Επικαιρότητα: O ράπερ ΛΕΞ μάζεψε 20.000 κόσμο στη Νέα Σμύρνη

Είναι φαινόμενο ο ΛΕΞ. Και οι νεότερες γενιές νιώθουν για εκείνον ότι τα παιδιά των 80s για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και των 90s για τις «Τρύπες».

Ένας λυρικός μελωδός που ραπάρει και «φτύνει» αλήθειες κατάμουτρα. Που μιλά για τα Βαλκάνια και τη φτώχεια. Που δεν «φλεξάρει» ρολόγια και χρυσές αλυσίδες όπως οι μοδάτοι τράπερ, αλλά χτυπά το κατεστημένο… underground.

Η συναυλία που έδωσε το βράδυ της Κυριακής στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης έγινε ήδη κομμάτι της ιστορίας. Η πρώτη έλληνα ράπερ με προσέλευση άνω των 20.000 ανθρώπων που έκαναν τη νύχτα μέρα.

Ο 37χρονος καλλιτέχνης ξεσήκωσε το κοινό, που πλημμύρισε την έδρα των «Κυανέρυθρων», ενώ τα social media γέμισαν με αποθεωτικές αναρτήσεις, καθώς και με video και φωτογραφίες από την συναυλία του.

Μάλιστα η εφημερίδα ΕΣΤΙΑ έχει κάνει τον ΛΕΞ βασικό θέμα στην πρώτη της σελίδα.

Υπό τον τίτλο «Ταπεινωμένοι και πεινασμένοι αποδοκιμάζουν την δημοκρατία» η εφημερίδα σχολιάζει στην πρώτη της σελίδα: Πως ένας ράπερ με στίχους για τις αφραγκίες κατάφερε να συγκεντρώσει 20.000 νέους στη Νέα Σμύρνη / Οταν ένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί να συγκεντρώσει με το ζόρι 2.000 οπαδούς του -Τι μας διαφεύγει; Έλα, ντε…

Η απάντηση του κοινού στις πύρινες ρίμες του ΛΕΞ ήταν να μετατρέψει το γήπεδο σε μια φλεγόμενη αρένα. Το μόνο που είδαμε στις τόσες και τόσες φωτογραφίες και βίντεο που ακόμη κατακλύζουν τα timelines, ήταν κόκκινοι καπνοί. Ίσως γιατί, ό,τι είχε να φανεί αυτή την βραδιά, απλά ακούστηκε.

Για όσους μαστιγώνουν σε στάτους-σεντόνια την «κακή τραπ που διαφθείρει την νεολαία» και αναρωτιούνται «μα τι ακούνε τα παιδιά μας», η μουσική και η δημοφιλία του ΛΕΞ αποτελεί την πιο αποστομωτική απάντηση και την απόδειξη πως οι πιτσιρικάδες δεν ακούνε μόνο «τους κάγκουρες με τα όπλα, τα ναρκωτικά και τις γυναίκες». Και η βραδιά λειτούργησε ως η απόδειξη του παραπάνω και η κορύφωση μιας σχεδόν δεκαετούς καταγραφής την ελληνικής πραγματικότητας εν είδει κραυγής.

Αυτό κάνει ο ΛΕΞ από το 2014 και την πρώτη του σόλο δουλειά μετά τα Βόρεια Αστέρια, το «Ταπεινοί και Πεινασμένοι». Είναι τότε που ξεκίνησε να γράφει το όνομά του με μπολντ και να γίνεται μια πραγματικά υπολογίσιμη δύναμη στο εγχώριο χιπ χοπ.

Κι ύστερα, ήρθε το «2ΧΧΧ» (2018). Και τα πήρε όλα στο διάβα του. Η συνταγή απλή αλλά τόσο δυνατή όσο μια γροθιά στο στομάχι. Ο ΛΕΞ ούτε χρησιμοποίησε εξεζητημένα beats ούτε ράπαρε θεαματικά κι όμως, κατάφερε να φτιάξει τον μάλλον καλύτερο ελληνικό δίσκο που ακούσαμε την δεκαετία του 2010. Αρκεί που κατέγραψε με τους στίχους του όλη την ζοφερή πραγματικότητα της Ελλάδας της «δεκαετίας της κρίσης».

Κι έπειτα, δεν ξέχασε κι εδώ τα trademarks του που τον ακολουθούν παντού: συνεχείς αναφορές στον τόπο του με έναν τρόπο που γίνονται μία αντι-τουριστική βρεγμένη καρτ ποστάλ της Θεσσαλονίκης. Όσο για τους σινεφίλ, η δισκογραφία του ΛΕΞ είναι ένα τεράστιο easter egg κινηματογραφικών αναφορών: από την «ούλτρα βία, μετά την γαλατερεία», όπως θα έκανε τον Κιούμπρικ να χαμογελάσει, τις «ταινίες Ταραντίνο και ταξίδια Βερολίνο» μα και την στιγμή που ο ράπερ «κάνει το σωστό σαν τον Σπάικ Λι».

Το σωστό με ολίγη από τραπ κάνει λοιπόν και στην φετινή του δουλειά, «Μετρό», στο οποία ο ΛΕΞ γίνεται πιο ενδόμυχος και αυτοαναφορικός χωρίς να χάσει την στόφα του. Και μάλιστα, «έφερε τον υπόγειο» στον Βορρά την ίδια μέρα που ο Κέντρικ Λαμάρ κυκλοφόρησε το «Mr. Morale & the Big Steppers» με το οποίο, ο πουλιτζερικός ράπερ με την σειρά του, στράφηκε εντός μέσω του Θεού και της ψυχανάλυσης, στρώνοντας ακόμα πιο εύφορο έδαφος για παραλληλισμούς με τον ράπερ που ο ΛΕΞ έχει εμφανώς κορώνα στο κεφάλι του γιατί, άλλωστε, «του αρέσει να ‘ναι στην Γη την εποχή του Κέντρικ και του Μέσι».

Παράλληλα με την καλλιτεχνική του αμεσότητα, ο ΛΕΞ καταφέρνει να χτίζει και μια εικόνα που όσο είναι εργατική και «σαν εμάς» άλλο τόσο είναι ψαρωτική, ενός τύπου που δεν θέλει πολλά-πολλά με την δημοσιότητα κι ούτε έχει να πει πολλά πέρα από τις κοφτές και στιβαρές ρίμες του. Λίγες επίσημες εικόνες του στο διαδίκτυο, λακωνική παρουσία στα social media και μια έντονη «αλλεργία» στις συνεντεύξεις που εντείνουν το μυστήριο. Μόνο δύο φορές «λύγισε», κι αυτές πάντως, για να μιλήσει με άλλους καλλιτέχνες: την μία φορά μπροστά στην κάμερα με τον Γιάννη Οικονομίδη και την άλλη στο χαρτί, με τον Παύλο Παυλίδη.