να προσφέρει και κάτι ανάλογο  στο δημιουργικό κομμάτι. Ένας Φορτούνης όπως πρέπει να εμφανίζεται στο γήπεδο και να αποδεικνύει  ότι είναι ο ηγέτης του Ολυμπιακού.