Ελληνική υπόθεση αυτή η πρόκριση

Τέλος καλό, όλα καλά. Κάπως έτσι μπορεί να περιγράψει κανείς το σφύριγμα της λήξης του αγώνα με την Γκενκ σε ένα δύσκολο βράδυ για τον Ολυμπιακό που δοκιμάστηκε στο Βέλγιο, αλλά έφυγε με την πρόκριση στα χέρια. Έτσι και αλλιώς αυτό ήταν το ζητούμενο, γιατί αυτή την εποχή θα είμαστε παράλογοι αν ζητούσαμε κάτι περισσότερο από αυτή τη νέα ομάδα που προσπαθεί να μας παρουσιάσει ο Ισπανός τεχνικός.

 Υπάρχουν πολλά θετικά στοιχεία που κρατάμε, αλλά και αρνητικά. Όμως μετά από μια τέτοια επιτυχία, έστω και με τον τρόπο που ήρθε θα πρέπει να κρατήσουμε τα καλά και να βλέπουμε μπροστά. Η άποψη μου είναι ότι ο Ολυμπιακός για το επόμενο διάστημα κάπως έτσι θα συμπεριφέρεται σαν ομάδα, αφού δεν είναι δυνατόν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και με αρκετά νέα πρόσωπα, να μας παρουσιάσει κάτι καλύτερο.

Στόχος είναι να δώσει το παρόν στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ και το πρώτο εμπόδιο και πιο δύσκολο ξεπεράστηκε.  Μη ξεχνάμε ότι η Γκενκ έχει δώσει  6 επίσημα παιχνίδια και ο Ολυμπιακός μόλις το δεύτερο. Σημαντική παράμετρος που δεν πρέπει να μη την βάζουμε στο τραπέζι της συζήτησης.

Τι κρατάμε από το παιχνίδι με την Γκενκ;

Ότι η επιτυχία βασίστηκε κυρίως στα ελληνόπουλα και είχε «υπογραφή» από παίκτες που έδειξαν ότι μπορούν να πρωταγωνιστήσουν στο νέο Ολυμπιακό και να έχουν καθοριστικό ρόλο στην ομάδα. Πρώτος απ’  όλους για έμενα δεν είναι ο Αλεξανδρόπουλος, αλλά ο Παναγιώτης Ρέτσος. Άλλο ένα βράδυ εξαιρετικό για τον Έλληνα στόπερ που απέδειξε ότι βρίσκει και πάλι τον καλό του εαυτό, αφήνει πίσω τα προβλήματα με τους τραυματισμούς και είναι ο παλιός καλός Ρέτσος. Μάλιστα θα έλεγα ακόμα καλύτερος από την εποχή που πήρε μεταγραφή για την Γερμανία, γιατί πλέον είναι ξεκάθαρο ότι έχει ηρεμήσει, έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση και έχει  κερδίσει τον προπονητή του.

 Σημαντικό ρόλο σε αυτό έχει παίξει και ο Φρέιρε με τον οποίον έχουν σχηματίσει ένα ιδανικό δίδυμο και έχουν ταιριάξει. Σε όλη την προετοιμασία και στα δυο επίσημα παιχνίδια με την Γκένγκ ο Ρέτσος ήταν καταπληκτικός και παίρνει άριστα. Δεν θέλω να αδικήσω με αυτά που γράφω τον Αλεξανδρόπουλο που από την στιγμή που μπήκε είχε μεγάλη συμμετοχή στην αλλαγή της ομάδας, αλλά και έδειξε ότι ήταν μεγάλη επιτυχία η απόκτηση του . Υπέροχο γκολ, αλλά αυτό που κρατάω περισσότερο ήταν  ότι «γυάλιζε το μάτι του» την στιγμή των πανηγυρισμών.  Θα πω κάτι και ας είναι υπερβολή. Πιο πολύ μου άρεσε ο τρόπος που πανηγύρισε, παρά το πολύ ωραίο, αλλά και τόσο καθοριστικό  γκολ….

Τέτοιους θέλω στον Ολυμπιακό, να γουστάρουν που παίζουν στην ομάδα. Ο Αλεξανδρόπουλος είναι το παρόν και το μέλλον για τον Ολυμπιακό και όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται καλύτερος και πιο απαραίτητος για την ομάδα.

Ο Κώστας Φορτούνης μπορεί να μην ήταν σούπερ όπως μας έχει συνηθίσει, αλλά είδαμε ξεκάθαρα ότι από την στιγμή που πέρασε στην κανονική του θέση ελεύθερος πίσω από τον φορ, βρήκε χώρους, πέρασε δυο πάσες έτοιμα γκολ στον Μπιέλ και ζωντάνεψε σε μεγάλο βαθμό. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Κώστας μόνο σε αυτή την θέση μπορεί να παίξει καλά, αλλά από εκεί και πέρα θα κάνει ότι  θέλει και κρίνει  ο προπονητής και ανάλογα με πιο είναι το συμφέρον της ομάδας.

Ο Αλέξανδρος Πασχαλάκης συνεχίζει και φέτος να αποτελεί την απόλυτη  εγγύηση  για την εστία και δίνει σιγουριά και αυτοπεποίθηση στους συμπαίκτες του. Νικήθηκε μόνο με δεύτερη εκτέλεσε στο πέναλτι και κάθε το  επέμβαση είναι σιγουριά. Μεγάλο πράγμα αυτό για την άμυνα. Ήταν όπως και να το κάνουμε ελληνική υπόθεση αυτή η επιτυχία, αλλά όσο περνάει ο καιρός θα προσαρμοστούν και οι ξένοι παίκτες και θα δούμε καλύτερα πράγματα.

Θέλει χρόνο αυτός ο Ολυμπιακός και όλοι μας θα πρέπει τον δώσουμε στον προπονητή που στο δεύτερο ημίχρονο έκανε σωστές «παρεμβάσεις» με τις αλλαγές και «έπαιξε και αυτός μπάλα»…