Ολυμπιακός Blog: Η μεγαλύτερη ανάγκη του Ολυμπιακού είναι…

Επέλεξα συνειδητά να μη γράψω blog αμέσως μετά το ματς με την ΑΕΚ γιατί θεωρώ ότι σε πιο «μεγάλα» γεγονότα, πιο ιδιαίτερες περιστάσεις, είναι επιβεβλημένο πριν μιλήσεις να είσαι βέβαιος ότι βρίσκεσαι και στη σωστή ψυχολογική (την πιο ήρεμη δηλαδή) κατάσταση και το μυαλό έχει «παγώσει» από το «κάψιμο» που έχει όταν είναι αμέσως μετά.

Κι αυτό το πιστεύω προφανώς για τις κακές στιγμές που φέρνουν απογοήτευση, θυμό ή ό,τι άλλο έντονο αρνητικό συναίσθημα αλλά ΚΑΙ για τις καλές. Γιατί λάθη και μάλιστα σημαντικά γίνονται σε κρίσεις και πράξεις αμέσως μετά από μεγάλες επιτυχίες.

POPULAR POST

Athletic: «Ο Εντού συμφώνησε με τον Μαρινάκη, μένουν οι υπογραφές»

Κάθε φορά σε ανάλογη περίσταση αισθάνομαι ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη να θυμάται (αν την ξέρει) ή να μελετάει (αν δεν την ξέρει) κανείς την ιστορία. Την ιστορία του Ολυμπιακού. Τον Ολυμπιακό δεν τον είπαν Θρύλο μόνο επειδή είχε θριάμβους σαν παραμύθια. Τον είπαν Θρύλο και γιατί κατάφερνε πάντα να σηκώνεται και να κυριαρχεί όταν όλοι τον θεωρούσαν τελειωμένο.

Και σας τα λέει αυτά ένας που οδεύοντας προς τη συμπλήρωση 46 ετών ζωής έζησε πολλές δύσκολες Δευτέρες (επί σειρά ετών) ως σχολιαρόπαιδο από την καζούρα πράσινων και κίτρινων μετά από Κυριακές όπου, συνήθως ο Ολυμπιακός έχανε ή δεν κέρδιζε και έβλεπε τις πλάτες των άλλων. Τα εννέα εκείνα χρόνια, που έμειναν στην ιστορία με τη λέξη «πέτρινα», δηλαδή δίχως πρωτάθλημα, ήταν δύσκολα χρόνια. Δύσκολα για τον σύλλογο και για ‘κείνους που τον αγαπούσαν.

Όμως ο κόσμος ήταν πάντα δίπλα, μαζικά. Και υποστήριζε κι ας έβλεπαν συχνά την ομάδα να διασύρεται από μικρότερους αντιπάλους (ακόμα και στο Γ.Καραϊσκάκης) όπως π.χ. ο Απόλλωνας. Βλέπετε τον Ολυμπιακό δεν τον υποστηρίζεις για τις επιτυχίες του. Τον υποστηρίζεις γι’ αυτό που είναι. Γι’ αυτό που πρεσβεύει ως σύλλογος. Τι πρεσβεύει; Αν ρωτάς, μάλλον δεν είσαι Ολυμπιακός και πρέπει ν’ αρχίσεις τη μελέτη από το καταστατικό της ίδρυσής του. Ο Ολυμπακός λοιπόν αυτή τη στιγμή, πιο πολύ από ποτέ, έχει ανάγκη το αγκάλιασμα του κόσμου του. Δεν έχει ανάγκη την κριτική του, ακόμα και την ψύχραιμη και εποικοδομητική.

Σοβαρά τώρα: τι άλλο έχει απομείνει να ειπωθεί; Τι δεν έχει επισημανθεί από λάθη και παραλείψεις; Εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο μόνο γι’ αυτά συζητάνε / συζητάμε όλοι. Δε βαρεθήκατε; Εγώ ναι. Νισάφι πια με τις διαπιστώσεις. Νισάφι με τις επισημάνσεις. Νισάφι με τις παρατηρήσεις. Κι αν δεν αντέχει κανείς να στηρίξει, ας απέχει για λίγο. Γιατί και η διαρκής… μουρμούρα πίσω από τα αυτιά της ομάδας δεν προσφέρει απολύτως τίποτα πια.

Πολύ χειρότερα κάνει τα πράγματα. Αυτά είχα να πω. Άλλοι μπορούν να συμφωνούν. Άλλοι να διαφωνούν. Πάντα λέω ότι δεν είναι ο στόχος μου να πείσω με το ζόρι οποιονδήποτε. Ούτε λέω ότι εγώ έχω το δίκιο και όσοι έχουν αντίθετη γνώμη, άδικο. Είναι η γνώμη μου όμως και τη σέβομαι όπως σέβομαι κάθε διαφορετική γνώμη που εκφράζεται σωστά και με σεβασμό. Αντίο.