Τέμπη 28/2/2023: Θα μπορούσα να ήμουν εγώ, θα μπορούσες να ήσουν εσύ…

Δύο χρόνια μετά. Δύο χρόνια σιωπής, ψεμάτων, συγκάλυψης. Δύο χρόνια χωρίς δικαίωση. Δύο χρόνια από την πιο μαύρη νύχτα στην ιστορία των ελληνικών σιδηροδρόμων, τότε που 57 ψυχές χάθηκαν άδικα, αφήνοντας πίσω συντρίμμια, όχι μόνο στα Τέμπη, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία.

Ήταν 28 Φεβρουαρίου 2023 όταν το επιβατικό τρένο Intercity 62, γεμάτο φοιτητές, εργαζόμενους, ανθρώπους που γύριζαν σπίτι, που ανυπομονούσαν να δουν τους δικούς τους, συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία.

POPULAR POST

Θύρα 7: «Αφού δεν σέβεστε, μια ζωή θα μας φοβάστε!»

Ήταν η στιγμή που το κράτος αποκάλυψε το αληθινό του πρόσωπο. Εκείνο της αδιαφορίας, της εγκατάλειψης, της εγκληματικής ανευθυνότητας.

Ένα ολόκληρο σύστημα, από τις κυβερνήσεις που άφησαν το σιδηροδρομικό δίκτυο να ρημάξει, μέχρι τους υπεύθυνους που δεν έκαναν το καθήκον τους, άφησε 57 ανθρώπους να πεθάνουν μέσα στις φλόγες.

Μας έλεγαν «ανθρώπινο λάθος» για τα Τέμπη. Μας έλεγαν «ολισθήματα».

Μας έλεγαν πως «όλα θα αλλάξουν». Είδαμε… πιεστικά δάκρυα από κάποιους που έπρεπε να δηλώσουν ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ. Όμως είχαν το θράσος να κατέβουν ξανά στις εκλογές. Πριν το δυστύχημα μας κουνούσαν το δάκτυλο και ξεστόμιζαν «ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ», να θέτουμε θέματα ασφάλειας. Τίποτα δεν άλλαξε.

Οι σιδηροδρομικές γραμμές παραμένουν επικίνδυνες, τα μέτρα ασφαλείας ανύπαρκτα, οι ευθύνες πετάχτηκαν από τον έναν στον άλλον. Οι κυβερνώντες, αυτοί που έσκιζαν τα ρούχα τους μπροστά στις κάμερες, διαβάζοντας το ποίημά τους, έκαναν αυτό που ξέρουν καλύτερα. ΞΕΧΑΣΑΝ! Βεβηλώνουν τους νεκρούς με κάθε τρόπο, καθημερινά, μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων Ελλήνων.

Σήμερα, δύο χρόνια μετά, ο κόσμος δεν ξέχασε. Οι δρόμοι της Ελλάδας και του εξωτερικού γεμίζουν αυθόρμητα με ανθρώπους που ζητούν δικαιοσύνη.

Στέκονται δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων, δίπλα στους γονείς που θρηνούν τα παιδιά τους, που αρνούνται να δεχτούν ότι η αλήθεια μπορεί να θαφτεί κάτω από υπουργικές καρέκλες.

Δύο χρόνια μετά, η οργή δεν καταλάγιασε. Το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ ήρθε να διαλύσει τα κυβερνητικά αφηγήματα και να αποδείξει ότι αυτό που συνέβη στα Τέμπη δεν ήταν ατύχημα. Ήταν έγκλημα. Ένα έγκλημα που συνεχίζεται κάθε μέρα που περνά χωρίς δικαιοσύνη.

Θα μπορούσα να ήμουν εγώ. Θα μπορούσες να ήσουν εσύ. Θα μπορούσε να ήταν το παιδί σου. Και αυτή η σκέψη είναι που μας κρατά στους δρόμους, να φωνάζουμε, να απαιτούμε. Δεν θα αφήσουμε τη λήθη να νικήσει. Η μνήμη είναι το όπλο μας. Και η δικαιοσύνη το χρέος μας.

Η μαζική προσπάθεια «βεβήλωσης» των αδικοχαμένων ανθρώπων…

Μαζί με το έγκλημα, ήρθε και η ξεδιάντροπη προσπάθεια συγκάλυψης από συγκεκριμένους δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης.

Αυτούς που έσπευσαν να βαφτίσουν την τραγωδία «θυσία» και να προπαγανδίσουν υπέρ της Κυβέρνησης, λες και οι 57 αδικοχαμένοι άνθρωποι προσφέρθηκαν εθελοντικά στον βωμό της αδιαφορίας.

Τα ίδια πρόσωπα που κάθε μέρα κάνουν πως δεν βλέπουν, που αλλάζουν τη συζήτηση, που αποπροσανατολίζουν τον κόσμο με κατασκευασμένες ειδήσεις και αποσιωπούν την αλήθεια.

Είναι αυτοί που έλεγαν πως «φταίει ο σταθμάρχης και μόνο», αυτοί που ανέλαβαν το ξέπλυμα μιας εγκληματικής πολιτικής (χωρίς να υπάρχει θέληση απόδοσης ευθυνών σε ένα μονάχα κόμμα), που χρόνια τώρα αφήνει τη χώρα ανοχύρωτη.

Είναι αυτοί που, αντί να απαιτήσουν ευθύνες, έσπευσαν να αβαντάρουν την εξουσία, να προσφέρουν επικοινωνιακή κάλυψη και να επιχειρήσουν να πείσουν την κοινωνία πως η ζωή συνεχίζεται… μέχρι την επόμενη τραγωδία.

Αλλά όχι. Η κοινωνία δεν ξεχνά. Ο κόσμος δεν συγχωρεί. Και όσο υπάρχουν φωνές που αντιστέκονται, όσο οι δρόμοι γεμίζουν με ανθρώπους που απαιτούν ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ δικαιοσύνη, τόσο η αλήθεια θα τους στοιχειώνει.