Ολυμπιακός Blog: Κόουτς, έτσι πάμε στα βράχια

Το σοκ στα Γιάννενα και οι πεταμένοι δύο βαθμοί έμοιαζε να δείχνει στον Μίτσελ και στους συνεργάτες του, τι δεν πρέπει να κάνουν ξανά. Τους έδειξε πως κάποιες αποφάσεις και η διαχείριση των αλλαγών που έγιναν τότε αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν.

Μέχρι και το ματς με τον Άρη στο πρωτάθλημα, φάνηκε πως αυτό το είχαν καταλάβει άπαντες στο λιμάνι.

Με τον Άρη παρουσιάστηκαν τα ίδια λάθη, αλλά η ομάδα κέρδισε και…πάμε παρακάτω.

Το ίδιο προβληματικό πρόσωπο παρουσίασε και στο ματς κυπέλλου με τους Θεσσαλονικείς, όμως η ομάδα κέρδισε και…πάμε παρακάτω εκ νέου.

Το παιχνίδι με τον Ατρόμητο στο κύπελλο δεν έδειξε κάτι για τον Ολυμπιακό των αλλαγών και του ροτέισον, αλλά έδειξε για τον Ατρόμητο. Έδειξε ομάδα που έχει δουλέψει, που παίζει στρωτά, που κυνηγά κάθε φάση στην άμυνα και στην επίθεση που δεν χαρίζεται κι όταν της δώσεις δικαιώματα θα σου κάνει ζημιά.

Αυτά τα είδαμε μάλλον μόνο εμείς, καθώς ο Ολυμπιακός πήγε στο Περιστέρι την Κυριακή το βράδυ, αρχικά πάλι με το σύστημα των τριών δεκαριών, που έχει κουράσει περισσότερο κι από σαπουνόπερα, αλλά και χωρίς νεύρο, χωρίς πάθος, χωρίς ένταση, να πάρει τη νίκη λες και κάποιος του την χρωστούσε.

Με το σύστημα των τριών δεκαριών, είδαμε τρία καλά και δεκατρία στραβά, αναλογία που προφανώς δεν σε πείθει ότι η ομάδα βγαίνει κερδισμένη από την επιλογή του Μίτσελ.

Δεν είναι μόνο το γεγονός πως αμυντικά η ομάδα είναι απροστάτευτη, πλέον και επιθετικά δεν αποδίδει γιατί οι τρεις “κουτουλάνε” μεταξύ τους. Εκτός αυτού μέσα στο…μπούγιο της μεσαίας γραμμής αρχίζει και ταλαιπωρείται να βρει χώρο και να αποδώσει και ο Χουάνγκ. Ως εκ τούτου δημιουργείται πρόβλημα όχι σε τρεις αλλά σε τέσσερις παίκτες. Κι αν θέλουμε να το πάμε ακόμα πιο πέρα, επειδή όλα αποτελούν μια αλυσίδα, δημιουργείται πρόβλημα και στην άμυνα αφού δέχεται πολύ μεγάλη πίεση και ς η μπάλα περνά αρκετά εύκολα στον δικό τους χώρο ευθύνης.

Παρακολουθείς το παιχνίδι κι αισθάνεσαι πως η ομάδα του Ολυμπιακού θυμίζει τον Οδοντωτό… Αργή, ξεκινά η επίθεση από τα πόδια του Πασχαλάκη και μέχρι να φτάσει στην απέναντι περιοχή έχει αλλάξει η μόδα στα ρούχα.

Κι αυτό αποδίδεται στην φύση των δεκαριών, είναι πιο αργοί, θέλουν την μπάλα στα πόδια , παίζουν με το ταλέντο και την ποιότητα τους και κάποιοι θα τρέξουν για εκείνους. Το ξέρεις, είναι θα έλεγε κανείς θεμελιώδης νόμος του ποδοσφαίρου, το αποδέχεσαι γιατί όταν έχεις ένα τέτοιου μπορείς να λειτουργήσεις ως ομάδα και παίρνεις από τον παίκτη εκείνα που δεν σου δίνουν οι άλλοι. Όταν όμως ο ένας γίνονται τρεις έχεις πρόβλημα μη διαχειρίσιμο, που φυσικά σε βάζει σε περιπέτειες.

Το τρία δεκάρια εξαφανίζουν και τα εξτρέμ κι αν κάποιος απ’αυτά έχει τη δυνατότητα να παίξει εκεί είναι ο Μπιέλ. Από την άλλη πλευρά εκείνος που δείχνει πως είναι καλά και ικανός να βοηθήσει, με το οποίο ρίσκο τραυματισμού, είναι ο Γκάρι Ροντρίγκες. Οπότε έχει αγωνιστεί έχει προβληματίσει τις αντίπαλες άμυνες, έχει προσφέρει είτε με ασίστ, είτε με γκολ.

Λύσεις υπάρχουν, αβγά θα πρέπει να σπάσουν και να σταματήσει να πέφτει το πλοίο στα βράχια.