Ο Ολυμπιακός διέπεται από την ημέρα “γέννησης” του κιόλας, από το πνεύμα του νικητή και του μαχητή.  Της ομάδας που μαζί με τον κόσμο της θα μπει στο γήπεδο και θα παλέψει μέχρι τέλους κι ας πέσει, θα πέσει μαχόμενη.

Κατά καιρούς αυτό το πνεύμα δοκιμάζεται και άλλες φορές χάνεται. Έχει χαθεί στο παρελθόν, όταν καλοί προπονητές τακτικά, μετέφεραν τις δικές τους φοβίες και ανασφάλειες στους παίκτες ή και παίκτες χωρίς “καρύδια”, έχτιζαν μία ομάδα από πηλό και στάχυα και όχι από τσιμέντο και ατσάλι.

Όταν λοιπόν το πνεύμα χάνεται πρέπει να βρίσκεται τρόπο να διασωθεί και να επιστρέψει στην ομάδα. Αυτό γίνεται με την παρουσία ποδοσφαιριστών με προσωπικότητα και με προπονητή που θα έχει το ανάλογο ανάστημα και το ανάλογο εκτόπισμα.

Πάντα πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω πως σε ομάδες τόσο απαιτητικές όπως ο Ολυμπιακός θα πρέπει ο προπονητής να έχει πυγμή, ναι έχει κύρος και να εμπνέει. Κάποιοι το βλέπουν δευτερεύον αυτό, εγώ όχι, αλλά εδώ λέμε την άποψη μας και δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε. Όμως τα πράγματα μιλούν από μόνα τους.

Το χθεσινοβραδυνό παιχνίδι είχε αντικειμενική δυσκολία, καθώς ο Ολυμπιακός έπρεπε να αντιμετωπίσει την ομάδα που είναι δεύτερη στη βαθμολογία της Bundesliga, πίσω από την Ουνιόν, με την Φράιμπουργκ μάλιστα να έχει σκοράρει σε όλα της τα ματς εκτός του τελευταίου με την Γκλάντμπαχ.

Άρα οι ερυθρόλευκοι είχαν να αντιμετωπίσουν μια πραγματικά καλή ομάδα, με τρεξίματα, με εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας και σπουδαία ικανότητα στις στημένες φάσεις από τις οποίες έχει πάρει γκολ σε όλα της τα παιχνίδια.

Αυτά λοιπόν ήταν τα δεδομένα τα οποία τα ξέραμε εμείς που απλά παρακολουθούμε ποδόσφαιρο, άρα στον Ολυμπιακό που δουλεύουν πάνω σ’αυτό θα ξέρουν ακόμη περισσότερα πράγματα.

Κι όμως το 1-0 έγινε με στημένο έξω από την περιοχή. Φάουλ που δεν υπήρχε καν λόγος να γίνει και με εκτέλεση χαμηλά σχεδόν στη γωνία της μικρής περιοχής.

Όμως το θέμα μου δεν είναι αυτό. Το μεγάλο πρόβλημα που παρουσιάστηκε χθες, στα δύο παιχνίδια του πρωταθλήματος στα οποία ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να νικήσει (Αστέρα Τρ. και Βόλο) αλλά και στο παιχνίδι στη Γαλλία κόντρα στη Ναντ, είναι η σοβαρότατη έλλειψη αυτοπεποίθησης και μαχητικότητας, στοιχεία τα οποία επιβάλλεται να έχει μία ομάδα όπως ο Ολυμπιακός.

Όλοι ξέρουμε και να μην ξέραμε κάνει μπαμ από μόνο του, πως η ομάδα έχει τεράστιο πρόβλημα φυσικής κατάστασης. Το ξέρουμε αυτό και το ξέρει και ο προπονητής.

Όμως στην 10αδα (δεν βάζω τον τερματοφύλακα) πλέον παίζουν πέντε νέοι ποδοσφαιριστές που έρχονται από κανονική προετοιμασία και αγώνες με τις πρώην ομάδες τους. Άρα μετριάζεις το πρόβλημα και πρέπει να προσθέσεις κάτι διαφορετικό ώστε να δώσεις ένα πουσάρισμα στην ομάδα. Τι είναι αυτό; Η ψυχολογία. Να ετοιμάσεις μία ομάδα πνευματικά που θα μπει και θα κοιτάξει τον αντίπαλο στα μάτια λέγοντάς του πως απόψε θα πεθάνεις και μετά θα χάσεις. Αντ’αυτού ο Ολυμπιακός μπήκε στο γήπεδο κοιτώντας κάτω. Φοβισμένος. Γεμάτος άγχος και ανασφάλεια. Αυτό είναι ανεπίτρεπτο για ομάδα του επιπέδου και της ιδιοσυγκρασίας του Ολυμπιακού.

Ευθύνη γι’ αυτό έχει ο προπονητής. Αυτός πρέπει να ετοιμάσει την ομάδα. Σε τέτοια παιχνίδια, όταν δεν είσαι και αγωνιστικά έτοιμος, επιβάλλεται να καταφέρεις να το πετύχεις.

Ο Κορμπεράν απέτυχε παταγωδώς.

Και το μεγάλο ερώτημα που τίθεται πλέον είναι αν ο Ισπανός έχει την ικανότητα και την προσωπικότητα να το κάνει στην πορεία. Να σταθεί πιο ψηλά από παίκτες όπως ο Εμβιλά, ο Μπιέλ, ο Ελ Αραμπί, ο Μαρσέλο, ο Χαμες και άλλοι και να τους πείσει ότι το σύστημα που επιλέγει είναι το σωστό και να τους “φτιάξει” πνευματικά για τα επόμενα ματς.

Αν μετράει η γνώμη μου, δεν πιστεύω πως εμπνέει, δεν πιστεύω πως μπορεί. Αλλά αυτό ιστό αποφασίσει η διοίκηση της ομάδας.