Αναστόπουλος: «Δε θα ξεχάσω ποτέ την 8η Φεβρουαρίου»!

Ο Νίκος Αναστόπουλος, ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους του Ολυμπιακού, έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στην ιστορία του συλλόγου. Με την ερυθρόλευκη φανέλα, ο «Μουστάκιας», όπως τον αποκαλούσαν οι φίλαθλοι της ομάδας, αγωνίστηκε σε περισσότερα από 300 παιχνίδια, σημειώνοντας 205 γκολ. Ωστόσο, υπάρχει ένας αγώνας που, αν και δεν σκόραρε, δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεχάσει, δυστυχώς για έναν τραγικό λόγο.

Συγκεκριμένα, στις 8 Φεβρουαρίου 1981, ο Ολυμπιακός υποδέχτηκε την ΑΕΚ στο παλιό «Γ. Καραϊσκάκης». Οι «ερυθρόλευκοι» πραγματοποίησαν έναν εντυπωσιακό αγώνα, διαλύοντας την αντίπαλη ομάδα με σκορ 6-0. Ενώ στον αγωνιστικό χώρο επικρατούσαν πανηγυρισμοί, στις κερκίδες της θύρας 7 συνέβη μία τραγωδία. Αρκετοί φίλαθλοι προσπάθησαν να βγουν από τη θέση τους λίγο πριν τη λήξη, για να βρεθούν έξω από τα αποδυτήρια και να γιορτάσουν μαζί με τους παίκτες. Ωστόσο, η πόρτα δεν είχε ανοίξει, με αποτέλεσμα 21 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.

POPULAR POST

Super League: Οι ατάκες Μαρινάκη προς Ηλιόπουλο

Ανάμεσα στα θύματα της τραγωδίας βρισκόταν και ο παιδικός φίλος του Νίκου Αναστόπουλου, ο Μιχάλης Μάρκου, στον οποίο ο ίδιος είχε δώσει εισιτήριο για να παρακολουθήσει τον αγώνα μαζί με τη φίλη του, Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου. Δυστυχώς, και τα δύο ονόματα περιλαμβάνονται στη λίστα των θυμάτων εκείνης της τραγικής ημέρας.

Ο Νίκος Αναστόπουλος μίλησε για εκείνη τη μαύρη σελίδα της ιστορίας στο επίσημο match programme του αγώνα του Ολυμπιακού με τον Αστέρα Τρίπολης, μοιραζόμενος τις μνήμες του από τη θλιβερή εκείνη στιγμή.

«Κάθε χρόνο τέτοια ημέρα το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι το πώς ήμασταν εμείς οι παίκτες μέσα στο χορτάρι και τι γινόταν στις κερκίδες που εμείς δεν το γνωρίζαμε καν εκείνη την ώρα. Δε θα ξεχάσω ποτέ σε όλη μου τη ζωή την ημέρα εκείνη. Εμείς πανηγυρίζαμε για τη νίκη μας με την ΑΕΚ και μάλιστα με μεγάλο σκορ. Όμως όταν ήμασταν έτοιμοι πλέον να φύγουμε από το γήπεδο και να πάμε στα αυτοκίνητά μας, πληροφορηθήκαμε το τραγικό αυτό συμβάν και τι είχε συμβεί, πως σκοτώθηκε κόσμος και τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα. Θυμάμαι την προηγούμενη ημέρα του αγώνα είχα πάρει εγώ οκτώ αριθμημένα εισιτήρια και δύο κοινά και τα είχα δώσει στο φίλο μου τον Μιχάλη Μάρκου. Εκείνος κράτησε δύο εισιτήρια για τον ίδιο και τη φίλη του τη Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου και αυτά που κράτησε ήταν τα κοινά πηγαίνοντας στη θύρα 7. Δυστυχώς έμαθα ότι ο παιδικός μου φίλος ήταν ανάμεσα στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους εκείνη την ημέρα, όπως και η φίλη του. Οπότε καταλαβαίνετε πως για εμένα η στεναχώρια μου ήταν ακόμη μεγαλύτερη αφού είχα χάσει το φίλο μου και είχα δώσει τα εισιτήρια αυτά. Ο Μιχάλης όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι ήρθαν στο γήπεδο για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα και δε γύρισαν ποτέ στο σπίτι τους…

Φανταστείτε πως ένιωσαν οι γονείς όλων αυτών των παιδιών, έφυγε το παιδί τους το μεσημέρι από το σπίτι για να πάει γήπεδο και δε γύρισε ξανά, δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό. Θυμάμαι την επομένη του αγώνα πήγαμε μία αντιπροσωπεία παικτών στο Τζάνειο να επισκεφτούμε τους τραυματίες. Βλέπαμε γονείς και συγγενείς να κλαίνε στους διαδρόμους του νοσοκομείου, ήταν τραγικές οι στιγμές που ζήσαμε.

Μας πήρε καιρός εμάς τους ποδοσφαιριστές και όλους στην ομάδα να συνέλθουμε από τα όσα είχαν συμβεί σε εκείνον τον αγώνα. Είχαμε κάνει ένα τρομερό ματς, νικήσαμε με 6-0 έναν από τους μεγάλους μας αντιπάλους και αντί να πανηγυρίζουμε κλαίγαμε για τα όσα τραγικά είχαν συμβεί. Είχαμε σοκαριστεί με όλα αυτά, δεν υπήρχε καθόλου όρεξη και κέφι στην ομάδα για ένα μεγάλο διάστημα. Όπως σε όλες τις ομάδες έτσι και εμείς είχαμε τα καθημερινά μας αστεία στις προπονήσεις, αυτά πλέον έλειπαν, δεν είχαμε όρεξη για τίποτα. Ότι βγαίναμε στο γήπεδο και παίζαμε το κάναμε πλέον από καθήκον προς τον κόσμο μας. Για αρκετό καιρό μετά υπήρχε ένας αναβρασμός στον κόσμο για ό,τι είχε συμβεί, ενώ οι φίλαθλοι μας ζητούσαν την κατάκτηση του πρωταθλήματος για τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους. Μας σταματούσε ο κόσμος στο δρόμο και το μόνο που μας έλεγε ήταν αυτό, ήταν για όλους μας δύσκολες στιγμές και για αρκετό καιρό».