Οι “γελοιότητες” Κόκκαλη συνεχίζονται…

Ο Πέτρος Κόκκαλης μίλησε σε γνωστό σάιτ για αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, ρίχνοντας τους μύδρους του στον ηγέτη του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Μαρινάκη. Φυσικά, οι γελοιότητες από πλευράς Πέτρου Κόκκαλη δεν έλειψαν σε άλλη μια συνέντευξή του.

POPULAR POST

Euroleague: Οι παίκτες με τους περισσότερους πόντους στην τελευταία περίοδο (vids)

Αναλυτικά η συνέντευξη του στο σάιτ popaganda

Σ’ το είχαμε ρωτήσει και την προηγούμενη φορά που είχες δώσει συνέντευξη στην Popaganda. Τι σε έχει πιάσει με την πολιτική και ξανακατεβαίνεις υποψήφιος, έστω σε διαφορετική κάλπη αυτή τη φορά, ενώ σε βλέπαμε σε συναυλίες, σε γήπεδα, σε φεστιβάλ…

Μάλλον δεν το είχα απαντήσει ικανοποιητικά την προηγουμενη φορά και με ρωτάς ξανά. Ελπίζω να το κάνω πιο ξεκάθαρο τώρα (γελάει). Η δική μου η γενιά έχει κατά κόρον παρεξηγηθεί ως απολιτίκ, δεν πιστεύω ότι είναι. Και για τον εαυτό μου, θεωρώ ότι μπορώ να είμαι χρήσιμος κι αυτό με γοητεύει. Η αλήθεια είναι ότι για να με βλέπετε και στην πολιτική εκτός από τα φεστιβάλ ή το ποδόσφαιρο, έπρεπε να διαβώ έναν μεγάλο Ρουβίκωνα…

Ώπα, lingo ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα δεν ξεκινήσαμε…

Δεν είναι lingo ΣΥΡΙΖΑ, είναι lingo πολιτικής επιστήμης. Τον Ρουβίκωνα τον διέβη ο Ιούλιος Καίσαρας για να εγκαθιδρύσει μια δικτατορία. Στη δική μου την περίπτωση φυσικά είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Είναι το επώνυμό που κουβαλάω, έτσι όπως είναι συνδεδεμένο με τον παππού μου και τον πατέρα μου. Κάποια στιγμή, το ξεπέρασα.

Σε ανθρώπινο επίπεδο, πόσο βαρύ είναι να κουβαλάς το επώνυμο «Κόκκαλης»;

Θα ήταν αχαριστία αν έλεγα ότι είναι βαρύ και δε θα ήταν αλήθεια αν έλεγα ότι είναι πάντα εύκολο. Μου πήρε καιρό και χρειάστηκαν πολλές συζητήσεις με τον πατέρα μου. Μου μίλησε πολύ για τη δική του σχέση με τον παππού μου. Νομίζω, πάντως, ότι αυτό είναι ένα μέρος της διαδικασίας που περνάνε όλοι οι άνθρωποι -ανεξάρτητα από το πώς τους λένε- ωριμάζοντας και δουλεύοντας την σχέση με τους γονείς τους.

Το 2014 μας είχες πει ότι στον Πειραιά σε έφερε ο Ολυμπιακός, το 2019 τι σε φέρνει στην Ευρώπη;

Το επείγον του ζητήματος της κλιματικής αλλαγής. Ήρθε η ώρα να γίνει βασικό ζητούμενο της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Εκφράζοντας ως Κόσμος αυτό το αίτημα, καλούμαστε να το περάσουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να βρούμε συνομιλητές και να διαμορφώσουμε πολιτική.

Η οποία;

Στην ουσία μιλάμε για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα μας κάνει να αναθεωρήσουμε ορισμένες πτυχές της ζωής μας και θα μας δείξει τον δρόμο που θα κατευθυνθούμε. Βασικές του αρχές: η επιστημονική αλήθεια που λέει ότι ο τρόπος που παράγουμε και καταναλώνουμε έχει ξεπεράσει τα όρια του πλανήτη, ο αγώνας για να γίνει η αλλαγή και η αλληλεγγύη ώστε να ισχύσει για όλους.
Εμείς θέλουμε έναν κόσμο που δεν περισσεύει κανείς! Αντιτασσόμαστε τις πολιτικές που αποφασίζουν ότι ένας άνθρωπος είναι καλύτερος από κάποιον άλλον επειδή είναι διαφορετικός, τις πολιτικές που περιθωριοποιούν κοινωνικές ομάδες με γνώμονα τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου και τα χαρακτηριστικά φύλου, τις πολιτικές που θέτουν όρια στην ελευθερία αυτοπροσδιορισμού. Αγωνιζόμαστε για τη μείωση των ανισοτήτων παντου, στον εργασιακό χώρο,  την εκπαίδευση, την υγεία, την καθημερινή ζωή.

Ο Έλληνας είναι κλιματικά αναλφάβητος;

Καταρχάς, να πω ότι έχουμε φύγει από το πεδίο της οικολογίας και είμαστε στο πεδίο της οικονομίας. Ας αποδεχθούμε ότι δεν μπορούμε ούτε να σώσουμε ούτε να καταστρέψουμε τον πλανήτη κι ας κοιτάξουμε να φέρουμε το κλίμα σε ένα επίπεδο που θα μπορούμε να ζούμε αρμονικά. Όλοι είναι λίγο αναλφάβητοι σε αυτά τα θέματα, αν καταλαβαίνω πώς το θέτεις, μην εστιάζουμε στους Έλληνες. Κι αυτό γιατί οι εξελίξεις είναι ραγδαίες κι ο κίνδυνος έρχεται όλο και πιο κοντά. Όταν πρωτοδιάβαζα γι΄αυτά τα πράγματα, εντόπιζαν το πρόβλημα στο 2100 και τώρα μιλάμε για το 2030 ή το 2050. Άρα, είναι συγκεκριμένο το ερώτημα: σε τι πλανήτη θα ζήσουν τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας;

Κι όλο αυτό επειδή είμαστε όλο και πιο άπληστοι;

Γιατί είμαστε όλο και περισσότεροι και δε διαχειριζόμαστε με σωστό τρόπο τους πόρους. Αυτήν την στιγμή στον πλανήτη πεθαίνουν περισσότεροι άνθρωποι από επιπτώσεις της παχυσαρκίας παρά από πείνα. Κι από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που πεθαίνουν από πείνα, ενώ πετάμε σε παγκόσμια κλίμακα τόσο φαγητό. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν πάει άλλο με το σημερινό μοντέλο και πρέπει να το αλλάξουμε.

Αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα, πολύ σοβαρή. Αλλά πραγματικά πιστεύεις ότι θα ψηφίσει κανείς στις Ευρωεκλογές της 26ης Μαϊου με αυτό το κριτήριο;

Δε νομίζω ότι θα’ ναι αυτό το μοναδικό κριτήριο. Όμως, αυτές είναι οι πιο πολιτικές Ευρωεκλογές που εγώ προσωπικά θυμάμαι. Είναι σημαντικό ότι πολύς κόσμος τις αντιλαμβάνεται ως κρίσιμες για το μέλλον της ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Άλλοι τις βλέπουν ως δημοψήφισμα, άλλοι πιστεύουν ότι πρέπει να συγκροτηθεί ένα ενιαίο προοδευτικό μέτωπο, κι άλλοι θεωρούμε ότι βασικό κριτήριο ψήφου θα πρέπει να είναι η προσαρμογή στα νέα δεδομένα της κλιματικής αλλαγής, της τεχνολογίας και της οικονομίας.

Σε αυτό το κάδρο, εσύ τι προσφέρεις στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ;

Την σταδιοδρομία  σου και την ενασχόληση με αυτά τα θέματα ή το επώνυμό σου; Από τις συζητήσεις που κάνω με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μου λένε ότι προσφέρω μια συγκροτημένη προσέγγιση σε σχέση με το περιβάλλον που δεν είχε στο παρελθόν η ελληνική αριστερά. Κατεβαίνουν 21 ακροδεξιά κόμματα στις Ευρωεκλογές, τα 11 είναι αρνητές της κλιματικής αλλαγής. Πρέπει να υπάρξει αντίβαρο. Όταν δεν πιστεύεις στην επιστήμη, είσαι σκοταδιστής…

Ή Πρόεδρος των ΗΠΑ… Ο Τραμπ είναι ο πρώτος κλιματικός πολιτικός, ο πρώτος που θέλει να αποκλειστεί στη χώρα του χτίζοντας τείχος π.χ. για τους ανθρώπους που καλλιεργούν τον καφέ στη Νικαράγουα. Είναι ο εκπρόσωπος μιας σκοταδιστικής ελίτ που απομυζά τους ανθρώπους και τη γη.

Πολιτικά, πώς αυτοπροσδιορίζεσαι;

Με τους όρους που μεγαλώσαμε ανήκω στον χώρο που περιλαμβάνει την αριστέρα, την κεντροαριστέρα και φτάνει μέχρι το ΠΑΣΟΚ. Τους αποδέχομαι ακόμα, αλλά είναι όροι που έχουν καθιερωθεί πριν καταλάβουμε ποια είναι τα όρια του πλανήτη. Ο Τραμπ, δηλαδή, τι είναι; Δεξιός; Είναι ο αρχηγός του εξωπραγματισμού, βασικός εκφραστής μιας προσέγγισης που δε βασίζεται στον ρεαλισμό και δεν κοιτάζει το αύριο. Εγω, λοιπόν, αυτοπροσδιορίζομαι ως προοδευτικός, είμαι στην απέναντι μεριά της κλιματικής αδράνειας.

Κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται ως προοδευτικός, πώς είχε βρεθεί το 2014 να είναι υποψήφιος (και κατόπιν δημοτικός σύμβουλος) με ένα συνδυασμό όπως ο «Πειραιάς Νικητής»;

Δεν προκύπτει από πουθενά ότι εξέφραζε τότε τον προοδευτικό χώρο… Σίγουρα, δεν ήταν δεξιός ο συνδυασμός αυτός το 2014. Ήταν ένας συνδυασμός που δεν έβλεπε με κακό μάτι τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δηλαδή Μώραλης και Μαρινάκης ήταν τότε ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα Νέα Δημοκρατία;

Όχι, δεν λέω καθόλου αυτό. Ο Μώραλης είναι αυτό που θέλει να είναι. Κι ο Μαρινάκης είναι Μαρινάκης. Κι εγώ ούτε ήμουν -ούτε είμαι σήμερα κιόλας- μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Έρχομαι σε μια προοδευτική συμμαχία να προσφέρω εξωστρέφεια και να κάνω πράγματα, σέ ένα άλλο επίπεδο, που θα συνέχιζα και στον Δήμο Πειραιά αν δεν έστριβε τόσο πολύ την πολιτική του κατεύθυνση όλα αυτά τα χρόνια (σ.σ. ο συνδυασμός «Πειραιάς Νικητής» με υποψήφιο τον μετέπειτα δήμαρχο Γιάννη Μώραλη κι επικεφαλής του ψηφοδελτίου τον Βαγγέλη Μαρινάκη είχε διχάσει το 2014 τη Νέα Δημοκρατία που επισήμως υποστήριξε τον Βασίλη Μιχαλολιάκο, ενώ φέτος υποστηρίζεται από το ΚΙΝΑΛ και το Ποτάμι. Η Νέα Δημοκρατία στηρίζει το Νίκο Βλαχάκο, αλλά η τοπική ΝΟΔΕ της ΝΔ στηρίζει τον Γιάννη Μώραλη.)

Όταν λες ότι έστριψε; Ολοταχώς δεξιά, εσύ δεν το είδες;

Δεν ήταν κάτι φανερό εξαρχής; Όχι δεν ήταν καθόλου σε μένα, κι αν ήταν γενικά συνιστά δικό μου πολιτικό λάθος, την πρώτη φορά που κατέβαινα στην πολιτική, που δεν το είδα και πίστεψα ότι μπορούμε να πάμε σε μια δημαρχία τύπου Μπουτάρη και να διοικήσουμε βάσει προγράμματος.

Μου φαίνεται δύσκολο να πιστέψω ότι δε σε ξένισε η εμφάνιση μπροστά στις καμέρες του Βαγγέλη Μαρινάκη το βράδυ των εκλογών του 2014;

Μα, ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος.

Ναι, αλλά η εμφανισή του ήταν αρχηγική, εμφάνιση δημάρχου. Δεν το λέω εγώ, αυτό ήταν το σχόλιο των Μέσων εκείνες τις μέρες…

Ο καθένας όπως του αρέσει. Πάντως στην αρχή δεν ανακατευόταν στα πράγματα του Δήμου. Μετά συνέβησαν διάφορα πράγματα και βγήκε μπροστά ένας διαρκής τσακωμός. Του Βαγγέλη [Μαρινάκη] με όλους.

«Ο κύριος Μαρινάκης μου ζήτησε να είμαι υποψήφιος Δήμαρχος. Ωστόσο εγώ δεν ήθελα να είμαι δοτός Δήμαρχος με ένα ορισμένο δημοτικό συμβούλιο από τον ίδιο» – πρόσφατη δήλωση και tweet σου. Σε ένα τέτοιο σχήμα δεν μπορούσες να είσαι δήμαρχος αλλά μπορούσες να είσαι δημοτικός σύμβουλος; Κοίταξε, εγώ συμμετείχα σε αυτό το σχήμα μαζί και με άλλους επιφανείς Ολυμπιακούς π.χ. τη Λόλα Νταϊφά. Η θεωρία ήταν ότι ως Ολυμπιακός να πάμε να διοικήσουμε τον Δήμο.

Δεν είναι λίγο προβληματικό αυτό;

Βάλε στη θέση του Ολυμπιακού οποιαδήποτε ομάδα και στη θέση του Πειραιά οποιονδήποτε δήμο. Λέει η Παρί ότι θα διοικήσω το Παρίσι ή οι Ίντερ/Μίλαν ότι θα διοικήσουν το Μιλάνο; Δεν έχεις άδικο σε αυτό. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός είναι το πιο ζωντανό κομμάτι του Πειραιά, το δεύτερο μεγαλύτερο ΑΦΜ της πόλης που έδωσε ζωή στα κουφάρια του Καραϊσκάκης και των γραφείων της πλατείας Αλεξάνδρας και γλίτωσε ένα δήμο που βρισκόταν σε αποσύνθεση. Το ζήτημα, βέβαια, είναι και ποιος Ολυμπιακός; Εγώ δεν πάω πια και στο γήπεδο.

Γιατί;

Βρίσκω απωθητικό τον τρόπο διοίκησής του.

Από πότε;

Από τότε που στο νέο Καραϊσκάκης, που δεν είχε πέσει καρφίτσα, μπήκε κόσμος μέσα στον αγωνιστικό χώρο στο ματς με τον Παναθηναϊκό και μετά ο πρόεδρος δήλωνε «διδάξαμε ήθος».

Με γαργαλάς να σου πω ότι στη Ριζούπολη δεν είχαν μπει καν οι παίκτες του Παναθηναϊκού για προθέρμανση κι ότι και στο νέο «Καραϊσκάκης» είχαν ρίξει με αεροβόλα σε αντίπαλο τερματοφύλακα…

Στη Ριζούπολη, οι παίκτες της αντίπαλης ομάδας μπήκαν κανονικά, έκαναν προθέρμανση κι έχασαν με 3-0.

Αλλιώς το θυμάμαι εγώ, πάντως για μας τους Παναθηναϊκούς είναι μια μικρή δικαίωση αυτός ο ερυθρόλευκος εμφύλιος. Ότι μπορεί να είχαμε και λίγο δίκιο όταν λέγαμε ότι δεν τα πήρατε και όλα τα πρωταθλήματα δίκαια…

Με ρωτάς εμένα για αυτά που λέτε εσείς; (γελάμε και οι δύο δυνατά)

Για την ομάδα του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια, τι έχεις να πεις;

Η ομάδα είναι σύνδετη και χωρίς όραμα. Δεν αποπνέει κάτι θετικό. Αλλάζουν συνεχώς παίκτες και προπονητές, και δεν υπάρχει ένα συγκροτημένο αφήγημα για να συγκινήσει τόσο εμένα όσο και τον υπόλοιπο κόσμο.

Θα ήταν διαφορετικό το ελληνικό ποδόσφαιρο αν είχατε μείνει πιο πολύ στα ηνία του εσύ, ο Ντέμης και ο Τζίγγερ;

Οι «νεαροί κύριοι» που έλεγε κι ο Μάνος Μαυροκουκουλάκης… Πιστεύω πως ναι. Υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Δεν πέτυχε για διάφορους λόγους, εν πάση περιπτώσει οι «νεαροί κύριοι» δεν κατάφεραν να αντισταθούν στο κατεστημένο του ελληνικού ποδοσφαίρου που σήμερα έχει βρει καλύτερους εκφραστές. Μεταξύ μας υπήρχε συνεννόηση, ήταν καμιά καλή στιγμή. Κι αυτό είναι που με εκφράζει γενικότερα: η συνεννόηση. Το ελληνικό ποδόσφαιρο, για παράδειγμα, δεν ανήκει στον Ολυμπιακό, ούτε στον Παναθηναϊκό ή την ΑΕΚ. Ανήκει σε όλους που πρέπει να βρίσκουν τον τρόπο για να μεγαλώνει διαρκώς η πίτα.

Η ανακοίνωσή της υποψηφιότητάς σου στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ και η σφοδρή επίθεση που δέχθηκες στη συνέχεια, κάνει πολύ κόσμο να το βλέπει όλο αυτό ως ένα deal: Τα επιχειρηματικά συμφέροντα της οικογένειάς σου εξυπηρετούνται σπό τον ΣΥΡΙΖΑ και η δική σου παρουσία τσιγκλά τον Μαρινάκη που είναι ο νούμερο 1 αντίπαλος του κυβερνώντος κόμματος. Το σχόλιό σου;

Δεν μπορώ να πω σε κανέναν τι και πώς να σκέφτεται. Δεν μπορώ επίσης να πάρω στα σοβαρά μια θεωρία που λέει ότι πατέρας μου με 50 χρόνια επιχειρηματικής δραστηριότητας χρειάζεται τέτοιες συμμαχίες. Ούτε πιστεύω ότι ο Μαρινάκης είναι ο βασικός αντιπαλος του ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, η συμμετοχή μου στο ψηφοδέλτιο της Προδευτικής Συμμαχίας ενόχλησε τον Βαγγέλη Μαρινάκη που έχει στην κατοχή του τόσα media κι έφτασε στο σημείο να αποκαλέσει τον πατέρα μου «εχθρό του Ολυμπιακού». Τι να σχολιάσω εγώ τώρα σε αυτό;

Να συμφωνήσουμε ότι η Ελλάδα είναι μια ιδιόμορφη επιχειρηματικά χώρα. Οι ισχυροί επιχειρηματίες της είναι αποκλειστικοί ή προνομιούχοι προμηθευτές του κράτους, έχουν μίντια, έχουν ή ελέγχουν ποδοσφαιρικές ομάδες κτλ. Δεν είναι κάπως λογικό ο κόσμος να είναι επιφυλακτικός όταν κατεβαίνουν και στην πολιτική;

Νομίζω ότι είναι σωστό να κρίνουμε από αυτά που κάνουν όχι από αυτά που νομίζουμε ότι θέλουν να κάνουν. Η συμμετοχή στην πολιτική είναι δικαίωμα και καθήκον. Δεν μπορεί να αποκλειστεί κανένας. Δεν μπορώ να απαντήσω εγώ γενικά στην κοινή γνώμη.

Σε αυτήν την αντιπαράθεση με την πλευρά Μαρινάκη…

Δεν έχω καμία αντιπαράθεση, η πλευρά Μαρινάκη έχει μαζί μου.

…Σε ενοχλεί όταν αναφέρεται το όνομά σου στην ίδια πρόταση με το όνομα Μπερλουσκόνι;

Να απαντήσω περί Μπερλουσκόνι, λοιπόν. Εγω κι ο πατέρας μου είχαμε την ευκαιρία να γίνουμε Μπερλουσκόνι και δεν το κάναμε, τώρα που ο Μαρινάκης έχει την ίδια ευκαιρία είναι δουλειά όλων μας να μη γίνει.

Τι σημαίνει «είχαμε την ευκαιρία να γίνουμε Μπερλουσκόνι και δεν το κάναμε»;

Ο Μπερλουσκόνι είχε ομάδα και ΜΜΕ, εμείς είχαμε ομάδα και ΜΜΕ. Ο Μπερλουσκόνι έγινε πρωθυπουργός, εμείς δεν το προσπαθήσαμε καν να κινηθούμε σε αυτήν την κατεύθυνση. Ο Μαρινάκης έχει ομάδα και ΜΜΕ και θέλει να γίνει Μπερλουσκόνι. Είναι δουλειά μας να μην το αφήσουμε. Εκτός αν σε αυτή τη χώρα θέλουμε να έχουμε έναν Μπερλουσκόνι…Αλλά, εδώ ο κόσμος, κυριολεκτικά, καίγεται κι εσύ με ρωτάς τώρα για αυτά τα πράγματα;

Αυτό είναι το αλατοπίπερο πάντως της προεκλογικής περιόδου, η δική σου παρουσία…

Ε, τότε για να απαντήσω στη πρώτη πρώτη ερώτησή σου, αν η παρουσία μου τονώνει το ενδιαφέρον και κάνει περισσότερο κόσμο να ασχοληθεί με την πολιτική, τότε είμαι πολύ χαρούμενος.

Τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν την τετραετία πώς την αξιολογείς;

Πολύ καλύτερη από όσο θα μπορούσε κανείς να περιμένει από ένα κόμμα που δεν είχε ξανακυβερνήσει και ανέλαβε μετά από 8 χρόνια μνημονίου. Είχε πολλά θετικά: την έξοδο στις αγορές, την καθολική επέκταση της κοινωνικής ασφάλισης, την καθιέρωση του μεγαλύτερου χρηματοδοτικού εργαλείου για νεοφυείς επιχειρήσεις. Φυσικά υπάρχουν κι αρνητικά. Αν περίμενε ούτως ή άλλως κανείς ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι ο Μεσσίας, μάλλον έκανε λάθος.
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καλλιεργήσει τέτοιο κλίμα… Πολλοί μπορεί να το έχουν κάνει, αλλά τελικά και στη Βίβλο Χριστός ήταν μόνο ένας. Και στην πολιτική, Χριστός δεν υπάρχει.

Αντίστοιχα, η γνώμη σου για τη Νέα Δημοκρατία αυτήν την περίοδο;

Σίγουρα ήταν θετική η αλλαγή στην ηγεσία της, αλλά νομίζω ότι ακόμα δεν έχει βρει τον χαρακτήρα της. Συντηρείται περισσότερο από την προσδοκία των εκλογών και της ανατροπής και δεν έχει προχωρήσει στις εσωτερικές αλλαγές που χρειάζεται ένα τόσο μεγάλο κόμμα. Βέβαια, είναι άλλο να είσαι κυβέρνηση κι άλλο αξιωματική αντιπολίτευση. Σε ένα καθεστώς δικομματισμού που οι εναλλαγές είναι δεδομένες -και η ΝΔ λογικά θα ξαναπάρει κάποια στιγμή τα ηνία- αυτό που έχει σημασία είναι η μακροχρόνια συνεννόηση και η συνέχεια σε συγκεκριμένες πολιτικές.

Δεν είναι λίγο απογοητευτικό ότι έχουμε ξαναπάει σε ένα μοντέλο σκληρού δικομματισμού; Ή είναι αναπόφευκτο;

Είναι κρίσιμο, για το αν θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα, να δούμε αν θα έχουμε μοντέλο απλής αναλογικής.

Είσαι υπέρ;

Ναι, καταλαβαίνω βέβαια ότι θεωρείται δύσκολο στην Ελλάδα. Είμαι οπαδός όμως των πραγμάτων που θεωρούνται δύσκολα στην Ελλάδα.

Η δική σου πολιτική καριέρα έχει κι άλλα σκαλοπάτια;

Θα έβλεπες τον εαυτό σου βουλευτή ή υπουργό; Δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει να γίνω πολιτικός καριέρας, αν με ρωτάς αυτό. Υπηρετώ μια συγκεκριμένη ατζέντα, την οποία αναλύσαμε πριν, και χαίρομαι που την ακολουθεί αρκετός κόσμος πια.

Να κλείσω με μια αφελή ερώτηση: Νομίζεις ότι αυτοί που αποκαλούνται «επιχειρηματική ελίτ»/«ολιγάρχες»/μεγαλοαστική τάξη ή απλά «πλούσιοι» στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων κατά την περίοδο της Κρίσης;

Είναι πολλές οι ενδείξεις ότι εκμεταλλεύτηκαν την κατάσταση για να τσακωθούν πάνω στο πώς θα ξαναμοιράσουν τη χώρα… Νομίζω ότι είναι τρομακτικά αφελής η ερώτηση. Και θα επέμεινα να την απορρίπτω αν δεν έβλεπα μπροστά μου πόσο τρομακτικά αφελείς έχουμε γίνει όλοι και στο τέλος θα καούμε μαζί με τα παιδιά μας.

Πάντως από τα μίντια μέχρι το ποδόσφαιρο η κατάσταση μοιάζει με Game of Thrones, άσε με να επιμείνω στην αφέλειά μου…

Τα μίντια είναι ένα καλό παράδειγμα για να μιλήσουμε για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Περίμενε κανείς ότι θα προχωρούσε η αδειοδότηση της χρήσης ενός κοινού αγαθού όπως οι τηλεοπτικές συχνότητες και ότι θα έμπαιναν και προδιαγραφές για τη λειτουργία των τηλεοπτικών σταθμών; Κι όμως το είδαμε. Πάντα όταν άλλαζε η τεχνολογία, άλλαζε και η πολιτική μεταξύ άλλων. Είναι διαφορετικός λοιπόν ο τρόπος που γίνονται π.χ. οι εκλογές την εποχή των fake news. Και το μεγαλύτερο απ’ όλα τα fake news ειναι ότι η κλιματική αλλαγή είναι ψέμα.

Αν δεν βγεις, τι θα κάνεις;

Έχω δουλειά, δε χρειάζεται να ανησυχεί κανένας (γελάει).