Ολυμπιακός: Ατομικά λάθη και άστοχες επιλογές τον βασανίζουν!

Είναι στιγμές που δεν έχεις να γράψεις και πολλά, αφού αισθάνεσαι πως τα έχεις γράψει όλα. Από την άλλη θέλεις να πεις αυτά που βλέπεις αλλά πρέπει να κρατήσεις μία ισορροπία για να μην κάψεις για παράδειγμα ένα παιδί μόλις 19 ετών. Αναφέρομαι στον Τζολάκη, που οι περισσότεροι τον έχουν για μεγαλύτερο επειδή είναι από…κούνια στον Ολυμπιακό.

Το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ δεν διαφέρει πολύ από το παιχνίδι με τον Βόλο, ε ας Ολυμπιακός με πειράματα (Αγκιμπού) αλλά με διάθεση, με καλύτερη παρουσία απ’αυτή του αντιπάλου του, που όμως για μία ακόμη φορά βρίσκεται με αστείο τρόπο πίσω στο σκορ και πρέπει να ψάξει για ηρωισμούς.

Η επιλογή του Μίτσελ να βγάλει τον Αγκιμπού από την κατάψυξη και να τον ρίξει στην φωτιά εκ του αποτελέσματος, βέβαια χωρίς να προκαλεί εντύπωση, ήταν μία κακή επιλογή και ίσως, για εμάς ανεξήγητη. Ο νεαρός μεσοεπιθετικός ήταν απλά ο 11ος παίκτης γιατί βάση κανονισμών μία ομάδα πρέπει να ξεκινά το παιχνίδι με 11 ποδοσφαιριστές. Δεν έκανε τίποτα. Ούτε μάρκαρε, ούτε απειλούσε επιθετικά. Στο δε γκολ του Νάρεϊ έχει πέσει σχεδόν μόνος του στο έδαφος αφήνοντας εκτεθειμένο τον Όλεγκ ανάμεσα σε δύο αντιπάλους. Ο Μπιέλ σ’ αυτήν την άμυνα του ΠΑΟΚ θα μπορούσε να κάνει”παπάδες”.

 Στο ένα λάθος (του Αγκιμπού) προστέθηκε και δεύτερο λάθος αυτό του Τζολάκη που δέχτηκε και πάλι ίδιο γκολ, όπως το τρίτο με την Καραμπάγκ στο Καραϊσκάκης, στο ίδιο τέρμα αλλά στην άλλη γωνία. Και αν εκείνο ήταν πιο δύσκολο γιατί πήγε στη συμβολή των δοκαριών, που και πάλι έβγαινε, το χθεσινό ήταν ακριβώς στο δεξί του χέρι.

Είναι άσχημο να μιλάμε για έναν ή δύο παίκτες, αλλά ο Ολυμπιακός σε κάθε ματς τρέχει και δεν φτάνει από ατομικά λάθη. Από λάθη που απορεί πως γίνονται. Τη μία ο Σωκράτης, την άλλη ο Σισέ, την επόμενη ο Τζολάκη και ο Αγκιμπού.

Λάθη που τον στήνουν στον τοίχο και με τα αποτελέσματα που έχουν έρθει ο κόσμος είναι στα… κάγκελα και τους παίρνει η μπάλα όλους.

Χθες πέρα των λαθών, νομίζω πως επιβεβαιώθηκε κάτι που καιρό, τουλάχιστον εγώ, έλεγα κι έγραφα, πως ο Γιουσέφ Ελ Αραμπί δεν έπρεπε να μείνει στην ομάδα και μάλιστα με το συμβόλαιο που έμεινε. Χάθηκε η ευκαιρία από την αρχή να έχει αποκτηθεί ένας σέντερ φορ που θα ήταν ικανός να δώσει στον Ολυμπιακό το γκολ που το ψάχνει με τα κιάλια.

Το χειρότερο είναι πώς ο Μαροκινός δείχνει σαν να μην ανήκει στην ομάδα. Σαν να μην ενδιαφέρεται για το αν μπήκε το γκολ ή αν χάθηκε. Χωρίς εκφράσεις στο πρόσωπο του, χωρίς να δείχνει πως θέλει να ματώσει στο χορτάρι για να δικαιώσει την επιλογή της ομάδας να τον κρατήσει.

Ένα ακόμη στοιχείο που προκαλεί απορία είναι τα οφσάιντ στα οποία βγήκε ο Μπακαμπού και σε ένα ο Ελ Αραμπί. Κοντά δέκα οφσάιντ από τα οποία τα περισσότερα ήταν επειδή ο παίκτης δεν γυρνούσε πίσω. Με λίγα λόγια ξέμεινε στην επίθεση, ο Ολυμπιακός έκλεβε μπάλα και σπαταλούσε την ευκαιρία να βγει σε επιθετικό τρανζίσιον γιατί ο Μπακαμπού ήταν οφσάιντ.

Υπήρχαν και θετικά στο ματς αυτό, που όμως θάφτηκαν δύο μέτρα κάτω από την γη εξαιτίας του αποτελέσματος.

Θετικό το πρεσινγκ και οι πολλές κλεμμένες μπάλες. Θετικό το ότι κυκλοφόρησε την μπάλα πιο γρήγορα και με τριγωνάκια και περισσότερους αυτοματισμούς.

Ενώ το θετικότερο όλων η παρουσία του Χάμες που έδειξε πόσο σπουδαίος παίκτης είναι αλλά το κυριότερο πόσο πάθος και θέληση έδειξε ώστε να πάρει την ομάδα από το χέρι και να την οδηγήσει σε θετικό αποτέλεσμα. Ακόμα και στο γκολ του, που είναι γκολάρα, ο τρόπος που πάτησε και κάρφωσε τη μπάλα στα δίχτυα δείχνει αυτά ακριβώς τα στοιχεία, στοιχεία που δεν είχαν ούτε ο Μπακαμπού, ούτε ο Ελ Αραμπί, ούτε ο Βρουσάι στις τεράστιες ευκαιρίες που τους παρουσιάστηκαν στο δεύτερο ημίχρονο.