Παπανικολάου: «Δεν ήμουν και δεν με ένοιαζε να είμαι σταρ και να με αναγνωρίζουν»

Για τα άτομα που είναι δίπλα του: «Ο Στράτος (σ.σ. Σβάρνας) και η γυναίκα μου είναι μαζί μου. Με βοηθούν ψυχολογικά και δεν ξέρω αν θα ήταν το ίδιο αν ήμουν μόνος μου. Μου λείπει η οικογένειά μου, αλλά είμαι στο εξωτερικό τέσσερα χρόνια τώρα και συνήθισα σε αυτό».

Για το αν νιώθει άτυχος για το timing που ήρθε ο τραυματισμός του: «Είναι κομμάτι της δουλειάς και της καριέρας ενός ποδοσφαιριστή. Οι καταπονήσεις είναι υψηλές, το πολωνικό πρωτάθλημα έχει υψηλές εντάσεις και το να παίζεις δύο σεζόν με 35-40 παιχνίδια είναι δύσκολο. Ο τραυματισμός μου εμένα προϋπήρχε. Τον κουβαλάω ουσιαστικά από την ηλικία των 18 ετών, δεν το έφτιαξα για πολλούς λόγους παλαιότερα και τώρα το βρήκα μπροστά μου ξανά. Ας πούμε είναι σαν ένα… σέρβις, έγινε και θα τελειώσει. Με πονάει που δεν παίζω, αλλά υπάρχουν και πιο δύσκολα πράγματα στις ζωές μας».

Για το πώς σύστησε ο ίδιος τον εαυτό του: «Η κλήση μου στην Εθνική από τον κ. Φαν Σχιπ ήταν ορόσημα για μένα. Εγώ είμαι ένα παιδί που πάντα είχα τρέλα με το ποδόσφαιρο. Ήταν το μοναδικό μου όνειρο, να γίνω ποδοσφαιριστής. 4 ετών γράφτηκα σε ακαδημία. Δεν ήμουν ποτέ ο σούπερ σταρ, δεν είχα τα φώτα πάνω μου, αλλά δεν με ενδιέφερε και ποτέ αυτό. Το στυλ μου είναι να βοηθάω την ομάδα. Δεν έχω τον ηγετικό χαρακτήρα να τραβήξω πάνω μου τα βλέμματα. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές και άνθρωποι  που το χρειάζονται αυτό, εγώ δεν είμαι από αυτούς. Η τρέλα μου για το ποδόσφαιρο με οδήγησε στο να ρισκάρω. Ξεκίνησα στην ΑΕΚ, αλλά τότε δεν κάλυπτα τις ανάγκες τους. Κάπου στο 2014 πήρα μία απόφαση να αφήσω τα πάντα πίσω μου και μαζί με την μητέρα μου μπήκαμε στο καράβι και πήγα στα Χανιά. Πήγα στον Πλατανιά και πάλεψα για να ενταχθώ στην Κ17. Ούτε καν στην πρώτη ομάδα. Ήταν ένα ρίσκο που πήρα με την μητέρα μου και γι’ αυτό τις χρωστάω τα πάντα. Αυτό το ρίσκο με οδήγησε σε αυτό που είμαι τώρα…».