Κώστας Καραπαπάς: Συγκινεί το μήνυμά του για την τραγωδία της Θύρας 7!

Ο Αντιπρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, Κώστας Καραπαπάς, έγραψε ένα συγκλονιστικό μήνυμα, το οποίο ανέβασε στα social media. Φυσικά, αναφέρεται στη μεγάλη τραγωδία που έζησε κι ο ίδιος στις 8 Φεβρουαρίου του 1981, όπου 21 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.

Δείτε το συγκινητικό μήνυμα που έγραψε ο Κώστας Καραπαπάς: 

«Ήταν ακόμα εποχή που πηγαίναμε στο Καραϊσκάκη από τις 12 το μεσημέρι. Ίσως και πιο νωρίς. Πρώτα καφές για τους μεγάλους στον Πειραιά, εμείς να κοιτάζουμε και να μετράμε τα ερυθρόλευκα κασκόλ. Μετά συνάντηση έξω από το σταθμό οι μεγάοι να συζητούν και εμείς να τους τραβάμε τα σακάκια και να τους λέμε ”άντε πάμε μέσα”. ”Μα είναι ακόμα πολύ νωρίς”…Ποτέ δεν είναι νωρίς για να πας εκεί που αγαπάς. Εκεί που ορίζει η καρδιά σου.

POPULAR POST

Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός: Πού θα το δείτε το ντέρμπι Κυπέλλου σε LIVE STREAMING

Θυμάστε εκείνα τα σκαλιά; Εκείνα τα επιβλητικά σκοτεινά σκαλιά που σε προειδοποιούσαν ότι κάποτε θα γίνουν πικρές θύμησες…Όταν όμως τα σκαρφάλωνες και έστριβες αριστερά, ήταν η απόλυτη ευτυχία, μπροστά σου ο ναός. Μπροστά σου το θέατρο των δικών σου ονείρων. Η ερυθρόλευκη θάλασσα στην εξέδρα. Η δική σου μεγάλη οικογένεια. Και το χορτάρτι έτοιμο να υποδεχτεί τους ήρωες με τα ερυθρόλευκα ιερά χρώματα. Ήμουν 10 χρονών. Ο Παντελής και ο Κυριάκος με κρατούσαν από τα χέρια και το τελευταίο τίναγμα με έφερνε πάντα αμέσως μέσα στη Θύρα 7. Για εμάς εκείνος ο χώρος δεν ήταν ένα μέρος του γηπέδου. Ήταν ο τόπος του προσκυνήματος. Το γήπεδο, είναι για εμάς οι δικές μας μνήμες. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ μας. Η ζωή μας όλη… Οι άνθρωποί μας. Οι Κυριακές που δεν τους έχουμε. Από τους τρεις που κατηφορίσαμε τότε, έμεινα μόνος.

Όταν γυρίσαμε σπίτι εκείνο το μαύρο απόγευμα, χαμπάρι δεν είχαμε πάρει. Ένα γρήγορο αυτοκίνητο μας γύρισε σπίτι. Ήμασταν μεθυσμένοι από το θρίαμβο. 6-0. Το όνειρο με το χατ τρικ είχε βγει και ας το είχε κάνει ο Γαλάκος και όχι ο παίκτης που εγώ θα ήθελα. Όταν φτάσαμε σπίτι όλοι ήταν κάτω. Στο δρόμο. Όμως δεν πανηγύριζαν για τη νίκη, δεν ήταν χαμογελαστοί. Θυμάμαι τη γιαγιά να φωνάζει με ένταση ”κορώνια” με ανακούφιση, σα να είχε φοβηθεί κάτι. Δεν μα ςπερίμεναν για καλό. Το ένιωσα και ας ήμουν παιδάκι. Ούτε καταλάβα πως κατέβηκα και βρέθηκα στην αγκαλιά της μάνας μου και για πότε οι δύο θείοι μου έφυγαν αστραπιαία ξανά για το γήπεδο, εκεί που έπεσαν οι δικοί μας άνθρωποι. Η 8η του καταραμένου Φλεβάρη θα είναι πάντα μια μέρα που θα θυμόμαστε τους 21 αγγέλους μας. Θα είναι πάντα μια αφορμή να θυμόμαστε όσους μας έκαναν ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ και τώρα δεν είναι πια μαζί μας. Αυτούς που δεν μας κρατάνε πια τα χέρια για να ανέβουμε εκείνη τη σκάλα. Και αυτούς που θερίστηκαν σαν λουλούδια σε εκείνη τη σκάλα. Η 8η του Φλεβάρη θα είναι πάντα η ημέρα που θα κλείνουμε τα μάτια, θα σφίγγουμε χείλη και καρδιά και θα κοιτάζουμε τον ουρανό. Θα γινόμαστε ένα, εκατομμύρια ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ ψυχές και όσοι από τους άλλους το επιθυμούν θα φωνάζουμε λέξεις που αιώνια θα αντηχούν τη θυσία και το ατιμώρητο έγκλημα εκείνου του απογεύματος: ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ.

Κάθε χρόνο γράφω τα ίδια λόγια που μοιάζουν με καρφιά στη μνήμη μου. Όταν βρισκόμαστε στο μνημόσυνο βλέπω πόσο μεγαλώσαμε, πόσοι λείπουν, πόσοι είναι μικρούληδες και προσπαθούν να καταλάβουν γιατί όλος αυτός ο κόσμος έχει μάτια βουρκωμένα. Όμως είμαστε ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ. Πάντα. Και θα συνεχίσουμε να είμαστε».